Zich niet schamen voor het Evangelie

Moest die onverschrokken Paulus nog verklaren, dat (hij zich niet schaamde voor het evangelie, dat hij predikte? Dat stond voor de mensen van die dagen toch wel vóór alle dingen vast? En toch meende Paulus er goed aan te doen dit woord aan de gemeente van Rome te schrijven. Paulus had een sterke band aan Rome en toch was hij er nooit geweest. Dit uitstel van bezoek had men wel eens uitgelegd als een zekere schroom om met het evangelie naar deze wereldstad te komen. Was hij bevreesd voor een ontmoeting met de wereld van cultuur, wetenschap en morele ontaarding? De gelovigen in Rome hadden het er zelf moeilijk mee, om staande te blijven in het geloof. Zo speelde bewust of onbewust de gedachte, dat Paulus van zijn bezoek liever maar afzag.
Doch dit was Paulus teveel en hij grijpt naar de pen en schrijft: ik schaam mij het evangelie niet, want het is een kracht Gods tot behoud voor een ieder, die gelooft.
Het evangelie een kracht. Is dat niet een stem uit een andere wereld? Wie houdt er in deze tijd nog rekening met het evangelie? De moderne mens maakt er zich niet druk om en de kerkmens weet er vaak geen raad mee. Op een theologenconferentie vroeg een predikant: wat moeten wij doen met het evangelie als het in de samenleving toch niets uitwerkt?
Nu, op die vraag weet Paulus wel een antwoord te geven. Hij zegt: het evangelie is louter kracht, een kracht van God! Daar behoeven wij geen kracht aan bij te zetten met onze weifelende wetenschap, of massabetogingen. De blijde boodschap is geen dood ding, dat wij tot leven moeten brengen, zij leeft. Zij is het levende Woord van de levende God. Het evangelie werkt altijd, want het komt regelrecht uit Gods mond. Het is geen magische kracht, maar de kracht van de almachtige God Zelf. Het evangelie grijpt aan en overwint. Paulus kan u daar meer van vertellen. Hij is toch ook door het evangelie overweldigd en van een vijand van Jezus Zijn vriend geworden?
En zou Paulus zich voor zulk een wereld-overwinnend evangelie schamen? Dat evangelie is zijn eer, zijn glorie. Hij is er vol van. Neen, hij durft met dat evangelie wel in de straten van Rome te verschijnen.
Het is kracht Gods tot behoud. Paulus spreekt hier in de taal van Rome. In zijn tijd voelde men zich onzeker. De overheid was corrupt, de arbeid werd ondergewaardeerd, de toekomst was dreigend. Met flinke subsidies te geven, trachtte de overheid het volk met brood en spelen in bedwang te houden. Maar dit kon het gevoel van onbehagen niet wegnemen. De tijd was rijp voor allerlei geheimzinnige oosterse godsdiensten, die zich in de wereldstad presenteerden. De ene na de andere predikte behoud en redding.
Welnu, zegt Paulus, ik schaam mij het evangelie niet. Dit evangelie brengt de mens niet een denkbeeldige, maar werkelijke redding. Het redt van het grootste kwaad, de zonde en brengt tot het hoogste goed, de gemeenschap met God. Paulus moet het zich niet indenken, dat dit evangelie eens niet gekomen was in zijn leven. Dan was hij met al zijn wetsijver en godsdienstigheid voor eeuwig verloren gegaan. Toen hij dit evangelie zag in het licht van Damascus werd zijn eigen levenswerk stukgeslagen en wist hij zichzelf verloren. Toen heeft hij ervaren dat ook zulk één, als hij was, kon gered worden door het evangelie. Wat werd het evangelie hem toen een kracht. Het doorstroomde hem met hemelse zaligheid.
En zo zullen wij ook moeten willen weten verlorenen te zijn met heel - ons levenswerk. Hoe weinig is het evangelie een kracht Gods tot behoud! Wat gaat er voor de doorsnee kerkganger weinig van uit. Wij zijn gedoopt, maar niet getroost, geroepen maar niet gelukkig. Hoe komt dat? Omdat wij niet gered willen worden. Onze godsdienst is vaak niet meer dan een decoratie, een bijwerken van ons eigen „ik", maar niet een ondersteboven vallen met ons zelf. Daarom spreekt het evangelie niet aan. Men verstaat niet de diepte van zijn schuld en de nood van zijn verlorenheid. Het evangelie wil niet helpen, maar redden, behouden. En behouden worden we, als wij capituleren voor God. Dat is belijden dat 't met ons gans verloren is, maar dat onze hoop gevestigd is op Christus. Dat we van top tot teen enkel genade nodig hebben.
Dat is wat Paulus bedoelt met de woorden: voor een ieder, die gelooft.
Hij zegt dat niet in de zin van: u moet eerst geloven en dan wordt ge in genade aangenomen. Neen, God is altijd de Eerste. Hij is de Eerste, Die Zijn Zoon in deze wereld brengt en Hem laat hechten aan het kruis. Hij is ook de Eerste, die het evangelie van Jezus Christus doet doordringen tot ons weerbarstig hart. Jeremia zegt: Gij hebt mij overreed. Here, en ik heb mij laten overreden. Gij zijt mij te sterk geweest en hebt overmocht. Dat is wat Paulus hier bedoelt: het evangelie een kracht Gods voor een ieder, die gelooft. De ontvankelijkheid voor het evangelie is het werk van de Heilige Geest. Ofschoon het evangelie een kracht Gods tot behoud is, is het niet kracht tot geloof. Het evangelie is en blijft slechts instrument in de handen van Hem, Die méér is dan een kracht, Die God de Heilige Geest is. Het geloof is wel uit het gehoor van het evangelie, maar alleen als de Heilige Geest ons oor er voor opent. Gods Geest kan het evangelie doen doordringen in het hart, zodat het geloofd wordt tot behoud.
Nu is het niet zó, dat het evangelie wel tot u komt, maar de Heilige Geest Zich afzijdig houdt. Neen, de Heilige Geest laat Zich ook prediken in het evangelie. Op grond van het evangelie kan de Here zeggen: eist van Mij vrijmoedig al wat u ontbreekt, schenk Ik, zo gij 't smeekt, mild en overvloedig. God doet wat Hij zegt en maakt waar wat Hij beloofd heeft. Zijn woorden zijn daden. Het is een kracht Gods tot behoud.

Haarlem, Geels

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen