De Synode van Geelong

Prof. dr. K. Runia te Australië schrijft ons het volgende:

Vanuit het hoge Noorden (Brisbane, ongeveer 1300 mijl = 2000 km van Geelong in Victoria), vanuit het verre Westen (Perth, ongeveer 2000 mijl), vanover de zee (Tasmanië, het eiland ten Z.O. van Australië), en van 'dichtbij' (Zuid-Australië, 'maar' 550 mijl, New South Wales, 'maar' 650 mijl en natuurlijk ook van Victoria zelf) kwamen negen predikanten en negen ouderlingen samen in het oude en ruime gebouw van het Reformed Theological College in Geelong om de synode van de Reformed Churches van Australië te houden. Ja, het was maar een klein groepje mensen. Met enkele secundipredikanten en vier professoren van het College als adviseurs bestond de hele synode uit precies 23 mensen.
Dit kleine aantal mensen is helemaal in overeenstemming met het kleine aantal kerken. Maar drie Australische staten hebben genoeg kerken om een classis te vormen. Deze staten zonden elk vier afgevaardigden. De andere drie staten hebben maar twee of drie kerken en zenden elk twee afgevaardigden. Het is inderdaad allemaal maar klein, maar voor een kleine kerk als de onze is daarom een synode een des te belangrijker evenement. Voor sommige predikanten in de 'ex-centrische' staten is dit vaak de enige keer in twee of drie jaar dat ze hun collega's zien.
Voor mijzelf was dit de vijfde synode, die ik in Australië bijwoonde als adviseur. Het is merkwaardig, dat elke synode weer anders is dan zijn voorgangers. Ik vermoed, dat dit voornamelijk ligt aan twee factoren.
In de eerste plaats is er telkens weer een andere samenstelling van afgevaardigden. Dit geldt al van de predikanten. Natuurlijk waren er verschillende 'oldtimers', al in de dienst vergrijsde mannen, die van het begin af het kerkelijk leven hebben meegemaakt. Sommigen van hen hebben nog geen synode gemist. Maar deze keer waren er ook voor het eerst drie afgestudeerden van het College. Voor hen was het wel een bijzondere gewaarwording. Nog maar een paar jaar geleden woonden ze de synode bij als studenten, ergens op de achterste bank op de 'galerij'. Nu waren ze afgevaardigden, die mee moesten beslissen over de toekomst van hun kerk. Verder waren alle negen ouderlingen voor het eerst op een synode. Hun gemiddelde leeftijd was ergens tussen de 35 en 40! De meerderheid van de afgevaardigden waren dus 'fris bloed'. De samenstelling van de synode zelf kwam goed uit in de samenstelling van het moderamen. Twee 'old hands' (ds. J. VanderStaal, praeses, and ds. J.F.H. VanderBom, vice-praeses), een jonge dominee van het College (ds. K.V. Warren) en een ouderling (mr. H. Learson zijn oorspronkelijke naam was Van Dijkhuizen, maar die heeft hij veranderd, toen hij genaturaliseerd werd).

Er is echter nog een andere factor, die op elke synode zijn eigen stempel drukt: de zaken, die aan de orde komen. In zekere zin komen natuurlijk op elke synode dezelfde zaken aan de orde, maar toch is het ook telkens weer anders, omdat er telkens weer een andere context is en een andere nadruk.
Een van de eerste grote zaken was het deputaatschap voor hulpbehoevende kerken. Zeer toepasselijk heet het: M.A.M.A, (afkorting voor Ministerial Aid and Mutual Assistance). Helaas zijn er nogal wat kleine kerken bij, die hulp nodig hebben, We zijn ontzaglijk dankbaar voor de hulp, die we in de afgelopen jaren uit Nederland ontvangen hebben, maar de grotere kerken helpen de kleinere ook door collecten. Deze keer echter is er een vast quotum van 3000 dollar aan toegevoegd.
De tweede grote zaak was die van de zending. Enkele jaren geleden deden onze kerkjes zendingswerk onder de aboriginals in West-Australië, maar de vorige synode heeft daar om verschillende redenen een punt achter gezet. Tegelijk kregen zendingsdeputaten de opdracht om naar een ander veld om te zien. In de tussenliggende jaren hebben deze deputaten allerlei contacten gelegd, maar slechts één contact bleek vruchtbaar. De Javaans Christelijke kerken deelden mee, dat ze graag hulp zouden ontvangen, speciaal in de vorm van een studentenpredikant aan een van de Javaanse universiteiten. Met algemene stemmen besloot de synode gevolg te geven aan dit verzoek, maar tegelijk sprak ze uit, dat dit verder uitgesproken moet worden met de Raad voor Samenwerking.
De laatste tijd is door 'outsiders' nogal eens gezegd: waarom naar Indonesië? Zijn daar al niet genoeg zendelingen? Ik kan hier onmogelijk alle besprekingen ter synode weergeven, maar wil toch even op een paar punten wijzen. (1) Indonesië is onze naaste buurman. Dit geldt politiek, maar ook kerkelijk. Onze Reformed Church in Perth (West Australië) is geografisch dichter bij Indonesië dan bij Geelong! (2) Onze kerkleden hebben een 'natuurlijke' band met Indonesië. De meesten van hen zijn oud-Nederlanders en heel wat van onze mensen hebben vroeger in Indonesië gewoond. Ze zijn naar Australië geëmigreerd, juist omdat het zo betrekkelijk dicht bij Indonesië ligt! (3) In Indonesië zijn open deuren. Na alle mogelijke andere pogingen van de zendingsdeputaten bleek hier een reële opening te zijn. Er is een schreeuwende behoefte aan krachten, met name voor speciaal werk zoals dat onder de studenten.

Mijn totaal-impressie van deze synode is: verdergaande consolidatie. Er was een goed en gezond evenwicht tussen visie en gezond verstand (common sense).
De visie kwam sterk naar voren in het besluit van deze handvol kerkjes om zending te bedrijven in Indonesië. Hier klonk de stem van de Heer: Gaat heen onderwijst alle volken . . . . Hier zag het oog de wijde ruimte van de wereld, die de akker is. Maar tegelijk was er het gezond verstand. Iedereen besefte, dat de kleine kerken geen meerdere lasten kunnen dragen. De 3000 dollar voor de steun aan zwakke kerken was al een extra belasting. Om de zaak in evenwicht te houden besloot de synode het budget van de Evangelisatie Deputaten drastisch te verlagen. Er werd 6000 dollar afgekapt, speciaal van het Back to God Hour programma. Het was niet een gemakkelijke beslissing. Gedurende de laatste tien jaar is dit radiowerk met grote liefde en grote offers opgebouwd. Sommigen hadden tranen in hun ogen, toen de beslissing viel. Maar het ging niet meer. Het budget van de Evangelisatie was ook veel te hoog, vergeleken bij dat voor andere takken van dienst. Bovendien werd het al maar duurder. In de week voor de synode ontvingen we bericht, dat het radiostation in Melbourne, waar we elke zondag een half uur zendtijd van huren, er maar eventjes 25% bij opgelegd had. Het was nu $ 77.25 dollar per half uur, dat is meer dan ƒ 300,—. Dit gaat ver boven het bereik van onze kleine kerken. Toch hopen we, dat er een weg gevonden wordt om het werk door te laten gaan. De synode besloot om het probleem voor te leggen aan onze Amerikaanse zusterkerk en haar te vragen, als dit mogelijk is, de stations in de grote steden voor haar rekening te nemen.
Maar betekent dit alles niet een gebrek aan visie? Ik geloof dat zo'n conclusie niet juist zou zijn. Het is een daad van gezond realisme. Maar ze is meteen vastgekoppeld aan de blijvende visie, zoals bleek uit het feit, dat de synode 15% toevoegde aan het quotum voor het Reformed Theological College! Een van de afgevaardigden zei: voor ons is het College het beste middel om de Australische wereld te beïnvloeden. Het is inderdaad een van de meest gezegende en meest effectieve 'producten' van onze kerken. Niet alleen trekt het meer en meer niet-Reformed studenten aan (van de zes nieuwe studenten van het laatste jaar waren er maar twee uit onze eigen kerken), maar ook wordt er in bredere kring hoe langer hoe meer geluisterd naar de stem van het College, via publicaties en conferenties.

Het is natuurlijk allemaal maar klein, vergeleken met de grotere zusterkerken in Nederland, Amerika en Zuid-Afrika. Maar ook de kleintjes horen bij de grote wereldwijde Gereformeerde familie. Ik heb zo'n idee, dat de kleintjes vaak meer de noodzaak van de familieband voelen dan de grote zussen. Om maar iets te noemen: onze kleine kerkjes zijn ontzaglijk dankbaar voor de Gereformeerde Oecumenische Synode. De synode heeft twee van haar leden afgevaardigd naar de komende G.O.S. van Amsterdam.
Ja, we zijn één grote familie en hebben elkaar nodig. De kleintjes voelen dit misschien meer dan de groten, maar evengoed is het ook waar voor de groten. In onze tijd is er een steeds toenemende nadruk op oecumenische contacten. Iedere kerk beleeft ze in haar eigen situatie. Die contacten reiken vaak over allerlei confessionele muren heen. Maar deze wijdere, inter-confessionele (dat is: tussen de verschillende confessies) contacten kunnen alleen vruchtbaar zijn, als ze vergezeld en ondersteund worden door de intra-confessionele (dat is: binnen eigen confessie) contacten. De eerste zonder de laatste leiden gemakkelijk tot uitholling. De laatste zonder de eerste veroorzaken gemakkelijk verstarring. Maar samen houden ze de kerk in een levende en vruchtbare spanning.
In onze situatie hier in Australië ligt onwillekeurig de nadruk op het intraconfessionele aspect. In andere landen, bijv. Nederland, ligt het accent meer op het inter-confessionele. Maar in beide gevallen hebben we elkaar nodig om onze roeping als Gereformeerd-Katholieke kerken te vervullen in een voortgaand proces van verdieping en bevruchting.

P.S. We nemen deze brief van Prof. Runia graag op. Zo kunnen we meeleven met deze kleine kerk in het grote Australië.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen