Voor de Lens

Vele gevaren bedreigen altoos weer het leven. Het is zeker waar dat we niet mogen leven in een permanente afweerhouding en alleen maar ingesteld zijn op gevaren en nog eens gevaren en daardoor een positieve levenshouding in de weg staan.
Aan de andere kant is het dwaas om de gevaren niet te willen zien en er onze ogen beslist voor te sluiten. Christus Zelf heeft juist toen Hij sprak over het naderende einde het attentie-sein geheven: Wat ik u zeg, dat zeg ik allen: Waakt! En tot dat waken behoort toch zeker ook het onderkennen van gevaren. Een van de gevaren raakt speciaal de manier, waarop de gevaren binnendringen, zich nestelen in allerlei verbanden en harten, zodat men er vertrouwd mee wordt en tenslotte boos wordt, als anderen gevaren signaleren. We bedoelen de geruisloze manier, waarop het tegenwoordig gaat.
De tijd is voorbij, waarin met grote fanfares een nieuwe richting werd ingeslagen. Het gaat stap voor stap en voet voor voet. En het gaat toch nog weer snel. Bepaalde leuzen, waarvoor men vroeger streed, worden geruisloos opgeborgen en na een tijdje leeft en handelt men in strijd met deze leuzen. De omstandigheden werken vaak nog mee. Men moet wel, wordt gezegd. En zonder hevige strijd heeft zich geruisloos een hele verandering voltrokken.
In het politieke leven is deze geruisloze methode schering en inslag. Ach, soms is er nog niet eens een bepaalde opzet. Het gaat zo vanzelf. We beleven vandaag b.v. de geruisloze socialisatie van het leven. De staat zorgt voor ons, de staat handelt, de staat betaalt, de staat vergezelt ons met haar „gevende" bemoeienissen van de wieg tot het graf.
De staat dirigeert het hele leven. De economische en politieke omstandigheden brachten het mee. Anderen belichten tegelijk de lichtzijden van allerlei maatregelen. „Het gaat tegenwoordig toch maar heel wat beter dan vroeger".
En als dan de schaduwzijden van het verleden gesteld worden tegenover de lichtzijden van het heden, is het pleit spoedig beslecht. Straks wordt de Heere er voor gedankt. Maar geruisloos heeft men een bepaald beginsel overboord gezet en geruisloos varen we in staatssocialistische wateren. En eigen verantwoordelijkheid is er niet meer bij.
Op schoolgebied dezelfde gang van zaken. Er zijn al heel wat beginselen geruisloos verdwenen en bijgezet in het museum van christelijke oudheden. De gelijkstelling van het openbaar en bijzonder onderwijs was de overwinning in een jarenlange schoolstrijd. Maar geruisloos hebben we de inzet van de schoolstrijd uit het oog verloren en het kostelijke beginsel „de school aan de ouders" prijsgegeven. De schoolarts werd een gezegende verschijning en de melkvoorziening is op christelijke scholen ook niet meer te keren.
Geruisloos gaat het verder en het is alles zo logisch en zo vanzelfsprekend, zo uit de omstandigheden en de situatie voortvloeiend. Men is een kniesoor als men er bezwaar tegen maakt.
De afbraak van beginselen en inzichten op het gebied van vermaak en ontspanning gaat geruisloos verder. Was men vroeger tegen dans, kaart en schouwburgbezoek, geruisloos is dit principe aan de kant gezet. Allerlei vormen van vermaak en cultuur doen hun intrede in allerlei kringen als de gewoonste zaak ter wereld. Geruisloos — dat is de methode. De beste methode om iets ingang te doen vinden!
In de strijd der geesten, ook op kerkelijk terrein, dient ditzelfde gevaar gesignaleerd te worden. Wie in waakzaamheid vermindert en niet voortdurend gevoed wordt uit de levensbron, verslapt heel gemakkelijk in overtuiging, in standvastigheid, in trouw, in kerkbesef. En — een dode rechtzinnigheid, een traditionele overtuiging, een meelopen met de rest doen het vandaag niet meer. Dat wordt zo maar weggevaagd. Het is in ons eigen leven precies zo.
Niet het opvallende, maar het geruisloze is het grote gevaar. Dan is er geen directe breuk; uiterlijk is er niet de minste verandering te bespeuren; het gaat alles net als altijd. En toch is het anders. Want men doet het anders, niet meer met dezelfde gloed en dezelfde overtuiging.
Oorzaak? Er trad een innerlijke verslapping in; men liet zich infecteren zonder het bewust te weten; men koesterde bepaalde gedachten en zonden. Simson wist niet dat de Heere van hem geweken was, want het was in zijn eigen leven zo geruisloos gegaan, steeds verder van de Heere af.
Het enige middel tegen een „geruisloze revolutie"? Ogen, oren en hart open, de Heere verwachten.
De nooit ophoudende bede: Wat wilt Gij, dat ik doen zal?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen