Hoe te wandelen? (b)

Wij hebben de vier-dieren-gelijkenis uit Matth. 10:16 voor ogen. De discipelen moeten met het evangelie de wereld door. Zij hebben het evangelie gezien en getast. Zij zijn getuigen in de meest letterlijke zin van dat woord en moeten er nu van getuigen.

Schapen en wolven
Christus zegt dat de zijnen in deze wereld de positie hebben als van schapen midden onder de wolven. Nu, daar hebben we wel zoveel verhalen van gehoord en gelezen dat we weten dat dit niet een benijdenswaardige positie is. Hier dreigt gevaar en niet weinig ook. De schaappositie is die van de onmacht en die van de wolf de positie van de sterke, die dreigend grijnst.
Van wandelen gesproken. Valt hier nog te wandelen? Ja, het moet toch. Ik zend u. Maar er kunnen situaties komen waar de dreigende daemonische kracht schier onweerstaanbaar is.
Hoe zei Petrus het ook al weer? Uw tegenpartij de duivel gaat om als een briesende leeuw, zoekende wie hij kan verslinden. Dat laat niet veel hoop. Rekenen wij nog wel met de duivel en zijn macht? Of hebben we alles ongevaarlijk gemaakt en onszelf wijs gemaakt dat we ons gerust op alle wegen kunnen wagen? Weten we nog wel van de geestelijke boosheden in de lucht? Er gaan wolven rond en gevaarlijke ook. Dagwolven en nachtwolven. Huis- en kerk- en weerwolven. Wolven zelfs in schaapvachten. Goddeloze en vrome met grimmige muilen en tanden. Wee, wie het voor ouderwetse fantasie verklaart.
Wij leven op besmet gebied. Besmet gebied is de schrik van deze tijd. Radio-actieve besmetting is een sluipend gevaar. Misschien dat dit cultuurbeeld ons meer zegt dan het natuurbeeld van Christus. Maar gevaar is er. En dan maar vluchten? Geen denken aan: Wandelen! Ik zend u. Daar komen we niet vanaf. Nu niet en nooit zolang de wereld bestaat. En ook nergens.

Let op de slang
Weest voorzichtig als de slangen. Zo luidt de opdracht van Jezus.
We kennen de aantekening uit het begin van Gen. 3. De slang was listiger dan alle andere dieren. Dat „listig" heeft onder ons een minder prettige klank gekregen. Het wil zeggen schrander, inzicht hebben. We behoeven het niet met de opmerking van Luther eens te zijn, die de stelling aandurfde dat vóór de zondeval de slang rechtop liep en kraaide als een haan. Maar dat de slang iets had dat hem boven andere dieren sierde was zeker. En hier wordt op zijn voorzichtigheid gewezen. Waar die in bestaat? Dat hij rekening houdt met de situatie. Hij kijkt wel uit, om zo te zeggen. Voorzichtig tastend en glurend gaat de slang verder. Hij kent zijn tijd. Overschatten doet hij zichzelf niet. Tijd en wijze weet hij. Maar het doel houdt hij voor ogen. Tastend en schuifelend benadert hij het en weet ook te wachten gedekt door zijn camouflagehuid. Al zijn mogelijkheden gebruikt de slang maar hij verspilt ze niet.
Op Gods verkeersweg voor onze wandel staat de waarschuwing: Voorzichtig!
Het kan voor schapen onder wolven gevaarlijk worden als zij niet hun gedragslijn weten te bepalen. Ze moeten niet maar raak lopen.
We moeten de vijanden kennen. Zijn listen moeten ons niet onbekend zijn.
Drie dingen zijn voor onze wandel van betekenis. Allereerst Gods voorschrift. Hij wijst ons de weg; Hij roept tot de wandel. Dan Gods voorzienigheid. Niet allen hebben dezelfde plaats in het leven. Hij is 't die als de allerhoogste Koning, de plaats beschikt van ieders woning, de kring waarin hij werken moet. Wij moeten onze plaats weten als de van God gegeven plaats.
En tenslotte onze voorzichtigheid. Ons inzicht in onze omstandigheden. Wij gaan allen over vijandig gebied. Maar we moeten het terrein verkennen zoals de slang dat doet. Ieder voor zich. En de slang is daar met zijn hele wezen bij — van kop tot staart — als hij dat doet. Hij kijkt wel uit.
Ik heb de indruk dat velen vandaag helemaal niet meer uitkijken. En de gevolgen zijn er dan ook naar.

En toch als duiven
Naast de slang stelt Jezus in deze dierspreuk de duif. Probeert u eens van de duif kwaad te zeggen. Dat gaat niet gemakkelijk. Geen wonder dat de oud-christelijke en oud-kerkelijke symboliek op velerlei wijze de duif betekenis gaf.
Het gaat hier echter maar om ene trek. Zij is oprecht. Het oorspronkelijke woord wijst meer in de richting van de argeloosheid. Oudtijds beweerde men van de duif dat ze geen gal had. Zwartgallig kon ze dus niet wezen. Dit was natuurlijk fantasie, maar in de denksfeer, waarin men aan de lichaamsvochten betekenis voor het karakter toekende, begrijpelijk. De duif heeft iets onbezorgds. Ik meen dat Christus wanneer Hij in Matth. 6 wijst op de vogelen des hemels waarschijnlijk ook gedacht heeft aan de veldduiven, die hun wiekend spel speelden boven de schare die naar Jezus luisterde. En toch wisten zij niet waar zij de volgende maaltijd zouden vinden. Zij vertrouwden op een zorgende God. Geen angst deed hun kirrend klagen.
De moeilijke situatie in de wandel op besmet gebied, het pad onder dreigende vijanden zou angstig kunnen maken. Laat het niet zo zijn, zegt Christus. Houdt de duif voor ogen. Zij geeft zich in Gods hand.
Tussen de vijanden, op gevaarlijk terrein, dáár wandelen en dan voorzichtig en toch oprecht als slangen en duiven.

Kremer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen