Palaver '64

Onze lezers weten wat dit betekent. Het gaat om de bijeenkomst, die op Hemelvaartsdag in Utrecht werd gehouden ter gelegenheid van het jubileum van het Nederlands Bijbel Genootschap. Onze Jongerenbond heeft niet mee gedaan. Vanzelfsprekend zijn er jongeren uit onze kerken naar Palaver geweest. Jongeren uit onze kerken schreven: er was de gehele dag niets te horen of te zien waarvan men moest zeggen dat de Bijbelse waarheid, fundamenteel of in onderdelen, in discrediet werd gebracht. En: de sfeer was opvallend prettig. Een ander: Palaver loofde God op een eigentijdse wijze met eigentijdse muziek zoals dat alle eeuwen door gegaan is. De Jongerenbond is te voorzichtig geweest.
Intussen laat ds. J.J. Poort, hervormd legerpredikant, in Reveille een ander geluid horen. Reveille is een blad t.b.v. de Nederlandse militairen. De schrijver machtigde de redactie passages uit zijn artikel over te nemen. We nemen het grootste gedeelte van het artikel hier maar over.

Ongetwijfeld was Mahalia Jackson het stralende hoogtepunt. Ik denk, dat een heel groot deel van de (naar men schatte) 23.000 jongens en meisjes ook wel speciaal voor háár gekomen was. Of, heb ik een ogenblik gedacht, om elkáár? Er waren toch zeker tweemaal zoveel meisjes als jongens! Maar of ze om de viering van Hemelvaartsdag hier waren, daar wil ik geen antwoord aan wagen . . .

Beschamend tafereel
Het dieptepunt van dit „Palaver 1964", dit „ontmoetingsfeest voor jongeren" kwam overigens pal ná dat hoogtepunt.
Het zijn uiteraard strikt persoonlijke indrukken die ik hier neerschrijf, maar dit was toch m.i. wel beschamend.
Drie kwartier, een uur haast, en zonder ook maar énige onderbreking of pauze, liet „Mahalia" de éne gospelsong op de andere volgen. En natuurlijk klaterde het applaus uit 23.000 paar handen, natuurlijk steeg de stemming, het enthousiasme, steeds meer, tot een laaiende geestdrift, en natuurlijk stond de hele enorme Irenehal tenslotte op en kwam naar voren en sloten politiemannen (met zélf een lach van vreugde op het gezicht!) arm om arm zich om Mahalia heen natuurlijk . . .
Maar dat toen, zo maar, pats boem, iemand zich van de microfoon meester maakte en zenuwachtig riep: „Mensen, mensen, dit moeten we in de hand houden, laten we vooral discipline betrachten . . ." dat was rondweg belachelijk. Want er liep niets uit de hand en er was geen chaos. Er was geen hysterie, er was alleen een echt en oprecht en vreugdig enthousiasme. Dit was nu juist zo intens góéd . . .
Toen zei de zenuwachtige man (en dat was zo verschrikkelijk): „Laten we 't Onze Vader bidden en ieder doet hardop mee; ik ga u voor."
En zo diende het gebed des Heeren als middel om een orde te herstellen tot een orde, o dieptepunt.

Enorme vrijage
Nog meer negatiefs, verslaggever voor „Reveille"?
Jawel. Ik wilde, omdat ik de positieve dingen zeg, nog dit weten: waarom er vóór de pauze zo'n enorme vrijage werd gegeven tussen Kerk en Wereld? Waarom een programma werd afgewerkt waarin showmensen en kerkmensen elkaar afwisselden; Rita Reys werd afgewisseld door een gereformeerde dominee. (Allemaal in 't teken van de tegenwoordig zo hooggeroemde, maar bijbels onbekende „medemenselijkheid"?) Het ene ogenblik zongen we met het koor: „God vaart voor het oog met gejuich omhoog" en 't andere moment (pal daarop) mocht de menigte meezingen van „die ou transvaal daar woont mijn Sarie Marijs". Daarna kwam psalm 146 en vroeg de dominee achter de microfoon fluisterend aan Pim Jacobs of hij dat even wilde begeleiden. Maar toen was de vrijage opeens uit, want de Kerk moge zich dan gaarne uitleveren aan de wereld, andersom gaat 't niet zo vlot en de heer Jacobs verdween dan ook snel achter de coulissen . . .

„Brood en spelen"
Jules de Corte speelde en zong ook; een bijzonder stijlvolle en zinvolle bijdrage aan deze dag. Een liedje dat ik nog niet kende maar waarvan ik wilde dat ik de woorden had met als refrein: „Het volk wil brood en spelen". Dat werd op deze Hemelvaartsdag dan ook ruimschoots geboden. Een preek is er, ondanks 't optreden van ik meen drie of vier dominees, niet gegeven. Wel „uitbeeldingen" van lijden, sterven en opstanding van Christus door . . . een balletgroep (Tableau!) waarbij de zaal herhaaldelijk halverwege begon te applaudiseren in de hoop op het einde.
Kerkelijk jong Nederland is gezonder dan men denkt.
Maar na de middagpauze werd het zeer goed. We hadden nog één teleurstelling te verwerken, door de mededeling dat „één miljoen voor Kameroen" (voor bijbelvertalingen) nog niet voor de helft bereikt was; iedereen applaudiseerde welwillend, want men was tenslotte een dagje uit en de zon was intussen begonnen te schijnen en het moment dat Mahalia Jackson zou optreden kon niet ver meer zijn; dus niet getreurd.
En steeds zochten de duizenden 't brede, tientallen meters brede podium af, waar de parasols met zitjes voor medewerkenden, twee hammondorgels, een vleugel, een orkest, een koor, bloemstukken, Japanse kers, tulpen, narcissen en batterijen microfoons, met groots daarachter het kleurige decor, de coulissen met in grote letter? „van feest tot feest"! Maar vandáár kwam zij niet.

Geweldig getuigenis
Onder aarzelend begonnen, maar snel aangezwollen tot oorverdovend, geklap en gejuich kwam zij door de achteringang in de zaal. Alles stond op stoelen en banken, men duwde naar 't pad waar zij scheen te zijn. Struikelend over zijn eigen snoeren holde een "T.V.-man met zijn rijdend kanon de massa in en daar werden zichtbaar: eerst politiepetten, een militair escorte om haar heen, en dan stralend in een lange witte japon, breed lachend en wuivend, als een ware koningin. Queen of the Gospelsingers, Mahalia Jackson, arm in arm met de jubileum-secretaris van het Nederlands Bijbelgenootschap.
Langzaam schrijdend door een orkaan van vreugde beklommen ze het podium en toen pas zag ik haar secundanten, een jonge neger die zich achter het hammondorgel zette, en een jonge negerin achter de vleugel, met slechts een klein vodje papier met teksten voor zich.
Ja, en hoe was dat nu?
Het was in één woord: geweldig.
Geweldig, haar stem in hoogte en diepte, in alle toonaarden van stemmingen, juichen, biddend, smekend, dreigend, verkondigend. Geweldig vond ik het zichtbaar échte van haar zingen, het kennelijk beleven van wát ze zong, het merkbaar zélf ontroerd zijn en dankbaar zijn om de Heere Jezus Christus.
Groots. Geweldig. Een uur! Geschonken door deze stralende zwarte koningin bij de gratie Gods.

En wat is 't einde?
De hoop op toch nog dat „miljoen van Kameroen", dat deze dag 't geschenk zou zijn aan 't 150 jaar bestaande Nederlands Bijbelgenootschap? De vreugde, dat alle Bonds- en Toogdagen van de kerkelijke jeugd hier tezamen plaats vonden rondom die éne Bijbel? De vraag of de Chr. Gereformeerden (althans vóór de pauze) toch gelijk hadden door niet te komen? De schok, die Mahalia teweeg bracht door te komen, mét 't Evangelie, tienduizenden gelúkkig te kunnen maken? Of de aanblik van de invalidenwagentjes, in een groep opgesteld voor 't podium, die weer wegreden met de stakkerds, voldaan napratend tegen elkaar over dit feest!

Als we het optreden van de zangeres Mahalia Jackson van Palaver aftrekken, blijft er volgens de schrijver van dit artikel van Palaver niet veel over, dat echt christelijke waarde heeft. In deze geest hebben ook verschillende mensen zich geuit in de dagbladen in ingezonden stukken. Conclusie: onze bond staat niet alleen in zijn bezwaren tegen Palaver. Ds. Poort liet nog weten dat hij de visie van de voorzitter van de jongerenbond, geuit op de huishoudelijke vergadering, moet onderschrijven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen