Ik ben (5)

Er is in de Schrift moeilijk schoner beeld te vinden dan dat van de schaapskooi. Het draagt een volheid van gedachten, die alle saam en elk op zijn beurt de rijkdom, het voorrecht en de zegen doen zien, die er gelegen is in de gemeenschap met God de Heere in Christus.
Het is dan ook volkomen begrijpelijk dat in het spreken van Jezus, in Joh. 10, Hij telkens een ander accent legt op een trek uit dat beeld.
Hij wil ons als het ware de weg wijzen om tot de rijkdom van het totaalbeeld van het leven in en rondom de schaapskooi te komen.
Een bepaalde trek uit dit beeld krijgt klem in het boven afgeschreven woord: Ik ben de deur. Dit deel is zonder het geheel niet te verstaan.
De schaapskooi was niet, gelijk bij ons, een overdekte toevlucht voor de schapen. Zij was van boven open. Alleen een muur van opgestapelde stenen, soms begroeid met cactussen, vormde de veilige omheining. Uiteraard moest een toegang open blijven voor het in en uitgaan van de schapen. De kooi toch was slechts een tijdelijke verblijfplaats, vooral voor de nacht, waarin de onveiligheid het grootst was.
De muur boodt grote veiligheid maar deze veiligheid was niet voltooid wanneer de deur open was. Het komt dus net op de deur aan. Bleef deze open, er was geen veiligheid. Veelal werd nu deze „deur" gevormd door een of meer herders, die de wacht hielden bij de kudden, die in de kooi bijeengebracht waren. En met deze deurwachters viel niet te spotten. Geoefend en gehard waren zij. Met inzet van hun leven streden zij voor het behoud van de schapen hun toebetrouwd.
In dit beeld predikt Christus zichzelf: Ik ben de deur. De nadruk valt hier het allersterkst op het eerste woord: Ik ben de deur. Met zijn ganse bestaan is Hij borg voor de veiligheid der schapen.
Zeker, saamgebracht te zijn, met anderen, in de nieuwe gemeenschap, die door het heil Gods ontstaat, is een voorrecht. Te weten dat de Herder zelf daar heen lokt en leidt is goed en rijk. De gemeenschap met elkander onder zijn toezicht te oefenen is ook verkwikkend. De verzameling, de vergadering, de afzondering onder des Heeren opzicht is groot.
Dit alles vindt echter eerst zijn afsluiting in de volle zekerheid: Hij is de deur.
Wanneer de Heere zelf niet met zijn persoon en werk de zekerheid was van alle weldaad, die zijn kerk geniet, zou er nog onzekerheid overblijven of dit alles nog niet teniet zou gaan door aanslagen van buiten af, door indringen van vijanden.
Maar het gesteld zijn onder het zegel der afzondering Gods krijgt zijn kroon in wat de Heere Christus als verwerver en bedienaar des heils hier zegt: Ik ben de deur.
Wie zal Hem verdringen. Hem overwinnen. Hem die gegeven is alle macht in hemel en op aarde? Het is of de Heere het zwakgeloof en het kleingeloof beschamen wil door zo van zichzelf te spreken. Ik zelf ben uw veiligheid, zo verzekert Hij. Sluitstuk en fundament van hun eeuwige beveiliging is Hij zelf. Dit laat Hij aan niemand anders over.
Dit door een levend geloof te verstaan is de blijdschap voor het leven. Het is er tegelijk de groei van.
Niet het feit dat zij schaap van 's Heeren kudde zijn; niet dat zij onder leiding van de Herder tot de kudde kwamen; niet het gevoel van de veiligheid maar de zekerheid dat dit alles nu gewaarborgd is in Hem, die zichzelf de deur der schapen noemt, is de rijkste zekerheid.
Het wantrouwen, dat zo vaak bij ons is, is een beschamen van dit spreken des Heeren; het vertrouwen dat de ziel beoefenen mag, is een gelovig zich verlaten op dit woord.
En welk een vastheid verbindt de Heere aan wat Hij zelf is. Hij verzekert: die door Mij ingaat zal behouden worden en hij zal ingaan en uitgaan en weide vinden.
Deze woorden saam verzekeren nogmaals dat de Heere zelf het leven der zijnen waarborgt. Hij neemt alles voor zijn rekening.
Het behoort tot het leven van de schapen dat er in- en uitgaan is, levensvoorziening en veiligheid. Hoe heeft reeds het Oude Testament van deze levenszekerheid gesproken als het sprak over de „uitgang en ingang", die door den Heere bewaard werd. Het behoort tot de beloften van een gezegend leven. En op deze beloofde rijkdom ziet dit uitgaan en ingaan. Dat is, behoudenis en weide vinden. In één woord: léven.
Het bestaan buiten God en buiten het paradijs is een wildernis geworden. Een gecultiveerde wildernis zeer zeker. Maar naarmate de cultivering voortschrijdt neemt de onzekerheid en de angst toe. En wij verwilderen mee. Zeker ook gecultiveerd, maar verwilderen doen wij. Wij vervreemden al verder van God, van elkander en van rust, vrede en zekerheid. En het ergste is: wij bekennen het niet voor Gods aangezicht.
Neen, wij moeten niet in een vervlakkend christelijk spreken en denken net doen of wij allen schapen zijn. God en de duivel weten wel beter.
Wij gaan eigen wegen. Wegen in velerlei variatie maar wij banen ze zelf. Alleen Gods ontdekking doet ons zien hoe verderfelijk ze zijn. Wegen des doods en vol verderf zijn het.
Wat wonder der genade, wanneer oog en hart geopend worden voor Gods heilswegen, die in Christus volkomen veilig zijn.
Hoe begerig, hoe gewillig worden wij dan om door Hem in te gaan. Wie dat kent wenst nooit terug.
En welk een waarborg is deze herder dan, die verzekert: Ik ben de deur.

Welzalig, dien Gij hebt verkoren;
Dien g' uit al 't aards gedruis,
Doet naad'ren en uw heilstem horen;
Ja, wonen in uw huis.

Kremer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen