Levensuiting van de levende kerk

De bovenstaande tekst is een echt opstandings-woord. Natuurlijk van een oudtestamentisch gelovige, maar die het leven, door Christus' opstanding verworven, kende.
Het is geloofstaal; een taal, die wel enigszins in strijd is met een bepaalde opvatting, die ook onder ons nog wel gehuldigd wordt.
Met die opvatting gaan we uit van de gedachte, dat hier een kind des Heeren klaagt over zijn aardsgezindheid, over zijn kleven aan het stoffelijke, het zichtbare, terwijl dus het geestelijke, het meer intieme onder al dat „stof" verborgen zit.
In afgeleide zin kan dit zeer zeker genoemd worden; en het is inderdaad vaak zo, dat door al het drukke gejaag en gejacht het tere en intieme leven met God schade lijdt.
Toch gaat dit woord veel dieper. Stof heeft in het O.T. vaak de betekenis van dood. Denk maar aan ps. 22: Gij legt mij in het stof des doods of aan Gen. 3: Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren.
Er schuilt dus doodsdreiging in dit woord: Mijn ziel kleeft aan het stof.
De dood, loert aan alle kanten. Uit alle hoeken.
De dood, hier vooral te zien als de tijdelijke dood: het sterven.
Die dood was een bedreiging voor de begeerte om te leven.
Het leven, dat vooral voor de O.T.-gelovige zo'n rijke zin had, omdat hij wilde leven om God te dienen.
Laat mijn ziel leven om U te loven.
Er was dus levensbedreiging. Bedreiging door de dood, die zo onverwacht kon komen en dan een einde maakte aan het leven van het dienen van God.
Dat leven was zijn vermaak, zijn element, zijn zaligheid.
Wel een bewijs, dat de gelovige onder het O.T. er diep van doordrongen was, dat tijdens dit leven, in deze korte tijd tussen wieg en graf, de ware vreze des Heeren beoefend moet worden
Vandaar zijn vrees voor de dood.
O, zeker, ook andere oorzaken kunnen er voor deze vrees aangewezen worden: het nog staan voor de vervulling van Gods rijke beloften aangaande de overwinning door Christus op de dood.
Deze klacht over het kleven van de ziel - dat is de gehele mens - aan het stof - is tegelijk levensuiting.
Het geestelijk leven, dat de dood als iets vreemds, iets angstigs ziet, iets wat er eigenlijk niet meer bij hoort: het sterven.
Welnu, sinds Pasen hoort het er ook niet meer bij.
De doodsbedreiging is weggevallen. Het sterven is in Christus ontslapen geworden. De dood in al zijn omvang heeft het voorgoed verloren.
Het sterven is geworden een poort, waardoor de rechtvaardigen zullen ingaan.
In het licht van het bovenstaande mogen wij nu ook in het afgetrokkene zeer zeker spreken over de klacht, die Gods kind vaak slaakt: hoe kleeft mijn ziel aan 't stof, maar dan in de zin van aardsgezindheid. Niet als een soort vlucht uit onze verantwoordelijkheid om onze plicht op aarde te doen, maar een teveel opgaan in deze dingen; het de Heere vergeten in onze dagelijkse zorgen; het zo gemakkelijk kunnen stellen buiten Zijn zorg en trouw.
Dit en nog zoveel meer is de kracht van de geestelijke dood in ons.
Welnu, ook deze is in Christus' opstanding overwonnen. Hij triumfeerde over de dood in heel zijn omvang.
Christus' levenskracht is daarom nodig om deze doodsmacht in ons te overwinnen.
Zie daarom op Hem om door Zijn kracht die resten van de dood in U te overwinnen. O zeker, het lijkt wel eens alsof de dood nog geen duim grond in ons heeft verloren.
Maar, ziende op Christus, door het geloof gebruik makende van Zijn opstandingskracht, zal de oude mens met zijn begeerlijkheden sterven. De dood wint het dan niet, al blijft struikelen niet uit. Dat is de spanning des geloofs, waar de levende kerk nooit onder uit komt in dit leven.
Vandaar het gebed: maak mij levend naar Uw woord.
Een gebed om levensverlenging, om levensbehoud.
In het licht van hetgeen de dichter bedoelde in het eerste deel van deze tekst doelt hij dus op levensverlenging. Het breken van het dreigende gevaar van de dood, om nog langer te mogen leven tot eer van zijn Koning.
Gepast gebed ook voor de N.T.-gelovige.
Wanneer de dood in welke vorm ook dreigt, dan schijnt deze het leven, het zo tere geestelijke leven te verdringen, weg te drukken.
Dat kan benauwend zijn. Zal dan de dood, de dodigheid of zelfs de eeuwige dood het laatste zijn? O ja, wel verdiend, maar niet begeerd.
Maar toch, nee!
In deze nood en strijd vindt de gelovige zijn toevlucht tot de levende God, die door Zijn opstandingskracht het leven heeft verworven, maar het ook zal meedelen en onderhouden.
Dat heeft Hij beloofd: Ik leef en gij zult leven.
Daarom: maak mij levend naar Uw woord.
Uw woord: dat is het enig betrouwbare, het vaste in alle nood. Daar kan ik alleen op aan. Dat is mijn enige, maar ook onwankelbare grond.
In dat woord komt Gods gezindheid openbaar. Een gezindheid, die nooit de dood, maar altijd het leven van de schuldige zondaar zoekt.
Zo, zoekt de Heere ook U.
Zo wil Hij door Zijn woord ook voor U, die dit leven nog mist, de Levende zijn. Zoek het daarom bij Hem alleen, opdat gij leeft.
Dat leven sterft niet. Daar staat het woord Gods voor in.
Welke dood U bedreigt, hoe sterk die macht ook is, de nederlaag is in beginsel geleden. Op Golgotha en in Jozefs hof.
Daar dan ook heen met het gebed telkens weer: Maak mij levend naar Uw woord. En .. . dan wordt het weer levendig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen