De Synode in de Pers (III)

Trieste behandeling
In het blad „Hervormd Gemeenteleven" schrijft de Hervormde Utrechtse predjikant ds M. Groenenberg over de discussie die ter Synode is gevoerd over de Bijbelvertaling. Zoals in vele beschouwingen over deze zaak worden er rake dingen gezegd, maar worden sommige dingen ook weer zo verklaard, dat Synodeleden zullen zeggen: zo is het toch niet helemaal.
Een gedeelte van dit artikel willen wij opnemen.

Op de synode van de Chr. geref. kerk is de vraag aan de orde gesteld; Mag de nieuwe vertaling van de Bijbel in de kerkdiensten gebruikt worden? De meerderheid van de commissie van rapport stelde voor: ja. De minderheid zei: nee. De synode moet nu beslissen. Niet over de vraag of de Staten-Vertaling vervangen zal worden door de Nieuwe Vertaling, maar of naast de Statenvertaling ook de Nieuwe Vertaling gebruikt zou mogen worden.
Eigenlijk is het lezen van de discussie een trieste zaak. Ik kan me begrijpen, dat men de beide vertalingen met elkaar vergelijkt en dan tot een conclusie komt. Het doet er niet toe welke. Ik kan ook begrijpen, dat „gevoelsargumenten" mee spreken: de taal van de Staten-Vertaling is prachtig en we zijn er helemaal door gevormd en kunnen moeilijk wennen aan een andere vertaling. Begrijpelijk. Maar het is triest als de discussie in emoties vastloopt en zelfs tot agitatie wordt.
De Staten-Vertaling is in wezen niet meer dan een „vertaling". Een vertaling moet zo goed mogelijk zijn. Daar heeft de gemeente recht op. Maar het is toch wel volkomen onjuist om een vertaling heilig te gaan verklaren. Zodat het een soort „heiligschennis", „ontrouw aan het Woord Gods" wordt, als men een andere vertaling maakt of daaraan de voorkeur geeft.
Het is triest, dat op deze wijze in een gereformeerde Kerk wordt geargumenteerd. Deze wijze van spreken is in wezen on-gereformeerd. In de Roomse kerk is de traditie gezaghebbend en kan bij het vaststellen van het dogma „onherroepelijk" worden.
De Staten-Vertaling, toch werk van mensen (het is immers een vertaling?) is „onherroepelijk" geworden, wordt onaantastbaar.
Iemand, die haar als „een" vertaling ziet, en niet als „de" vertaling, de enige door God gewilde vertaling is al verdacht. Het kerkvolk ontvangt geen leiding, maar men verklaart dat volk eigenlijk „heilig" in zijn bezwaren en jut het op tegen hen, die hier goed-gereformeerd willen spreken en discussiëren over de waarde, die een bepaalde bijbelvertaling heeft. En dan zal ieder overtuigd zijn, dat de Staten-Vertaling een bijzonder grote waarde heeft, gehad heeft en zal hebben. De Nieuwe vertaling, is al verdacht. Waarschijnlijk zullen deze dominees in hun preken wel eens zeggen: in het oorspronkelijk staat een woord, dat eigenlijk betekent ... en dan geven ze een vertaling, die een verbetering is van dat ene woord of dat ene vers in de Staten-Vertaling.
Maar zodra de vertaling van de hele Bijbel aan de orde is, doen deze mannen alsof de gedachte aan een nieuwe vertaling al zondig is. Ze speculeren op de akeligste kanten, die' het kerkvolk kan hebben alleen om de discussie te vertroebelen.

We zijn blij dat de Synode een „eerlijke" beslissing heeft genomen. Niet om toe te geven aan de geest van de tijd. Wel om recht te doen aan wat in deze tijd ons is gegeven.
Ook op de Synode is duidelijk gesteld door voor- en tegenstanders dat de Statenvertaling maar een vertaling is. Uitdrukkelijk is ook door de minderheid uitgesproken dat men niet tegen een nieuwe vertaling als zodanig is.
De buitenstaander mag de behandeling triest vinden, de Synodeleden zelf denken met vreugde terug aan de generaal genomen hoogstaande discussie, die gevoerd werd. Men moet de behandeling van a tot z hebben meegemaakt om te weten: en toch was het uiteindelijk geen trieste aangelegenheid.

In de verschillende kerkelijke bladen treffen we nog steeds allerlei beschouwingen aan over onze Generale Synode. In de bladen, die op het erf van de Geref. Bond verschijnen, het Geref. Weekblad en De Waarheidsvriend, stonden twee sympathieke artikelen, die we gedeeltelijk hier laten volgen.

Het Geref. Weekblad
In de kleine kroniek van dit blad lazen we de volgende ontboezeming;

Met grote belangstelling heb ik de verslagen gevolgd van de synode der Christelijke Geref. Kerken. Er zijn verschillende dingen, waarin ik me verwant gevoel met de christelijke gereformeerden. Daar is de gemeenschappelijke belijdenis, de Drie Formulieren van Enigheid, die èn de hervormd gereformeerden èn de christelijk gereformeerden zonder enige reserve aanvaarden. Daar is de levensstijl waarin we het met elkander goed kunnen vinden. Daar is in veler prediking ook belangstelling voor de bevinding. En zo zouden er nog verschillende andere dingen genoemd kunnen worden. Zeker, op het punt van de afscheiding denken we niet gelijk. Ik betreur het dat zovele gereformeerde belijders, die nu de Christelijke Gereformeerde Kerken vormen, niet samen met ons strijden voor de gereformeerde belijdenis op het erf der vaderlandse kerk. Maar daar wil ik nu niet over schrijven.
Op de genoemde synode was een belangrijk punt voor de christelijk gereformeerden aan de orde: de nieuwe Bijbelvertaling. Vooral de „noordelingen" hebben reeds verschillende jaren aangedrongen op het vrijgeven van de nieuwe vertaling in de kerkdiensten, maar er was hevig verzet van de „zuiderlingen". Men heeft mij wel eens verteld, dat noord en zuid op verschillende punten nogal eens van mening verschillen. Daarom dreigde er het gevaar van een scheuring wanneer de kwestie van de Bijbelvertaling niet met grote omzichtigheid zou worden behandeld. Dat is op deze synode dan ook geschied. En ik kan me met de christelijk gereformeerden verblijden, dat het niet op een nieuwe scheuring is uitgelopen. Want er is al verdeeldheid genoeg onder de gereformeerde belijders in ons vaderland. En hoe belangrijk een nieuwe vertaling van de Bijbel ook zijn mag, ze mag toch geen oorzaak worden van kerkscheuring.

De Waarheidsvriend
Het andere blad, dat in deze kring verschijnt, wijdde ook alle aandacht aan de persverslagen. Vooral het Jeugdwerk en de Nieuwe Vertaling hadden de belangstelling van de kroniekschrijver.

Ik heb met bijzondere belangstelling de verslagen van de Synode gevolgd, en gemerkt, hoe ook in de kringen der Chr. Geref. Kerken, — haar „ligging" heeft nogal overeenkomst met de onze — in meer dan één opzicht dezelfde vragen, als die ons beroeren, daar aan de orde zijn. Ik denk, om dit allereerst te noemen, aan het jeugdwerk. Met name het kampwerk is intens aan de orde geweest.
Men heeft daar de organisatie van „De Fakkeldragers". Ze gaat, heb ik goed gelezen, niet rechtstreeks uit van de Chr. Geref. Jeugdbond. Daarom is er nogal op aangedrongen dat Bond en „De Fakkeldragers" in directer verband met elkander zouden werken. Prof. Kremer drong hier nogal op aan. De organisatie voor het kampwerk is ter Synode wel onder kritiek genomen. Men sprak zelfs van „methodisme", ja zelfs achtte men ze niet vrij van „pelagiaanse" smetten. Nu schijnen er excessen te zijn geweest. Prof. Kremer, die het werk als zodanig in bescherming nam, wees op de worsteling onder de jongeren om in deze tijd die met vele vragen hen bespringt, verantwoord werk te doen, en pleitte ervoor, een leiding te geven, die met geduld en begrip aangewend, de organisatie in goede sporen zou houden. Temeer, waar de „excessen" waren erkend en door de betrokkenen schuld was beleden. Voorts werd erop gewezen, dat vele jongeren 's zondags trouw de tweede dienst bijwoonden en hierin de oudere gemeenteleden vaak beschamen. Al met al was het tenslotte een open oog hebben voor behoeften aan wat nieuwere vormen, mits het zij met vasthouden aan de oude normen, de normen van Schrift en Belijdenis.
Een der belangrijkste agendapunten was wel het niet — of wel — gebruiken van de Nieuwe Vertaling in de eredienst. (Besluit wordt overgenomen — Red.)
Men ziet, een wél overwogen en met omzichtigheid genomen besluit. Wellicht, dat wat in sub 2 besloten is, meer in het Noorden dan in het Zuiden in praktijk zal gebracht worden. De afgevaardigden uit de kerken in het Noorden des lands leken de verslaggever van „Trouw" iets progressiever — ik vermeld wat hij schreef met mijn eigen woorden — dan die van de kerken uit het Zuiden. Maar de tijd zal het leren. Ook al is het gebruik van de Nieuwe Vertaling voor de eredienst dan vrij gegeven, geen predikant in de Chr. Geref. Kerken zal haar gebruiken vermoed ik, zonder overleg met de kerkeraad. Zo hoort het. Want alle dominocratie, domineesheerschappij, moet in Christus' Kerk gebannen zijn.
De praeses der Synode, ds Velema uit Apeldoorn, sprak aan het einde, toen hij overging tot de sluiting, volgens het verslag in „Trouw" d.d. 29-9-'62: „Wat niemand had durven hopen is toch geschied; er is een gemeenschap der broederen en een besluitvaardigheid op deze synode aan de dag getreden als de laatste jaren niet is vertoond". Dat waren goede klanken. Geen wonder, dat hij daarvoor tot God de Heere grote dank uitsprak. Wij kunnen ons met de broederen verblijden in wat ze zo hebben mogen beraadslagen en besluiten. Ook al zijn ze nog van ons gescheiden, ze zijn van de familie.

We zijn dankbaar voor de broederlijke toon, die in beide bladen t.a.v. onze kerken wordt gebruikt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen