Leven uit de dood (III)

Misschien vinden sommigen het vreemd om te spreken van het feest van Goede Vrijdag.
Die dag spreekt immers van lijden, dood en oordeel. Christus ondergaat aan het kruis het oordeel, dat wij door onze zonde hebben verdiend. Hij sterft de dood, die wij als een straf allen moeten sterven.
Goede vrijdag spreekt daarom ook van onze zonde en van onze schuld. Hij is om onze overtredingen doorboord en om onze ongerechtigheden verbrijzeld. Daarom moet Goede Vrijdag een dag zijn van inkeer en van verootmoediging en van schuldbelijden.
En toch spreekt Paulus van het feest van Goede Vrijdag. Hij schrijft aan de Corinthiërs: Want ons paaslam is geslacht, n.l. Christus. Laten wij derhalve feest vieren.
De apostel ziet Goede Vrijdag en Paasfeest als één geheel.
Het Joodse paasfeest was een jaarlijkse herinnering aan de grote daden die God verricht had bij de uitleiding van Israël uit Egypte. Toen moest in elk Israëlitisch gezin een lam worden geslacht en het bloed van dat lam moest worden gestreken aan de beide zijposten en aan de bovendorpel van hun huizen, opdat de HEERE, toen de engel des verderfs door Egypte ging om al de eerstgeborenen van de Egyptenaren te doden, aan de huizen der Israëlieten, waar het teken van het bloed was aangebracht, sparend zou voorbijgaan.
Dat betekent ook het woord paasfeest. Het Hebreeuwse woord pèsach evenals het aramese pascha staat in verband met een werkwoord, dat voorbijgaan, sparen betekent. Het paasfeest, dat onder Israël elk jaar weer gevierd moest worden, was het feest van het sparend voorbijgaan van de Heere.
Paulus ziet het Joodse paasfeest vervuld in Christus. Naar Hem wezen alle paaslammeren heen.
Ons paasfeest is, zegt de apostel, de dood van Christus aan het kruis. Hij is het ware paaslam. Zijn offer betekent onze vrijheid, onze verlossing uit de macht van zonde en dood. In Zijn bloed gaat God sparend voorbij aan zondaren.
Het spreekt vanzelf, dat Paulus deze offerdood van Christus aan het kruis in één verband ziet met Zijn opstanding.
Deze twee zijn niet te scheiden.
De dood van Christus aan het kruis was het laatste niet. Hij is op de derde dag weer opgestaan.
Op de morgen van Zijn opstanding zegt de engel tot de vrouwen: ik weet, dat gij zoekt Jezus, de gekruisigde. Hij is hier niet, want Hij is opgewekt.
De gekruisigde Christus is ook de opgestane. Het offer van Christus aan het kruis zou zonder Zijn opstanding zinloos zijn. En omgekeerd ontleent ook Zijn opstanding aan Zijn offer aan het kruis pas haar diepe zin.
Paulus ziet deze beide terecht in één. Voor hem zijn Goede Vrijdag en Paasfeest één. Ze zijn voor hem niet te scheiden.
De westerse kerk heeft het éne paasfeest verdeeld over twee dagen. Goede Vrijdag en Pasen. Om dan op Goede Vrijdag de dood van Christus te gedenken en op Pasen speciaal Zijn opstanding. Maar de oude christelijke kerk kende maar één feest. Paasfeest was voor haar het feest van het offer van Christus en van Zijn opstanding tegelijk. Men zag Paasfeest vooral als de vervulling van het oude paasfeest van Israël.
Daarom wordt in een oude paasliturgie gezegd: „Dit is immers het Paasfeest, waarop het ware Lam geofferd is, door welks bloed de deuren der gelovigen geheiligd worden."
Als op deze wijze het verband tussen Goede Vrijdag en pasen wordt vastgehouden, dan is Goede Vrijdag ook een feestdag. Want het is het feest der bevrijding voor allen, die in Christus geloven.
Op Goede Vrijdag wordt ons verkondigd, dat het ware paaslam voor ons is geslacht, dat op de derde dag uit de dood verrijst ten leven.
Het Paasfeest begint dan eigenlijk niet op de morgen van de opstanding, maar reeds bij de dood van Christus aan het kruis. Die dood van Christus moeten we van meet aan zien in het licht van Zijn opstanding.
En daarom, al spreekt de Goede Vrijdag van schuld en zonde en oordeel, hij mag toch een feestdag zijn. Evengoed als de dag van de opstanding, want zij zijn één. Zij vormen samen één grote feestdag.
Daarom kan Paulus schrijven: laten wij derhalve feest vieren.
En hij voegt er aan toe: niet met oud zuurdeeg, noch met zuurdeeg van slechtheid en boosheid, maar met het ongezuurde brood van reinheid en waarheid.
Met het Israëlietisch paasfeest was jaarlijks het feest van de ongezuurde broden verbonden. Dat duurde na het paasfeest zeven dagen. Men at dan broden zonder zuurdeeg.
Zuurdeeg, zuurgeworden deeg, werd gebruikt als gist in het meel om dat te doen rijzen.
Maar na paasfeest mocht dat niet gebruikt worden. Er mocht zelfs in het gehele gebied geen zuurdeeg worden gezien (Ex. 13:17). Dit hing enerzijds samen met de haast, waarmee Israël Egypte verlaten had (Deut. 16:3), maar anderzijds werd dit later vooral een beeld van de uitzuivering van al de zonde en onreinheid van Egypte.
Israël moet afstand doen van de onreinheid van de zonde, die als een zuurdeeg ons hele leven doortrekt.
Paasfeest eist van ons het verwijderen van het zuurdeeg van slechtheid en boosheid.
We worden geroepen het te vieren met het ongezuurde brood van reinheid en waarheid.
Paasfeest vraagt van ons een nieuw leven. Niet slechts uitwendig, maar vooral inwendig.
We worden geroepen nieuwe mensen te zijn.
Dat moge de vrucht van Paasfeest zijn.
In het offer van Christus wil God ons sparend voorbijgaan. En in Zijn opstanding ligt een eeuwige kracht tot onze opstanding uit de dood en vernieuwing van ons leven.

Oosterhoff

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen