Kerkelijke problemen in de grote stad

Over dit onderwerp schrijft ds. I. de Bruyne in ,,Tot Opbouw". Het is goed dat ook buiten Rotterdam meegeleefd wordt met de problemen, waarmee onze kerken in de grote stad worstelen.

Deze problemen gaan onze kerken niet voorbij. Zelfs zou ik willen zeggen dat deze problemen voor onze kerken, misschien anders, maar ook moeilijker zijn.
In verhouding tot andere kerken zijn onze gemeenten klein in zielental. Er is er niet een in Rotterdam die de 750 zielen haalt. Maar dat betrekkelijk klein aantal woont dan ook nog ver verspreid. Wij kennen niet de geconcentreerde wijkgemeenten. Grote delen van de stad vallen binnen één kerkelijke gemeente. We halen nog niet een half procent van de bevolking. Elke gemeente staat echter zelfstandig en alleen voor de algehele lasten van de eredienst met tractementen, onderhoud of huur kerkgebouw en de kosten van het gehele kerkewerk.
De lastenverdeling ligt dan ook zeer ongelijk. Komt een gemeente voor de noodzaak van kerkbouw te staan, of worden er hele nieuwe stadswijken zo maar eens aan toegevoegd, dan is er ineens een zware ambtelijke en financiële belasting die op een gemeente gelegd wordt, die de draagkracht dreigt te boven te gaan. Nu is er gelukkig een gezamenlijk verantwoordelijkheidsbesef aan het groeien, waardoor men al meer oog krijgt voor het feit dat we met elkaar in Rotterdam voor eenzelfde zaak staan. Het is in feite onjuist en onrechtvaardig dat men, als er in een bepaalde stadswijk grote uitbreiding van woonruimte komt, zodat vele dikwijls jonge gezinnen zich daar gaan vestigen, de lasten en zorgen die de ambtelijke bearbeiding van deze gezinnen meebrengt zonder meer over laat aan die ene kerk.
We hebben dan ook de bejaardenzorg samen aangepakt en onder de energieke leiding van het Stichtingsbestuur komt er wat groots tot stand. Hier bewijst de praktijk dat onder de zegen des Heeren gezamenlijke aanpak mogelijkheden biedt. Hopelijk laat men dan ook nu gezien het beroep dat het bestuur moest doen op de algemene offervaardigheid om een tonactie te doen slagen, geen verstek gaan. Hier hebben we samen de lasten te dragen.
Het heeft ons verheugd dat een bepaald initiatief weerklank vond en de zusterkerken in Rotterdam, toen de kerk van Zuid moest gaan bouwen symbolisch uiting gegeven hebben aan hun meeleven en mee willen dragen. Evenzo was het toen Pernis tot koop van een gebouw moest overgaan. Dit is prachtig en werd zeer gewaardeerd. Het is een moedgevende geste voor de gemeente in kwestie, maar als we al een half procent met elkaar schonken blijven ze met 99½ procent lasten zitten.
De grote uitbreidingsgebieden, steden op zichzelf, hebben we rustig overgelaten aan de betrokken kerk, of toevertrouwd voor de ambtelijke zorg via de classis aan één kerk. Dat is kerkrechtelijk volkomen in orde. Het is een besluit van een ogenblik: Hoogvliet ressorteert onder Charlois. Maar realiseren we ons daarbij wel goed, afgedacht nog van de financiële consequenties, waar de classis - dies alle kerken, in bij springen - wat dit voor een kerkeraad van zo'n gemeente betekent? Want dit opbouwwerk van de kerk in een nieuwe woonwijk is juist voor ons klein getal niet een zaak die vanzelf gaat. Vanzelf raak je er de leden gemakkelijk kwijt. Dan moet er mankracht achter staan, ouderlingen voor wie het geen bezwaar is bij hun taak in de bestaande gemeente ook nog eens opvangwerk, kennismakingsbezoek, huisbezoek, ziekenbezoek te doen op een afstand van 8 - 10 km verder. We zijn bijzonder dankbaar dat deze taak nu ook door een predikant kan gedaan worden.
Zuid worstelt als nog vakant ook nu reeds met de afstanden ondanks de opgeschoven plaats van de nieuwe kerk.
In het Oosten en Noorden van Rotterdam groeit ontstuimig de nieuwe stad Rotterdam-Oost-Capelle. Wie zich verkijkt op een paar nog bereikbare wijken, al zijn de onderlinge afstanden groot, die zegt och, het aantal is er niet groot dat is nog wel te verwerken. Wie rekening houdt met de toekomst en ziet dat er een enorme oppervlakte bebouwd gaat worden, dat alleen al in de wijken Ommoord en Zevenkamp (een elfde wijk alsnog in het uitbreidingsplan gepland) dat wil zeggen tussen Rotte en de spoorlijn naar Gouda in de toekomst 60.000 mensen zullen komen te wonen en tussen de spoorlijn en de IJssel zo'n 120.000, die zal ongetwijfeld moeten constateren dat hier alleen maar doeltreffend gewerkt kan worden als we in groter verband dan een enkele gemeente hier achter staan.
En of dat verband nu een samenwerking is met behoud van de volledige zelfstandigheid van de bestaande gemeenten, of dat het in de toekomst naar concentratie toe moet in de vorming van centrale gemeenten met wijkgemeenten, met grote zelfstandige bevoegdheden laat ik graag aan de ontwikkeling over.
Als we allen maar meer en meer doordrongen worden van het feit dat het niet om onze zaak gaat, om de zaak van dominee die of die, of de kerkeraad hier of daar, maar dat we onze verantwoordelijkheid bewust naar binnen - voor eigen verhuizende leden - en niet naar buiten - de massa in de nieuwe stadswijken - allen dezelfde dienende taak hebben, te werken aan de opbouw en de uitbouw van de Kerk van Jezus Christus. Dan zijn we niet klaar met te zeggen vroeger kwamen de mensen ook naar de kerk, waarom moet nu overal de kerk naar de mensen gebracht? Als dat in onze levensstructuur van vandaag nodig blijkt dan zullen we dat moeten trachten te realiseren. Dan zullen we aan de ene kant offers moeten brengen, offers van „zefstandigheid", om aan de andere kant winst te boeken, winst voor Gods Koninkrijk, dat komt ook in de flats in de moderne stadwijken.

Inderdaad: offers van allerlei aard moeten worden gebracht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen