De weg van het stervende tarwegraan

In de gelijkenis van het stervende tarwegraan heeft de Heiland ons de machtige betekenis van Zijn lijden en sterven getekend. Zoals de graankorrel in de aarde valt en sterft om vruchten voort te brengen, zo moest de Heere Jezus Zichzelf als een eenzame tarwekorrel zaaien in zonde en oordeel om ons zalig te maken.
Christus wist, dat zonder het kruis geen zondaar behouden zou kunnen worden. Zonder het kruis zou Hij alleen blijven. En juist het alleen-blijven zou Zijn zending in deze wereld tot een aanfluiting hebben gemaakt. Het Lam Gods moest geslacht en daarom het zaad gezaaid worden. De Heere Jezus heeft de weg van de eenzame tarwekorrel gekozen, maar niet om alleen-te-blijven. Als Zijn ziel zich tot een schuldoffer gesteld zal hebben, zo zal Hij zaad zien.
De weg van Zijn ingaan in onze zonde en schuld betekent lijden en sterven. Jezus gaat de weg van het stervende tarwegraan, dat in de aarde valt en sterft om vrucht voort te brengen. Juist dat is de Heiland Zich ten volle bewust en naarmate het sterven naderbij komt, wordt dat duidelijker. In vers 27 lezen we zelfs, dat Zijn heilige ziel ervoor huiverde. Heel Zijn menselijke natuur ontroerde bij de gedachte zich over te moeten geven aan de dood in zijn volle verschrikking. Hij moest sterven. Zijn weg is de weg van het tarwegraan dat in de aarde valt en sterft.
Een tweetal gebeurtenissen vormen de aanleiding voor het uitspreken van deze gelijkenis. De eerste aanleiding vinden we in de Hosanna-zingende menigte, die niets van Christus en Zijn bereidheid om het kruis te dragen begrijpt. Christus voelt zich hier de eenzame graankorrel, die geen enkel kontakt heeft met de schare, die nu Hosanna en straks het Kruis-Hem roept.
De tweede aanleiding wordt ons gewezen in het verzoek van enkele Grieken, die Jezus wel willen zien.
Het is opmerkelijk, dat het verzoek van deze Grieken gedaan wordt op een tijdstip, waarin de massa van Israël „Hem niet heeft aangenomen".
Moet deze vraag van de Grieken Christus niet sympathiek in de oren hebben geklonken? Neen, toch niet, want in dit verzoek heeft de Heiland de geraffineerdheid van satans listen ontdekt. Juist nu Hij op gaat naar Jeruzalem en bereid is om Zich zelf te zaaien, wil satan Hem ervan weerhouden, vandaar dit verzoek.
Maar Christus heeft in Zijn heilig aanvoelen de listen van satan doorgehad, daarom spreekt Hij in gelijkenis van het stervende tarwegraan duidelijke taal.
Eerst moet het tarwegraan in de aarde vallen en sterven . . . Zo alleen kan Christus straks allen tot Zich trekken. Niet alleen de Jood maar ook de Griek. Beiden zullen delen in het geheim van het leven door Zijn sterven.
Neen, Jezus sterft niet om alleen te blijven. De schuld en de zonde van Zijn volk nam Hij op Zich. De ure, waarin Hij Zich moet overgeven in de dood, ja de dood des kruises, is nabij. Jezus weet wat dit voor Hem betekent. Al Gods baren en golven zullen over Hem heengaan. En toch klaagt Hij niet en vlucht Hij niet. We lezen wel, dat zijn ziel ontroerde, ja bedroefd was tot de dood, maar in alles wenste Hij te doen, de wil des Vaders. Zijn weg is de weg van tarwegraan . . .
Maar we beluisteren in deze woorden van Jezus ook een diepe overwinningsvreugde.
Hij weet, dat de weg van het stervende tarwegraan, de weg van leven en heerlijkheid wordt. Indien het tarwegraan in de aarde niet valt zo blijft het alleen . . .
Maar Jezus' sterven is een vruchtdragend sterven. Zijn sterven geeft aan al de Zijnen redding en leven. In deze weg redt Hij Zijn volk van de dood, de duivel en de hel en schenkt Hij eeuwig het leven.
Hoewel Hij Zich de eenzame graankorrel weet, weet Hij ook dat Zijn sterven tot heerlijkheid Gods is. De grote oogst die volgen zal op het zaaien van deze zaadkorrel is met geen pen te beschrijven. Voor de Heiland stond het vast, dat Zijn dood het leven zou betekenen voor allen, die door genade Hem behoren. Daarom spreekt deze gelijkenis van overwinning en blijde verlossing. Door Zijn sterven ontvangen wij het leven. Hij zaaide Zichzelf.
Christus wist dat de dood Hem niet zou kunnen houden. Niemand neemt het leven van Mij, Ik leg het van Mij zei ven af. Jezus is de Levensvorst. Hij is de Heer van het leven.
Zeker, Hij zal wel in de diepte van de dood en de hel gezaaid worden, maar de dood kan Hem niet vasthouden. Hij zal opstaan ten derden dage en daarom vlucht Christus niet voor de dood en daarom wordt Christus niet in de war gebracht door de listen van satan. In eeuwige trouw gaat Hij de wil des Vaders uitvoeren.
Zijn zaaien is wel sterven, maar het is een vruchtdragend sterven. De oogst zal zichtbaar worden in de grote schare, die niemand tellen kan. Het verzoenend sterven van Jezus Christus zal in de vele gezaligden de vrucht tonen van Zijn heerlijk Middelaarswerk.
Neen, de Heere doet geen sprong in het duister als Hij Zich bereid verklaart de wil des Vaders te doen. Hij ziet de vreugdevolle overwinning in de bange lijdensweg. Hij vreest niet de dood en de hel, daarom kan Hij straks van de paaszaal zingende naar Gethsemane gaan. Hij weet het, het zaad blijft niet alleen . . .

S. Wijnsma

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen