Reclasseringsactie

Het Nationaal Bureau voor Reclassering voert van 14 september tot en met 27 september zijn jaarlijkse actie. In de meeste Nederlandse gemeenten zal in die periode een huis-aan-huis- of straatcollecte worden gehouden.
Weliswaar subsidieert de overheid het reclasseringswerk voor een groot deel, maar bijzondere projecten worden nog steeds uit de opbrengst van de collecte gefinancierd.
Er zijn in Nederland 542 reclasseringsambtenaren. Op enkele na, die in dienst zijn van het rijk, werken zij bij particuliere reclasseringsinstellingen. De voornaamste zijn: het Nederlands Genootschap tot Reclassering, de Katholieke Reclasseringsvereniging, het Leger des Heils. de Protestants Christelijke Reclasseringsvereniging, de Dr. F.S. Meyersvereniging (voor geestelijk gestoorde delinquenten) en de Federatie voor de Zorg van Alcoholisten (daarin zijn verenigd de medische consultatiebureaus voor alcoholisme).
Daarnaast is er nog een aantal kleinere reclasseringsinstellingen.
De particuliere verenigingen zijn verenigd in de Vereniging van Reclasseringsinstellingen met 't Nationaal Bureau voor Reclassering als uitvoerend orgaan. Er worden dit jaar ernstige pogingen ondernomen om tot een hechtere samenwerking van de instellingen te komen.
Tussen het Ministerie van Justitie, dat het werk van de reclassering met ongeveer twintig miljoen gulden subsidieert, en de particuliere instellingen, staan de Reclasseringsraden waarvan er in ieder arrondissement één is. Deze Raden geven o.a. de verzoeken om voorlichtingsrapporten, afkomstig van bijv. de Officier van Justitie of de rechtbank, door aan de instellingen.
De voorlichtingsrapporten worden geschreven door de reclasseringsambtenaren. Zij proberen de aanvrager in het rapport een zo duidelijk mogelijk beeld te geven van de omstandigheden die hebben geleid tot de conflictsituatie tussen individu en strafwet.

Gemiddeld houdt een reclasseringsambtenaar in Nederland zich bezig met ongeveer tachtig cliënten. Het schrijven van voorlichtingsrapporten (± 12.000 per jaar), administratieve bezigheden, vergaderen, reizen en trekken, kost de ambtenaren veel van hun totale werktijd. Aan de eigenlijke hulp- en steunverlening komen zij daardoor onvoldoende toe. Zij betreuren dat in hoge mate en zijn doende verandering te brengen in deze voor alle partijen onbevredigende situatie. Permanent hebben ongeveer 20.000 voorwaardelijk veroordeelden (de grootste groep), voorwaardelijk in vrijheid gestelden en nog anderen, contact met reclasseringsinstellingen
De reclassering ziet als haar voornaamste taak verbetering te brengen in de levensomstandigheden van haar cliënten. In o.a. individuele gesprekken proberen reclasseringsambtenaar en cliënt te komen tot bewustwording van de problemen die hebben geleid tot „maatschappelijk onaangepast" gedrag. Hier ligt ook de betekenis van een christelijke reclasseringsvereniging.
Het verschaffen van werk en het verlenen van financiële steun, vroeger de voornaamste werkzaamheid van de reclassering, behoort nu meer tot de taak van het Gewestelijk Arbeidsbureau en de dienst van Sociale Zaken. De reclassering is wettelijk geregeld bij de Reclasseringsregeling 1970.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen