De Koning der Joden vereerd

Wanneer de wijzen de Koning der Joden vereren met geschenken, dan vinden wij daarin vervulling van bekende Messiaanse profetieën. (Psalm 72 :10; Jes. 60 : 3-6; Psalm 68 : 30) Wij moeten dit niet vergeten bij het lezen van onze tekst. De profetieën worden vervuld.
Tevens moeten wij er op letten dat het universeel karakter van het Nieuwe Testament duidelijk uitkomt. De heidenen zullen komen tot de Christus.
Wij moeten ons wachten voor fantasieën. De geschenken, welke de wijzen leggen aan de voeten van de Koning der Joden, zijn geen verklaring voor de herkomst der wijzen. Onmogelijk is ook na te gaan of er enig symboliek bedoelen geweest is in het uitreiken van die geschenken; m.a.w. wij weten niet of voor die wijzen in het brengen van de geschenken ook hun kennis van de Koning nader werd aangeduid. Zeker is dat zij door hun vereren van de Koning het ongeloof van de Joden aan de kaak stelden.
De wijzen openden hun schathouders, welke blijkbaar veel bevatten. Die schatten bewijzen wel dat de wijzen welgestelde mensen waren en diepe eerbied voor de Koning der Joden openbaarden. En in diepe eerbiedbetoning vervullen zij onbewust de profetie des Heeren.
Wij moeten er niet van maken dat de wijzen de schatkamers van hun wijsheid openden. Wij hebben geen schatten der wijsheid. Al de schatten der wijsheid zijn in de Koning der Joden. (Col. 2:3 ) De Heere heeft ons wel aangesteld als rentmeesters over wat Hij ons schenkt. Wanneer Hij ons hart heeft vernieuwd door Zijn Geest, dan offeren wij Hem in liefde, schat op schat.
Franciscus van Assisi gaf alles weg, toen hij tot het geloof in Jezus kwam. Hij werd voor gek verklaard. Wij spreken erg gemakkelijk over werkheiligheid. Misschien doen wij het vooral om onze gierigheid te bedekken. Laten wij beginnen met ons in ernst af te vragen: Wat heb ik over voor de Koning der Joden ? En dan moeten wij niet anders bedoelen dan in liefde Hem te vereren.
Allegorische verklaringen zijn vrucht van de wonderlijkste fantasieën. Nu eens wordt de Christus voorgesteld als koning (goud), dan als Priester (wierook) en als de Borg, Die de bittere dood (mirre) ingaat. Anderzijds spreekt men over het goud des geloofs, de wierook van het gebed en de mirre van waar berouw, dus over iets in de christen.
Of men zegt dat wij in de grot van ons hart moeten afdalen en daaruit de schatten der wijsheid moeten ophalen om de Koning te eren. Maar wat zullen wij, arme, goddeloze zondaren, Hem toebrengen. Wel is waar dat wij al onze gaven moeten besteden in Zijn dienst.
Het goud is een kostelijke gave, moeizaam opgedolven en bereid. Alle tijden is het goud hoog gewaardeerd. Denk vooral ook aan Israels tempel, bijzonder aan het gouden verzoendeksel. Fijne, dunne goudplaten werden ook in kledingstukken gedragen als teken van weelde. De goudstroom vloeide de eeuwen door. Daardoor kan er heel wat werk in Gods Koninkrijk worden verricht. En er zou nog veel meer gedaan kunnen worden wanneer het goud opgedolven werd en aan de voeten van de Koning werd gelegd. Van nature naaien wij het goud liever op onze kleding. Het is ook niet zo eenvoudig om wat de Heere ons schenkt te leggen aan Zijn voet.
Wanneer de gemeente dat meer beoefent dan verrijzen de kerkgebouwen gemakkelijker, dan is er geen gebrek en kan het werk der zending ook gemakkelijker voortgang hebben.
Maar dan hebben wij de Koning der ere op 't oog. Dan blinkt vanzelf het goud des geloofs. Niet als vrucht van onze wijsheid, maar als vrucht van de Heilige Geest, Die de harten vernieuwt. De liefde offert het beste voor Hem.
Mogelijk is dat het goud mee moest dienen om de Koninklijke Familie te steunen op de vlucht. Weten doen wij het niet.
De wijzen hebben ook wierook meegebracht. Ook daarmee hebben zij de Koning der Joden spontaan geëerd. Wanneer de Heilige Geest het vuur van Gods altaar in ons doet branden, dan zal de vrucht onder jong en oud in heel het kerkelijke leven worden aanschouwd. Welk een meeleven zou er zijn. Catechisaties en jeugdwerk zouden heel anders zijn. De vlam van Gods heiligheid verteerde dan de traagheid, de luiheid en dodigheid.
De wierook is ook een kostelijke gave. Wij moeten bij wierook denken aan een kostbare harssoort. Wanneer de wierook op brandende kolen met een heldere vlam brandt, is de geur bijzonder heerlijk. Onder de heidenen gebruikte men de wierook om de goden of hooggeplaatste personen te eren.
De wijzen hebben niet willen verklaren: zoals de wierookwolken opstijgen naar de hemel, zo stijgt onze ziel tot U op, Koning der Joden. De „wierook der ziel is niet de engelennatuur van de menselijke geest". Dat is fantasie.
Ook in Israël was de wierook bekend. De zuivere wierook, d.w.z. de uitgevloeide wierook, zonder bijmengsel, werd in de tempeldienst gebruikt. (Ex. 30 :34) Wierook wijst in de Schrift ook op gebed, dus op priester, (Ps. .141) bijzonder ook op het priesterwerk in de tempel beneden en boven. Vast staat dat de Heilige Geest de wierook der aanbidding in de harten van Gods kinderen legt. Vrucht van de Hogepriesterlijke bediening in de hemel.
De hoogste hulde, namelijk die der aanbidding, ligt in het vereren met wierook opgesloten. Onze eerbiedbetuiging moet zijn aanbidden voor Zijn troon. Dan belijden wij onze zonden en smeken wij om genade; dan eren wij de grote Priester en ontvlamt onze liefde tot Hem. Dan worden wij rechte aanbidders van de grote Voorbidder. Dan geurt onze wierook recht als vrucht van het reukwerk van de grote Hogepriester.
De derde gave is de mirre, een welriekende harssoort, van scherpe, bittere smaak. Zeer begeerde gave. Gebruikt als genotmiddel en als medicijn. Die mirre is genoemd „de balsem der stervenden",
Het is nooit te bewijzen dat de wijzen de Koning der Joden reeds ten dode hebben gewijd. Ook niet dat zij bewust begeerden met Hem te sterven. Evenmin is te bewijzen dat zij wilden tonen hoe hun hart verbroken was.
Wij kunnen leren uit de mirre, dat wij niet alleen ons leven moeten wijden aan de Koning der Joden, maar ook tot Hem moeten komen met onze dood, opdat wij in Hem het leven vinden. De weg der liefde is de weg van lijden.
Maar de wijzen hebben deze analyse niet gekend. Veel meer is van de mirre te zeggen, maar de wijzen hebben dat alles niet verstaan. Zij zullen het kruis nog niet hebben gezien.
Voor de natuurlijke mens is de heerlijkheid van de Koning der Joden verborgen en die natuurlijke mens weet niet dat zijn ik de dood in moet om het leven te zoeken in Christus. Door de verlichting van Gods Geest komen wij achter de geheimen tot zaligheid.
De wijzen hebben de Koning spontaan vereerd. Wij weten niet hoe diep hun religieus kennen en ervaren ging.
Na het vereren van de Koning trekken zij terug. Langs een andere weg, na goddelijke openbaring. Blijkbaar na kort verblijf te Bethlehem. Niet terug naar Herodes, niet de weg van het vlees, niet terug naar de priesters met de versteende orthodoxie, maar de weg des Heeren gaan zij.
Die weg is ook een Kerstweg, de weg van het Broodhuis naar het Vaderhuis.
Hun voeten worden gericht op de weg des vredes. (Luk. 1 :79) Zij moeten nu verder getuigen zijn van hun Koning. Voor de eeuwigheid is het bewaard te horen en te zien hoe hun leven verder geweest is.
Gods Kerstwegen zijn onderscheiden. Hoe is de onze?
Reizen wij van het Broodhuis naar het Vaderhuis?
Over de Kruisheuvel naar de gouden lichtstad om de wierook der aanbidding eeuwig te doen geuren?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen