Uit buitenlandse kerken

The Free Reformed Church or Canada and the Old Christian Reformed Church of America.
Deze kerk, met welke onze kerk in correspondentie staan en die op de Synode vertegenwoordigd is door ds W. F. Laman, kwam donderdag 17 mei in Synode bijeen. In „The Messenger" van juni j.l. stond een breed verslag van de gehouden Synode.
We knippen uit dit verslag de volgende passages, die ons inzicht geven in de vragen, waarmee deze kerken worstelen:

1. In verband met het feit, dat de gemeenten zich genoodzaakt zien in de dienst des Woords steeds meer van het Engels gebruik te maken, en er geen Engelse preken van onze predikanten voorhanden zijn, geeft de classis Uw vergadering ter overweging:
a. de mogelijkheid te onderzoeken om Engelse preken van onze eigen predikanten beschikbaar te krijgen;
b. te overwegen, in hoeverre preken, van andere kerken in dit land voor ons bruikbaar zijn (b.v. de Free Church of Scotland) ;
c. te onderzoeken, wat de Reformed Churches of Australia en New Zealand ons in dit opzicht kunnen bieden.
Deze instructie wordt uitvoerig besproken. Het algemeen gevoelens is, dat behalve vertaalde preken uit ,,De Levensbron", zoals die in enkele gemeente worden gelezen, ook Engelse preken van onze eigen predikanten moeten worden beschikbaar gesteld. Een commissie, die deze aangelegenheid zal behartigen, wordt benoemd, bestaande uit: ds G. Bilkes, ds C. Noordegraaf, ds J. Tamminga.

2. De classis verzoekt te willen bevorderen, dat het eerder genomen besluit om een Kerkorde vast te stellen en uit te geven, aangepast aan ons kerkelijk leven hier in Canada en in Amerika en in de Engelse taal, binnen afzienbare tijd tot uitvoering wordt gebracht.
De vergadering gevoelt de urgentie van deze zaak. Besloten wordt om een nieuwe commissie te benoemen, bestaande uit: ds W. F. Laman, ds C. Noordegraaf, ds J. Tamminga en oud F. van den Bout, Grand Rapids, Mich. Op de volgende synodale vergadering zal deze commissie rapport uitbrengen over hetgeen bereikt is.
T.a.v. de zending stelden de betrokken deputaten aan de Synode voor:
a. Een eigen kas te vormen en dus geen gelden voor het onderhavige doel meer naar Nederland over te maken;
b. Contact op te nemen met de Deputaten voor de Buitenlandse Zending der Chr. Geref. Kerken in Nederland, om de vraag onder ogen te zien, of aan onze Kerken een eigen taak kan worden toegewezen op het toekomstige eigen zendingsterrein der Chr. Geref. Kerken in Nederland.

Wat betreft de opleiding lezen we:
Momenteel is br. A. Stehouwer de enige student. Hij studeert aan Calvin College te Grand Rapids, Mich.
Deputaten deelden aan de Synode mede, dat uit hun midden een commissie is benoemd, bestaande uit de predikanten G. Bilkes,W. F. Laman, C. Noordegraaf en J. Tamminga, die tot taak heeft om mogelijkheden te onderzoeken voor eventuele verdere opleiding tot de dienst des Woords, waarbij rekening gehouden wordt met de eisen, die gesteld dienen te worden in dit land, maar waarbij tevens wordt vastgehouden aan het aloude beginsel van ,.Opleiding door de Kerk voor de Kerk".
Tenslotte lezen we in dit verslag dat ds J. Overduin gehandicapt wordt in zijn arbeid. Hij is lijdende aan arthritis (gewrichtsontsteking). Hij kan al zijn ambtswerk nog verrichten, zij het ook dat hij zich genoodzaakt ziet zittend te preken.

Chr. Reformed Church
Op de jaarlijkse Synode van deze kerk, waarmee onze kerken niet in correspondentie staan, werd gesproken over de Utrechtse conclusies, „1908". Onze deputaten zonden deze kerk verleden jaar een uitvoerige brief over deze kwestie. Het blijkt nu dat de Synode de conclusies niet terzijde heeft gesteld.
Zonder commentaar geven we door wat daarover in „De Wachter" werd gepubliceerd. Voor zover bekend ontvingen onze deputaten nog geen officieel antwoord, maar dat zal t.z.t. wel komen:

Conclusies van Utrecht
Wat de Conclusies van Utrecht aangaat, de synode was er niet voor te vinden, deze ter zijde te zetten. Geen bewijs was aangevoerd dat ze in conflict waren met Schrift of Belijdenis en, goed uitgelegd en beschouwd in haar geheel, bevorderen ze niet, wat wel beweerd is, een valse gerustheid. De synode wees er op, dat het aannemen van deze Conclusies in 1908 een verklaring van instemming met deze Conclusies was. De Conclusies moeten worden verstaan in het licht van het rapport van de studiecommissie , die nu een rapport indiende. Wilde de synode de Conclusies behouden, ze sprak tevens uit dat de Conclusies niet gebruikt moeten worden als „a test for membership or holding office in the Christian Reformed Church", ook niet als „a test for admitting ministers to the Christian Reformed ministry".
Op de vraag van een synodelid, of het niet nodig was aan dit alles een beperking toe te voegen, kwam geen reactie. Dat spijt ons. Wat in Nederland vóór 1905 gebeurde en in de Christian Reformed Church vóór 1908, kan, theoretisch gesproken, weer gebeuren. Waarom niet de les der historie ter harte genomen? Waarom niet uitgesproken dat, gezien de historie, geen onrust in de kerken over de betwiste punten, in de Conclusies genoemd, mag worden gewekt? Wil men de Conclusies geen „test for membership", geen „test for holding office", geen „test for admitting ministers" maken, goed, maar dat mag niet betekenen dat oude sluisdeuren van krakeel weer open kunnen worden gezet. Dat zulks gebeuren zal, kunnen we niet voorspellen. Maar een uitgesproken beperking in dezen zou alleszins op haar plaats geweest zijn. Een beperking van die aard zou iedereen, die zich bij de Christian Reformed Church zou willen voegen, te verstaan gegeven hebben, dat van hem verwacht wordt dat hij zich bij de Conclusies neerlegt.
De synode sprak in dit verband haar waardering uit voor het streven naar eenheid onder groepen van gereformeerde huize, betoonde haar gewilligheid verschillen met anderen te bespreken, en richtte zich in het bijzonder tot de Christelijke Gereformeerde Kerken in Nederland, in antwoord op een schrijven door de kerken aan onze synode in 1961 gericht. Ondermeer antwoordde onze synode als volgt (de vertaling is van ons):
„De synode merkt op dat indien er al uitdrukkingen in één van de Conclusies mogen voorkomen die aanleiding kunnen geven tot een verklaring waartegen die kerken (de Christelijke Gereformeerde Kerken) terecht protest aantekenen, andere uitdrukkingen in die bepaalde Conclusie maken het duidelijk dat men die verklaring niet kan standhouden.
Wanneer de Conclusies zeggen, „Dat volgens de Belijdenis onzer Kerken het zaad des verbonds krachtens de belofte Gods te houden is voor wedergeboren en in Christus geheiligd ...", wordt dit door onze Kerk verstaan in het licht van de Conclusies zelf, niet als een uitspraak betreffende de natuur van het kind maar eerder als een verklaring van de wijze waarop de kerk het verbondskind moet benaderen. Wij zijn er van overtuigd dat de beloften des verbonds toegezegd aan de ouders en hun kinderen, hen noodzaken om de genade, hun beloofd, te zoeken, en hen in genen dele ontslaan van de verantwoordelijkheid en plicht om de vervulling van die beloften in de weg der ware bekering te zoeken. Wij delen de vrees van de Christelijke Gereformeerde Kerken dat een valse zin van gerustheid kan worden gewekt en erkennen de behoefte om daartegen op onze hoede te zijn".
Moge dit schrijven de goede verstandhouding tussen de Christelijke Gereformeerde Kerken en de Christian Reformed Church bevorderen, aldus „De Wachter".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen