Wat nodig is om in Christus te geloven (V)

De overgave des geloofs houdt veel in. Het is geen eenvoudige zaak om deze overgave te beschrijven. Overgave is de zaken uit eigen handen leggen in die van een ander; houdt in zelf de leiding van uw leven over te geven aan een ander; uw moeilijke zaken over te dragen in de handen van een advocaat. En overgave des geloofs houdt in heel de zaak van uw geestelijke leven, heel de verzoening van uw ziel, heel de verzorging en leiding van uw leven over te dragen aan uw Borg. Dan moet en kunt gij stil zijn en Hem laten leiden en laten strijden. Gij laat u dan zaligen. Gij laat uw Voorspraak de zaken tussen God en uw ziel in orde maken. En gij legt telkens weer, al uw noden in de handen van uw Pleitbezorger. Door Zijn Geest en Woord geeft Hij u de troost van Zijn werk.
Maar met deze weinige woorden hebben wij inderdaad zo weinig gezegd.
Overgave des geloofs is alleen mogelijk wanneer wij echt geloof bezitten.
Wij geven hier geen dogmatische uiteenzetting. Aleen maar een heel gewoon, practisch woord.
Niemand komt tot de overgave des geloofs zonder dat de Heilige Geest het ware geloof gewrocht heeft in het hart. De Heilige Geest werkt dat geloof niet zonder de inlijving in Christus. Comrie spreekt in zijn verklaring van Zondag VII van de Heidelbergse Catechismus aldus over dit geloof: een ingestorte hebbelijkheid, welke de uitverkorenen door de onwederstandelijke en herscheppende werking van de Heilige Geest ontvangen in hun inlijving in Christus, waardoor zij alle de indrukselen, welke God de Heilige Geest mededeelt, (in de kinderen op een wijze, die wij niet weten) door het Woord ontvangen en naar de aard en inhoud van de plaatsen van het goddelijke Woord, en de voorwerpen daarin aan de ziel ontdekt, werkzaam zijn.
Door dat geloof is het mogelijk Christus en al Zijn weldaden aan te nemen en zichzelf aan Hem geheel over te geven.
Wij kunnen Gode alleen behagen in Christus. Die Christus wordt van God geschonken. „Zal onze geloofsdaad beantwoorden aan de aanbieding, dan moet eerst dat worden aangenomen, wat God schenkt. God schenkt niet allereerst de weldaden, maar de Persoon". Het aannemen bestaat in „een zeer hartelijke en dadelijke omhelzing van de Persoon des Middelaars, en al Zijn weldaden, zoals dezelve door goddelijk licht aan de ziel geopenbaard worden". (Comrie). Zoals de Heere Jezus Zich openbaarde aan Saulus op de weg naar Damascus en tot hem sprak: „Ik ben Jezus", zo openbaart Hij Zich in de Zijnen met de goddelijke pardonbrief in Zijn hand.
In dat geloof leert de ziel zich overgeven aan Jezus en volkomen op Hem betrouwen. De ziel verlaat Zich op Hem, wetende dat niets zal scheiden van Zijn liefde. „En ofschoon deze dingen als geloofsdaden van het dadelijk aannemen zich niet altoos voor het gemoed openbaren, zo liggen die nochtans in het ingewrocht geloof, als in hun wortel, en spruiten telkens in de dadelijke werkingen uit, naar de mate dat deze hebbelijkheid door de Heilige Geest dadelijk werkzaam gemaakt wordt, en licht ontvangt in de evangeliewaarheden". (Comrie). Het oog ziet altijd, merkt Comrie op, maar het deelt niet altijd in het licht, zo dat niet altijd gezien kan worden.
De HEERE biedt Zijn Zoon als Borg aan; het behaagt Hem die Zoon in het hart van Zijn kind te openbaren. De HEERE komt met Zijn eed dit te bevestigen, Hebr. 6:17. De ziel, welke bearbeid wordt tot overgave, bevestigt van haar kant de HEERE te willen dienen naar Zijn Woord, Ps. 119:106; zij schrijft: „Ik ben des HEEREN" Jes. 44:5 en geeft de HEERE de hand, 2 Kron. 30: 8.
Nu moeten wij wel opletten, dat de gestalten der ziel lang niet altijd gelijk zijn. Daarom kunnen er vele vragen overblijven in de ziel, welke de overgave des geloofs wel kent. De Heere wrocht het geloof door Zijn Woord en Geest. De ziel leerde het verbond der genade inwilligen. De Geest maakt bevindelijk plaats voor Christus als Borg in het hart; het licht ging meer en meer op. Er ging kracht uit van de Heere Jezus. Bewust en met steeds meer licht en bevinding leerde de ziel verstaan wie die Borg voor haar is en zijn wil. Zo leerde zij het verbond der genade inwilligen, Christus aannemen, met al Zijn weldaden en zo kwam zij tot de overgave des geloofs. Dat wil niet zeggen dat zij nu altijd in vreugde en blijdschap, zonder strijd en aanvallen leeft. Dat houdt niet in dat zij verlost is van alle innerlijke worsteling. Ziet zij op zichzelf, let zij op wat woont in het hart en ervaart zij daarbij welke bron zij in zich omdraagt, dan vraagt zij zich telkens af of zij wel ooit tot het inwilligen van het verbond der genade gekomen is en of zij niet totaal een vreemdeling is van de overgave des geloofs. Maar ondanks dit alles blijft waar dat de natuur van het echte geloof niet anders is. De Heere geeft dan, door dit geloof, de heilige zaken van het geestelijke leven steeds meer te onderkennen en werkt en versterkt het geloofsvertrouwen zo, dat toch alle hoop op Christus is en alle verwachting des heils van Hem is. Laat dit de ziel toch troosten.
Wij moeten ons niet allereerst afvragen of wij werkelijk geestelijke werkzaamheden bezitten en levende bevindingen kennen van de zaligmakende genade Gods, ofschoon dat alles onmisbaar is, maar wij moeten allereerst ons afvragen of ons geloof zich richt op Christus en wij steeds meer leren verstaan dat overgave des geloofs noodzakelijk is om tot vrede en vreugde der ziel te komen.

v.d. M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen