Nabetrachting op New Delhi (I)

Van vele zijde is mij gevraagd te schrijven en te spreken over de vergaderingen van de Wereldraad van Kerken in New Delhi, India. Door de opeenhoping van werkzaamheden na mijn terugkeer kon ik aan al die verzoeken niet zo spoedig voldoen als ik wel wenste. Het heeft intussen aan berichtgeving in ons land niet ontbroken; pers, radio en televisie werden ingeschakeld. Het heeft natuurlijk geen zin, daar nog eens op terug te komen.
Wel heeft het mij getroffen dat ik meermalen de opmerking hoorde: „we werden er niet zoveel wijzer van." Men moet zich daar echter niet tezeer over verbazen, en ook niet te spoedig de verslaggevers in gebreke stellen. Het is namelijk niet eenvoudig van zo'n werk-vergadering een enigszins soepel verslag te maken. Vandaar dat er ook verschillende artikelen verschenen die niet rechtstreeks met het congres te maken hadden en dat een en ander verteld werd over land en volk van India, over ontmoetingen tussen Indonesiërs en Nederlanders, over gesprekken met Bantoepredikanten uit Zuid-Afrika, over Billy Graham en dergelijke. Natuurlijk is het van grote betekenis wat de persoonlijke inzichten van een verslaggever zijn. Is hij een warm voorstander van de oecumenische beweging, dan zal zijn perswerk een ander geluid laten horen, dan wanneer hij er min of meer kritisch tegenover staat.
Maar ook afgedacht daarvan, ligt het vooral aan het tweeslachtig karakter van de Wereldraad-uitspraken en rapporten, dat ook de berichtgeving zoveel vragen overlaat.
Intussen hebben wij toch de roeping ons op dit tijdverschijnsel van de Oecumene te bezinnen. Het zal niemand van onze lezers verwonderen dat in de volgende artikelen woord en werk van de Wereldraad kritisch worden benaderd. Zij worden geschreven vanuit het „vooroordeel" van iemand die nog gelooft dat de Bijbel het onfeilbaar Woord van God is, het enige richtsnoer voor geloof en leven. En dat is ook het uitgangspunt van de I.C.C.C.
Ik heb gemerkt dat sommigen zich hebben verwonderd, dat ook een aantal I.C.CC.-mensen naar New Delhi is gegaan. Dit is hier en daar opgevat als het zenden van „waarnemers" en daaruit is dan weer geconcludeerd dat de I.C.C.C. een andere houding is gaan aannemen tegenover de Wereldraad. Soortgelijke berichten verschenen in de bladen toen de I.C.C.C. in Nederland de Oecumenische Raad had uitgenodigd op haar jaarvergadering van 1961, om deel te nemen aan een principiële discussie over de vrijzinnigheid. Van verandering is echter geen sprake: de I.C.C.C. heeft er van meet af en bij herhaling bij de mensen van de Wereldraad op aangedrongen de kwesties in het openbaar te bespreken.
Toen er nu plotseling geld beschikbaar gesteld werd om de reis naar India te maken, is deze gelegenheid dankbaar aanvaard. De I.C.C.C.-mensen gingen echter niet als „waarnemers", zoals een kerk doet die nog niet goed weet of ze al dan niet zal meedoen. Zij gingen om de vergaderingen van nabij mee te maken en zouden het op prijs gesteld hebben als de leiders van de Wereldraad hen, ondanks hun kritiek, vrije toegang hadden verleend. In ieder geval was het niet onredelijk te verwachten dat verschillende van hen, als vertegenwoordigers van kerkelijke bladen, een perskaart zouden krijgen. Zoals bekend werd ook dit geweigerd, hoewel de gelegenheid om dit aan te vragen, nog openstond, en anderen wel tot de persconferenties werden toegelaten. Dr. McIntire, die reeds lang te voren een aanvrage had ingediend, had wel toegang.
Deze gang van zaken is teleurstellend, en zeker niet in overeenstemming met de geestelijke vrijheid die door de Wereldraad wordt verdedigd. Dr. McIntire heeft van het hem verleende recht uiteraard gebruik gemaakt en op verschillende persconferenties zijn vragen gesteld. Wij hebben de indruk dat die vragen de Wereldraadleiders wel eens in verlegenheid brachten. Wij zijn er echter van overtuigd dat er in zijn optreden niets onbehoorlijks was. Van een openbare tegenactie is geen sprake geweest. Via „de Wekker" nam ik kennis van de schampere opmerkingen, die Ds. F. H. Landsman maakte in „Hervormd Nederland". De I.C C.C-mensen zouden als „journalisten" de Assemblee hebben gevolgd (maar dit was alleen Dr. Mcintire toegestaan!). In de persconferenties zouden ze zich nogal eens hebben „laten gelden door verdachtmakende vragen te stellen", vooral over „de Russen", maar ze zouden zich „alleen maar belachelijk gemaakt" hebben. En dus: ,,de Wereldraad heeft er dan ook heel verstandig aan gedaan deze obstructievoerders in bovengenoemde vermomming maar rustig hun gang te laten gaan."
Hier wordt voor de zoveelste maal getracht de I.CC.C. bespottelijk te maken. We zijn daar al aan gewend. Ter wille van onze lezers merk ik alleen nog op dat de Wereldraad gewoonlijk tot deze manier van bestrijden zijn toevlucht neemt om zich af te maken van die lastige vragen, waarop men geen goed antwoord kan geven. Wat b.v. die „Russen" betreft, hebt U in „de Rotterdammer" kunnen lezen, dat de meeste persmensen het vraaggesprek met aartsbisschop Nikodim allesbehalve bevredigend vonden. En Dr. McIntire komt met onder eede afgelegde verklaringen van vroegere communistische agenten uit Rusland, die precies het tegendeel verklaarden van wat Nikodim vertelde. Het ware beter geweest op de zaken in te gaan; spot verraadt vaak zwakheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen