Het nieuwe jaar is al weer oud

Het opschrift boven dit artikel is geen uiting van pessimisme. We willen er alleen mee aangeven, terwijl we de werkelijkheid rondom ons constateren, dat dezelfde dingen steeds weer aan de orde blijven. Nog geen 10 dagen van het jaar zijn voorbij of een mengelmoes van kranten- en radioberichten heeft ons weer duidelijk gemaakt welk een ellende er elke dag plaats vindt. We doen maar een greep: verkeersongelukken; plotselinge sterfgevallen; domineeskinderen, die tot ontsteltenis van machteloos toeziende ouders verbranden; zeelieden, die met hun schip vergaan; explosies en verdrinkingsgevallen; moeilijkheden in een kabinet; reizende premiers; ontmoetingen op hoog niveau — er is geen einde aan.
Dit alles is er altijd geweest en het zal er ook altijd zijn.
Alleen de snelle opeenvolging en het samenvallen van verschillende van deze gebeurtenissen in de eerste dagen van het nieuwe jaar plaatst scherp voor onze aandacht het feit: het nieuwe jaar is al weer oud!
We zijn niet met een schone lei begonnen. De heilwensen, die wij uitspreken, zijn klanken. Wij hebben niet het vermogen ze effectief te maken. Daarom zijn we ze ook weer spoedig vergeten zowel die ze uitspreekt als die ze ontvangt.
Het is immers elk jaar en in elk leven steeds weer dezelfde gang.
Misschien vindt u dat dit toch pessimistisch is.
Velen blijken echter het onderscheid niet meer te zien tussen pessimisme en nuchtere werkelijkheidszin.
De optimist duwt de werkelijkheid weg; sluit welbewust de ogen voor de werkelijkheid en geeft zijn kijk op het leven, die eenzijdig is.
De pessimist overtrekt de werkelijkheid, accentueert de schaduwen en wordt beheerst door de ellende, die hij ook op zichzelf ziet aankomen
Pessimist en optimist zitten beiden gevangen in hun kijk op het leven. Feitelijk zitten ze gevangen in de kringloop van de tijd en het gebeuren.
De een erkent het en de ander erkent het niet. Maar in hun levens kijk bewijzen ze dat ze beiden aan de verkeerde kant beginnen.
De christen is noch optimist noch pessimist.
Hij is een bijbelse realist — d.w.z. hij staat in de werkelijkheid van het leven van elke dag en hij verdoezelt die werkelijkheid niet; hij leeft mee met en lijdt aan die werkelijkheid. Hij hoort in de gebeurtenissen het zuchten en kreunen van de ganse schepping, die in barensnood is tot op dit ogenblik toe. Hij weet: er is in deze oude wereld, in dit nieuwe oude jaar een proces aan de gang, dat moet doorwerken. En dat tenslotte tot een resultaat voert: de totale verlossing.
Wie het zo ziet is niet gevangen in de kringloop van de tijd: altijd maar weer hetzelfde — opgaan, blinken en verzinken; geboren worden, leven en sterven.
Neen het gebeuren in de wereld drijft en stuwt ergens heen.
Dat geeft een bepaalde stijl aan het leven.
We worden verlost van het overigens vergeefse pogen om het leven krampachtig vast te houden, koste wat het kost.
We zien de betrekkelijke waarde van het aardse leven en van aardse goederen. We strijden tegen een materialistische levensinstelling.
We verdisconteren in ons leven dat het Koninkrijk Gods het allerbelangrijkste is; nog belangrijker dan ons mooie huisje, onze keurige meubeltjes, ons lieve poesje en zingende kanariepietje, onze bloeiende zaak en ons begeerlijke diploma etc.
Er kunnen tijden komen dat al deze dingen, die op zichzelf niet verkeerd zijn, maar die zo heel gemakkelijk doel kunnen worden in plaats van middel te blijven, in één moment worden weggevaagd. Ongelukkig de mens, die dan — misschien met de Bijbel in de hand — niet weet hoe hij dit alles moet taxeren.
Tot die levensstijl behoort ook dat we ons voorbereiden op de dood. Vertrouwd raken met de dood zullen we nooit. Daarvoor is en blijft het een vijand, zij het de laatste.
Maar het is meer in overeenstemming met een christelijke levensstijl wanneer ons doodshemd klaar ligt dan wanneer iemand 85 jaar, totaal vereenzaamd sterft, en notaris en dominee de grootste moeite hebben om naam en adres van het naastbestaande familielid op te sporen (historisch reeds in dit nieuwe jaar!), een testament niet gemaakt is en onbekende familieleden met een erfenis gaan strijken, die beter aan kerk en diaconie besteed zou zijn.
Ja, het nieuwe jaar is al weer oud. Het is goed, dat we er met onze neus op gedrukt worden.
Immers — de rust is elders.
De vernieuwing komt niet van beneden, maar van boven, om van binnenuit in deze oude wereld en oude tijd alles nieuw te maken.
Wie dat eenmaal gezien en geloofd heeft begroet de ouderdomsverschijnselen van het nieuwe jaar als barensweeën voor de wedergeboorte aller dingen!

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen