Gereformeerd oecumenische synode

In Potchefstroom in Zuid-Afrika, vergaderde, voor de derde maal na de oorlog, de Gereformeerd Oecumenische Synode. Een synode in de gewone zin kan zulk een vergadering van afgevaardigden uit gereformeerde kerken in verschillende landen eigenlijk niet genoemd worden. Er is hier geen kerkverband dat samenbindt. Er zijn hier kerken met dezelfde belijdenis. Hun gereformeerd zijn bindt ze samen. Daarom hebben de besluiten of resoluties dan ook geen bindende kracht. Zij bieden het voordeel dat men gezamenlijk denken kan over bepaalde vragen en moeilijkheden, die allen hebben en zo elkaar helpen kan. Niemand zal ontkennen dat het vandaag ontbreekt aan vragen waar wij niet zo gemakkelijk mee klaar komen.
Dat is ook wel weer gebleken op deze synode.
Men heeft er b.v. gesproken over de z.g.n. „apartheid". Hoewel dit vraagstuk, waarbij het gaat om de vraag hoe blank en bruin tegenover elkaar moeten staan, voor Nederland nu wel niet direct zo nijpend is, voelen wij toch hier ook wel, vooral nu wij steeds meer internationaal gaan leven, dat we aan deze vragen niet voorbij kunnen gaan. En de botsingen waarvan wij telkens horen — men denke maar aan de naam Little Rock — brengen het ook onder onze aandacht. Hoe moet nu de kerk in deze aangelegenheid staan? Hoe moet zij staan tegenover de overheid in deze aangelegenheid; hoe moet zij denken over een huwelijk waarin twee rassen worden saamgebracht en dus een rasvermenging plaats vindt?
Wie hier over nadenkt zal verstaan dat hier allerlei vragen liggen. Geeft de Schrift hier een duidelijk antwoord? Is hier vanuit de genade Gods een duidelijke lijn te vinden, waarbij wij kunnen zeggen dat Christus werk al deze vragen overbodig gemaakt heeft?
Hoewel er op deze oecumenische synode rapporten waren, die resultaten gaven van een langdurig en grondig onderzoek, heeft men toch nog geen definitieve uitspraak durven doen.
Wel — en dat lijkt mij van betekenis — is men eenstemmig gekomen tot enkele voorlopige grondlijnen voor het denken over deze aangelegenheid, vanwaaruit men dan verder kan komen. Zo heeft men in vastgestelde uitspraken, die te uitvoerig zijn om in deze rubriek op te nemen, gezegd dat de kerken nooit kunnen meewerken aan een houding die de schijn zou wekken dat men het ene ras tegenover het andere zou willen stellen. Men zal altijd naar de juiste verhouding tot elkaar moeten zoeken te komen. Immers er is een eenheid in schepping, een eenheid ook in het zondaar zijn; een eenheid ook in het ontvangen van de ene genade, die in Christus Jezus is. Dit zal altijd moeten meespreken bij de benadering door de kerk van het rassenvraagstuk.
En wat het gemengde huwelijk op dit terrein betreft was de synode van oordeel dat er niet een schriftuurlijk bewijs voor of tegen zulk een huwelijk te vinden is; wel moet de kerk in de pastorale leiding, die zij geeft terdege oog hebben voor de moeilijkheden, die een dergelijk huwelijk oproept.
Deze synode sprak ook over het echtscheidingsvraagstuk. Ook hiermede is een vraag aangeraakt, die over heel de wereld aan de orde is. Hoe moet de kerk vanuit het woord Gods deze stroom van ontbinding, die hier dreigt, tegemoet treden? Ook hier heeft de synode in eenparigheid bepaalde lijnen getrokken: Het huwelijkmoet naar zijn wezen onontbindbaar geacht worden. Geen enkele zonde moet als zodanig tot ontbinding lijden. De invloed van de zonde maakt nodig dat de overheid bepalingen maakt, waarbij een mogelijke scheiding geregeld wordt, maar deze bepalingen zullen naar de mening van de synode altijd zo moeten zijn dat het bijzonder karakter van de huwelijksverbintenis uitkomt. De kerk zal er steeds voor hebben te waken dat zij niet te gemakkelijk een huwelijk kerkelijk bevestigt dat niet rechtmatig kan worden geacht.
Ook heeft de synode aandacht gewijd aan het zeker niet gemakkelijke vraagstuk van de moderne oorlog en uitspraken gedaan, die in de lijn van de onlangs in deze rubriek genoemde besluiten van de synode van de Geref. Kerken, die in Assen gehouden is, liggen.
Of met deze resoluties men op zichzelf zoveel verder komt? Niemand die dat zal willen beweren. Maar dat deze dingen, door mensen, die de gereformeerde belijdenis willen bewaren in internationaal verband besproken worden, moet zeker van betekenis worden geacht.
En daarom moet een vergadering als in Afrika gehouden is onder de dingen die „hier en daar" gebeuren van betekenis worden geacht. Men leert daardoor elkaars gedachten en moeilijkheden kennen en kan daarmede winst doen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen