Pastorale brieven (6)

Beste Vriend!
God houdt zich over een ellendig en arm volk, ook nog in onze dagen; zo schreven we onlangs. Maar dat is in al hun lijden en moeilijkheden, toch een te benijden volk. Neen ik kon ze op het ziekbed bij vernieuwde overdenking en meditatie niet benijden, al die hoog en hard schreeuwers, al die voorname hoge borsten, al die om wat nieuws roepende z.g., ja z.g. „neo's" ook in onze kerk al, al die luchthartige avondmaalvierders, met soms gelakte nagels, permanent en blanketsel, al die voorstanders van een „gezond" „vrolijk" en „levend" geloofsleven, in welke kerk dan ook, maar als men dan inmiddels van dat „ellendig en arm" (in Schriftuurlijke zin!) óf niets kent, óf (wat er uit voortvloeit) er vijandig tegenover staat; neen ik kan ze niet benijden; maar hoe ouder ik word, en hoe meer de Heere mij in de diepte leidt, en mij al meer afbreken moge, hoe meer ik mij met al dat „overblijfsel" verbonden voel, om in leven en sterven alleen die oude degelijke Schriftuurlijke grondslag, de enige troost van Zondag 1, te leren bezitten; en daaruit alleen troost en kracht te putten. Laat u dan maar verachten en bespotten, vriend, de Heere is aan uw zijde. Vraag aan al dat nieuwe soort maar eens, om iets te vertellen uit de Godsontmoetingen hunner ziel, tien tegen één, dan stort het „vliegtuig" neer, of ze moeten een „noodlanding" doen.
Ja, ja die noodlandingen; het ware volk verstaat mij wel; en de haat en nijd artikeltjes in sommige kerkbodetjes, stellen zich bloot aan een welverdiende belaching. Halzen en onnozelen in het stuk van bevindelijk leven, „onbeholpen wetenschap", zou Kuyper zeggen, in de exegese bovendien. Ge kunt van deze brief nu zeggen of schrijven wat ge wilt, maar mijn ziel is geperst, om u te zeggen, dat ik op het krankbed, en in 't vooruitzicht van mogelijk te hebben moeten sterven, (maar ik voel mij gedrongen om het u te zeggen): meer dan ooit heb ik gezien en gevoeld, dat men in de gronden en stukken die gekend moeten worden geen duimbreed moet afwijken van de echte 34-richting; wilt ge: van de oude en Geref. leer der zaligheid en Godzaligheid. Mijn ziel heeft geweend (eerlijk en oprecht) bij de overweging hoe overal, helaas ook bij ons, bij leden en ambtsdragers de afwijking, verwatering, inzinking valt waar te nemen. In plaats van met hoog opgezette borsten in zelfverwaandheid laag neer te zien op het volk dat nog bij die oude paden wenst te blijven, mocht er wel een biddag worden uitgeschreven over het verval, en de innerlijke zielsverwoestingen die allerlei „nieuwe" geesten bezig zijn aan te richten. Vooral is vreselijk en diep betreurenswaardig als door „zieleherders" aan die nieuwe zaligheidsmanier wordt voedsel gegeven. Arme zielen, die daaraan voor een ontzaglijke eeuwigheid worden toebetrouwd. Ach dat er nog gebed voor Jeruzalem's welstand mocht geschonken worden.
Bidden om bidden, dat zou nog eens in waarheid biddag worden. Dat zouden andere zuchtingen worden dan waarvan ik onlangs in de Wekker las, ook al van een zuchter. Ai mij! Nog één woord moet mij daarbij van het hart: de vruchten van alle z.g. nieuwe koersen van de bedoelde al meer bekend wordende lieden zijn uiteindelijk, dat er onrust en verwarring komt, dat men z'n gave voor Zending, School, Evangelisatie enz. gaat inhouden, dat men al meer begint te horen: „en dat nemen we niet langer"; en dat men in naam van de opbouw Sions muren gaat afbrokkelen, en men onze kerk niet meer met opgewekte vrijmoedigheid kan aanbevelen aan degenen die tegenover de afwijking en verslapping in andere kerken, een schuilplaats zoeken voor hun hongerige en dorstige zielen. De Heere verhoede het, maar anders dreigt het einde de last te zullen moeten dragen.
Nu vat ik de even afgebroken draad weer op. We schreven u onlangs immers hoe in wegen van krankheid, van doodsnadering en diergelijke, de Heere ons meer dan ooit laat gevoelen, hoe vreselijk de zonde is, en hoe rechtvaardig

het schrikkelijk oordeel Gods er over zou kunnen zijn. Wat wordt Jezus dan meer dan ooit noodzakelijk, en dierbaar.
Hierbij zij in alle tederheid nog gewezen op een speciale bladzijde, die van de zonden in het ambt.
Versta wel wat ik bedoel. Het is vele jaren al geleden dat ik eens een Zondag in een gemeente in Friesland doorbracht; ik was gelogeerd bij een ouderling, die ook op het ziekbed was neergelegd. We mochten van hart tot hart met elkaar spreken. En weet ge wat deze broeder o.a. ontboezemde? o, Riep hij uit, ik sta in het ambt; maar o die aanklacht mijnerzijds over die zonden in het ambt.
Daarover was hij blijkbaar het meest bezwaard. In het ambt tot zo gewichtig werk geroepen, over zoveel dat ons is toebetrouwd, en dat tegenover die grote ambtsdrager Christus. Daarover D.V, de volgende keer verder.
Met hartelijke groeten en heilbede
Uw u toeg. Vr. en Br. in Chr.
G. Wisse.
Doorn, 12 Maart 1956.

P.S. Door 's Heeren goedheid is mij na drie maanden vrij ernstige krankheid toegestaan enkele minuten dagelijks in de buitenlucht te vertoeven.

W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen