Absalom (4)

De gestrafte zoon
Heel typerend voor de welvaartsstaat waarin we leven, vroeg laatst iemand: is het ook vandaag nog waar wat u zegt: wie God verlaat, heeft smart op smart te vrezen? De vrager kon zich niet indenken dat in het van de wieg tot het graf beschermde leven de mens smart op smart kan krijgen. Toen we kind waren, werden we misschien bang voor de straf, maar nu we ouder zijn geworden, weten we wel dat de Heere in ieder geval lang kan wachten. Ja, dat kan Hij. Maar Hij komt en straft op Zijn tijd en Zijn wijze. Als we het merken is het in de regel te laat.
Absalom heeft het gemerkt dat hij de' opstandige zoon was. Hij wordt gestraft.

Als we Absaloms leven nagaan, dan is duidelijk dat hij zelf om die straf heeft gevraagd.
Het is heus niet zo dat de Heere hem gezocht heeft en hem speciaal moest hebben, zoals sommigen in bittere opstand al te gemakkelijk zeggen. Hij heeft zichzelf gestraft omdat hij heel duidelijk in zijn leven de Heere niet heeft gediend en andere wegen is gegaan, vreemd aan Gods Verbond en woorden.
Uit heel Absaloms leven blijkt dat hij op alle mogelijke manieren de aandacht op zichzelf wil vestigen. Hij wil leven, ja blijven voortleven.
Een duidelijk bewijs daarvan is het feit dat hij zelf reeds bij zijn leven voor een gedenkteken had gezorgd en dit naar zijn naam genoemd had.
Het oprichten van gedenktekens is in Israël ongebruikelijk. En een gedenkteken oprichten voor zichzelf, terwijl men nog leeft, gaat dwars tegen alle gebruiken in. Het bewijst de in wezen zielige trek van Absalom: leven moet ik. Een paar zoons heeft hij gehad, maar die zijn blijkbaar jong gestorven. Zijn naam zal blijven voortleven. Hij zal er voor zorgen. Eeuwen later moet men nog over deze grote man kunnen praten. Daarom dit gedenkteken, dat in strijd is met het a b c van Gods Verbond: zoekt de Heere en leeft.
Absalom toont geen lust te hebben aan het zoeken van de Heere. Wie de Heere dan ook niet zoekt, zal sterven in een smadelijke dood. Dat heeft Absalom aan zichzelf te wijten. Hij wordt gestraft allereerst door eigen hand.
Hier wordt de achtergrond van menig leven blootgelegd. Men gaat eigen wegen; men zegt neen steeds luider en steeds bewuster tegen de God van zijn doop.
En op een bepaald ogenblik komt de Heere met Zijn straf, die men zelf heeft opgeroepen.

Gods hand werkt duidelijk achter de straf, die Absalom krijgt.
Staatsraad Achitofel adviseert Absalom om te proberen zo spoedig mogelijk David gevangen te nemen en te doden.
In die situatie is het voor Absalom een heel goed voorstel. Het ademt de geest van Kajafas: het is beter dat één mens sterft dan dat dit hele volk verloren gaat.
Maar Achitofel en Kajafas redeneren vanuit menselijke, feitelijk satanische berekening. Het is de Heere begonnen om het heil van het volk.. Daarom moet David worden gered.
Husaï, de man van de contra-spionage, geeft een ander advies, dat hij zeer diplomatiek weet in te kleden in bloemrijke stijl en met psychologisch effect, want hij speculeert op Absaloms trots. Hij moet het minder goede voorstel als het betere aanprijzen. Het is hem toevertrouwd. Hij schildert Absalom aan het hoofd van een groot leger. Absalom vliegt er in. Maar we zien ineens de achtergrond: zo had de Heere het beschikt om de goede raad van Achitofel te vernietigen. De Heere — de God van het heilsplan werkt ook in Absaloms generale staf. Hij is present aan conferentietafels en in parlementen. Zijn plannen falen niet. Hij regeert alles en allen.
Doch de Heere had het geboden — dat is gelovige geschiedbeschouwing.
Zijn hand schrijft de geschiedenis van Absaloms leven, van Davids huis, van Zijn kerk en koninkrijk door een bepaald advies, een eenvoudig besluit, een onopgemerkte vergadering.
Zo wordt Zijn plan verwezenlijkt.

De strijd ontbrandt. Het wordt een verschrikkelijke burgeroorlog. De ongeschoolde massa van het volk strijdt tegen Davids beproefde beroepssoldaten. De laatsten zijn aan de winnende hand. Het woud van Efraïm in het Over Jordaanse heeft daarbij een grote rol gespeeld. De gesteldheid van het terrein werkte in het voordeel van Davids mannen.
Absalom weet eerst te ontkomen, maar in het dichtst van het woud raakt hij met zijn hoofd beklemd in een gaffelvormige tak terwijl zijn haardos vast komt te zitten in dichte twijgen. Z'n rijdier schiet onder hem weg. Hij blijft hangen tussen hemel en aarde — de knappe Absalom — overgeleverd aan de genade van zijn vervolgers.
Een soldaat treft hem en meldt het aan generaal Joab. De keiharde Joab verwijt het zijn soldaat dat hij Absalom liet leven. Hij noemt de premie, die de soldaat anders had gekregen. De soldaat herinnerde zich de opdracht van de koninklijke vader.
Maar Joab wil dat het recht wordt gehandhaafd en heeft met vaderlijke gevoelens niets te maken. De ruige veldheer gaat het om het koninkrijk. Daarom heeft hij vroeger Absalom teruggehaald uit ballingschap. Daarom gaat hij hem nu eigenhandig doden, tegelijk zich wrekend op Absalom.
Eens Absaloms kruiwagen wordt hij nu zijn moordenaar. In een van de kuilen van het woud wordt de zwaar gestrafte zoon begraven. Dat is Absaloms roemloos einde: een kenbaar misdadigersgraf.
Tragisch? Maar God laat niet met zich spotten. Tegen Hem stond Absalom op.
Voor opstandige zonen, aartsrevolutionairen, is er alleen vergeving in de grote gestrafte Zoon van David, niet om eigen, maar om anderer zonden. Hij kwam ook te hangen tussen hemel en aarde opdat er voor zondaren genade zou zijn; om de grond te leggen onder de belofte: Maar wie op Hem vertrouwt op Hem alleen, ziet zich omringd met Zijn weldadigheén.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen