Ouderlingenconferentie

Begroeting
Een ouderlingenconferentie is een merkwaardige figuur in het kerkelijke leven. Kerkelijk gezag heeft een dergelijke conferentie niet. Besluiten betreffende het kerkelijke leven kunnen niet worden genomen en als ze zouden worden genomen, zouden ze niet de minste waarde hebben, evenmin als een predikantenvereniging enige kerkelijke autoriteit heeft. En toch is een vergadering van ambtsdragers van grote waarde, zowel voor de personen in kwestie als voor het kerkelijke leven zelf. Hier worden aanwijzingen gegeven, fouten aangewezen, achtergronden blootgelegd, richtlijnen meegegeven, die de ambtelijke praktijk en het kerkelijke leven op den duur ten goede komen, mits men nadenkt en verwerkt wat hier te berde is gebracht.
De begroeting van elkaar is een schone zaak. Wat is het versterkend te merken dat er zovelen zijn, die hetzelfde ambt bekleden, met dezelfde moeilijkheden worstelen en dezelfde verantwoordelijkheid dragen. De paar honderd ouderlingen, gesecondeerd door verschillende predikanten en een enkele diaken, hebben elkaar die dag echt ontmoet, veel met elkaar gesproken in de Canadalaan en op het kerkplein; hopelijk is er ook veel besproken van hetgeen gezegd is.
Voorzitter Geleijnse liet in zijn openingswoord weer allerlei zaken de revue passeren. Als ouderling van een kleine gemeente was het aan hem te horen dat hij dankbaar was dat ook zijn gemeente een van de candidaten tot predikant kreeg. Daarom vond hij de beroepbaarstelling van de zes candidaten een belangrijke zaak in dit jaar. Daarna passeerde „de ouderling op de classis" de revue en onderstreepte hij terecht de eigen plaats en verantwoordelijkheid van de ouderling.
Van de classis ging het naar de oecumene, waarbij hij in het bijzonder de C.O.G.G.-conferentie in Woudschoten gehouden onder de loupe nam. De uitnodiging deze conferentie bij te wonen bleek in dit openingswoord vrucht te hebben gedragen.
Verblijdend was dat de voorzitter aandacht vroeg voor het jeugdwerk, de houding t.a.v. Palaver '64 releveerde en de actie Kameroen stimuleerde.
Vooruitziende memoreerde hij de komende Generale Synode D.V. in 1965. Ook met betrekking tot deze breedste vergadering der kerken wekte hij op toch kennis te nemen van de stukken en die goed te bestuderen — een niet overbodige opmerking.
De huishoudelijke zaken namen slechts enkele minuten in beslag, zodat de vergadering zich al spoedig zette tot luisteren naar het referaat van prof. Kremer.

Ambtelijke leiding in het leven van deze tijd
Het referaat, dat in „Ambtelijk Contact" zal verschijnen, was er op gericht de ambtsdragers op een schriftuurlijke wijze af te richten op hun arbeid in deze tijd, die duidelijk een overgangstijd is. Het leven is vandaag anders dan vroeger. Niemand ontkomt daar aan. Het gevaar is groot dat de leiding, die van de reclame uitgaat sterker is dan die van het ambt. We mogen niet doen alsof de problemen niet bestaan. Het is ook niet juist om te zuchten over de goddeloosheid of te klagen: vroeger was het beter dan nu. Het gaat er om verantwoord leiding te geven.
Bij deze leiding dient er een open oog te zijn voor de misvattingen en gevaren, die hierbij zich kunnen voordoen. Als zodanig werden gesignaleerd: de ideaaltekening van het volmaakte leven zonder begrip voor de werkelijkheid van het leven; het wetticisme, waarbij de vrees meer de toon aangeeft dan de liefde en het onbekeerde hart gestijfd wordt; een negatieve levensinstelling, waarbij men het leven op aarde als een noodgedwongen positie ziet en de hantering van een levenspatroon, dat alleen past bij de „kleine luyden".
Wie ambtelijk leiding geeft dient enig inzicht te hebben in bepaalde verhoudingen en verbanden, die de H. Schrift hiervoor geeft. Als zodanig werd genoemd het inzicht dat de levensopenbaring vrucht van Gods genade dient te zijn. Ook werd op de christelijke vrijheid gewezen, waar we toch meer oog voor moeten hebben in het persoonlijke leven dan veelal het geval is. Het N.T. noemt ook enkele beperkingen van de christelijke vrijheid: ieder moet in eigen besef overtuigd zijn; ieder moet aan God rekenschap geven en al wat uit het geloof niet is, is zonde.
Vervolgens betoogde de referent: de ambtelijke leiding vandaag moet zich er rekenschap van geven in hoeverre de gereformeerde traditie en het op deze traditie afgestemde levenspatroon als norm geldt voor het leven van de christen in deze tijd.
In de gereformeerde traditie is te waarderen de begeerte om naar de wegen Gods te leven; de behoefte komt er in uit om niet op eigen houtje beslissingen te nemen als ook de vrees z'n typische eigenaardigheid te verliezen én het getuigenis naar buiten.
Maar de schaduwkant is wel dat de gewoonte al te gemakkelijk voor de wet Gods wordt gehouden. Moeten wijzigingen altijd direct afgekeurd worden? Dienen we te zuchten over alle verandering? Er is veel dat bewarend heeft gewerkt, maar de gereformeerde traditie heeft niet het laatste woord. Die traditie was ook vaak eenzijdig wettisch — het verbod stond op de voorgrond. In dit verband wees prof. Kremer op bepaalde elementen, die in die traditie niet voldoende naar voren komen: de navolging van Christus; het getuige zijn en de vrijwillige ascese. Wat is het moeilijk een mens tot zelfverloochening te brengen. Ook de kerk is te weinig opgenomen in de Geref. zede en is te weinig als leefgemeenschap gezien.
Daarom dient de gereformeerde zede verdiept te worden. De ambtelijke leiding moet vooral er op gericht zijn een juist besef aan te kweken bij de gelovigen. Men moet niet tevreden zijn met een uiterlijke levenshouding, maar de innerlijke gesteldheid van de mens is belangrijker. Er is vaak een gemis aan verantwoordelijkheid. De mondigheid van de gelovigen moet in dit ethische besef goed verwerkt worden. Het gaat ook hier niet allereerst om verkeersregels maar om het beginsel van het verkeer. In bepaalde situaties kan de ambtelijke leiding worden gesteund door uitspraken of adviezen van kerkelijke vergaderingen, maar de hoogleraar wilde hier toch zeer sober in zijn, omdat zo heel gemakkelijk uitspraken kunnen worden gedaan, die enkele jaren later door ieder worden genegeerd.
Een uur lang had prof, Kremer de ambtsdragers beziggehouden met dit doorwrochte betoog, waarin op verantwoorde wijze leiding werd gegeven aan hen, die zelf de gemeente hebben te leiden.
De bedoeling was zeker niet om nieuwe wegen in te slaan; wel om zich niet vast te leggen op bepaalde patronen, doch steeds weer te vragen naar de zin van de Schrift, naar de levensstijl van de gemeente naar het Nieuwe Testament, waar we nog lang niet op uitgelezen zijn. In de tien geboden is niet alles gezegd voor het leven; het Nieuwe Testament is nog te weinig verwerkt in onze levensstijl, zoals Zondag 38 daar een goed voorbeeld van geeft waar over de rustdag niet Oud-, maar Nieuw Testamentisch wordt gesproken.
's Middags werd het referaat besproken. De principiële motieven van het betoog werden niet aangetast of zelfs maar geraakt in de vragen. De broeders kwamen met allerlei practische moeilijkheden. Uitvoerig ging prof. Kremer hierop in. Er zijn zoveel kleine zaken in het gemeentelijk leven, die veel te grote aandacht krijgen, waar men zich veel te druk om maakt.

Op de valreep
In dezelfde geest werd het slotwoord gesproken door de pastor-loci, die op een woord van Paulus wees op de valreep, niet van een vergadering, maar van de brief aan Colosse. Zeg tegen Archippus, dat ge de bediening, die ge in de Heere aanvaard hebt, ook vervult.
Een gevoel van moedeloosheid kan ook ons vaak bekruipen: wat haalt het uit?; we vechten tegen de bierkaai; wat doen we in de kou van deze tijd met ons ambt? Zorg dat ge de bediening vervult. Die ambtsbediening is een zaak van verantwoordelijkheid, verbinding en verwachting. Sterk werd onderstreept de ambtsbediening: in de Heere — Hij is de bron, de inhoud, de kracht, het doel van ons ambt. Op trouw komt het op aan. „Die met ons vaart is wijs en goed."
Heerlijk klonk de slotzang: Zo zullen we de schapen uwer weide, in eeuwigheid uw lof, uw eer verbreiden.
Het duurt niet lang of de vele auto's, die de Canadalaan die dag smal hebben gemaakt — wat is er in dat opzicht wat veranderd vergeleken bij vroeger — zijn weer verdwenen en rijden in alle richtingen weer door het land.
Die gemotoriseerde ambtsdragers — beeld van de tijd — ontvingen richtlijnen voor het ambtelijke werk in deze tijd.

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen