Kerkewerk

Een nieuw seizoen
Er ligt weer een nieuw seizoen voor ons. De jeugdzondag is langzamerhand in ons kerkelijk leven de startdatum geworden voor verschillende gemeentelijke arbeid. We kunnen het betreuren dat de kerkelijke zomerslaap zo lang duurt. Laten we in ieder geval in de maanden, die voor deze arbeid geschikt zijn, doen wat we kunnen om te werken.
Het is waar: deze zomerslaap raakt inzonderheid het verenigingsleven, de arbeid van de ambtsdragers in het huisbezoek, de catechisaties. De kerkdiensten zijn zondag aan zondag doorgegaan, al waren in vele gemeenten de kerkgelederen gedund en in andere gemeenten de diensten overvol.
Langzamerhand wordt het gemeentelijke leven weer normaal en mogen we de eerstvolgende maanden rekenen op een geregeld gemeentelijk leven.
Een nieuw seizoen betekent nieuwe mogelijkheden. Het is nodig dat we ons daar eens op bezinnen. Als dat niet gebeurt laten we het maar over ons komen en verslapt de band aan het gemeentelijke leven, vervaagt onze verantwoordelijkheid en gaat het er op lijken dat ons kerklid-zijn alleen nog enige zin krijgt op de zondag, als we naar de kerk gaan. Voor het overige hebben we het druk, vragen vele zaken vandaag onze aandacht en kunnen we ons niet bemoeien met enig werk in de gemeente.
Het gevolg van dit alles is dat er nauwelijks meer van een levende, laat staan bloeiende gemeente gesproken kan worden, De gemeenschap kwijnt weg. We zien elkaar nauwelijks meer in de kerk. We hebben geen verantwoordelijkheid meer voor elkaar. We gaan ieder onze eigen weg en leven ons eigen leven.
Op de een of andere tijd zullen de gevolgen van een dergelijke situatie openbaar komen en zal blijken dat een dergelijke gemeente geen levenskracht bezit.
Een levende gemeente is een gemeenschap van gelovigen, die samengebonden en onderhouden door het Woord Gods, door de kracht van dit Woord leeft en telkens weer vormen en gelegenheden vindt om dit gemeente-zijn te beleven.
Forceren kunnen we dit zeker niet. De ervaring leert: wanneer er geen samenbindend cement is, wanneer geen levend geloof stimuleert, dan alle mogelijke aktie niet baat.
Maar dat betekent niet dat we het alles maar moeten afwachten en ons, onder Gods zegen, niet zouden moeten bezighouden met de vraag; wat kunnen we doen en hoe kunnen we het zo goed mogelijk doen?

Gemeentelid
Het geheim van het kerkelijke leven ligt niet in een generale synode, maar in de plaatselijke gemeente. En de kracht van de plaatselijke gemeente ligt uiteindelijk niet in de kerkeraad, maar in het gehalte van de leden, die samen de gemeente vormen. Daarom heeft elk gemeentelid een verantwoordelijke taak en mag niemand zich onttrekken aan de plichten van het gemeentelidmaatschap.
Het gemeentelid moest eens weten welke schade hij het gemeentelijke leven aandoet, wanneer hij naast de gemeente leeft, zijn plaats in de kerk niet inneemt op zondag, zich onttrekt aan het werk, dat er te doen is. En als datzelfde deserterende gemeentelid dan nog wel uit de verte weet te kritiseren en bij de buitenstaander zich beklaagt over de gemeente, waarvan hij „nog" lid is, dan is een dergelijke houding dubbel negatief en afbrekend voor de plaatselijke gemeente; zelf doet men niets en men trekt anderen mee.
Hoe geheel anders kan het zijn.
Als gemeenteleden liefde tonen voor het gemeentelijke leven door:

— trouw in de kerk te komen, want trouwe kerkgang van de een stimuleert de ander en een ontrouwe kerkgang van meerderen stijft anderen om hetzelfde voorbeeld te volgen; het proces gaat dan snel;

— het de ambtsdragers gemakkelijk te maken door het ambtelijk huisbezoek niet te verhinderen dat het gebracht wordt of het niet te torpederen, wanneer het dan eindelijk gebracht wordt;

— in de gezinnen op positieve wijze te spreken over kerk en ambtsdragers;

— de liefde tot de kerk en het werk te wekken, aan te wakkeren en te onderhouden bij de kinderen door het geven van het goede voorbeeld in deelname aan het kerkelijke werk; door het lezen en laten lezen en spreken over kerkelijke lektuur;

— de kinderen naar de catechisatie te zenden, te zorgen dat zij niet onnodig verzuimen en hen te laten voelen dat we het erg vinden, wanneer het gebeurt; belangstelling te tonen in de catechisatie door te praten over hetgeen er besproken is;

— de jongeren zoveel als maar mogelijk is te betrekken bij kerkelijke arbeid, omdat voor ons leeft; Zoek eerst het Koninkrijk Gods en alle andere dingen zullen u bovendien worden geschonken;

— zich niet te onttrekken aan allerlei oproepen, die tot u gericht worden m.b.t. het gemeentelijke leven;

— kerk en gemeente, predikant en kerkeraad een plaats te geven in uw gebed, niet alleen in uw persoonlijk gebed, maak ook in uw gebed „als priester in uw gezin".

Gemeenschap
Wij belijden elke zondag van de kerk dat zij is de gemeenschap der heiligen. Die gemeenschap wil, ook al erkennen we dat er eerst een vertikale zijde aan de gemeenschap zit en onderstrepen we dat dit voor alles een geloofszaak is, toch ook gezien worden.
Hoe onvolkomen dit alles ook mag zijn, er moet een hartelijke begeerte en een ernstig pogen zijn om aan die gemeenschap gestalte te geven.
De vormen zullen wisselen. Vroeger werd — en dat was juist — gezegd dat het verenigingsleven een vorm van gemeenschap was. Nogmaals: niemand zal dat tegenspreken. De vroegere vorm van het verenigingsleven blijkt langzamerhand niet meer te voldoen en heeft misschien zijn tijd gehad. Men wil niet meer strak bij elkaar zijn met een statige voorzitter en een degelijke presidente. Een vereniging met reglement en notulen trekt velen niet meer. Men kan dit betreuren, zoals ik dat doe.
Maar dat wil niet zeggen dat met het wegglijden van het verenigingsleven daarmee de gemeenschap automatisch verdwijnt. Er blijven nog genoeg vormen voor gemeenschap over of misschien worden er nieuwe gemeenschapsvormen gevonden.
We kunnen de gemeenschap vandaag bevorderen door (slechts een greep):

— de kerk te belijden en te beleven als de gemeenschap der heiligen: geen gemeenschap is groter wonder; geen gemeenschap is sterker en waardevaster dan deze gemeenschap;

— in de kerk zich niet te gedragen als enkeling, individualistisch, maar als lid van de gemeenschap;

— open te staan voor andere kerkleden en niet alleen mijn eigen gang te gaan, mijn eigen heil op het oog te hebben en te doen alsof alles om mij draait;

— in ieder geval broeders en zusters die dicht bij mij wonen in het oog te krijgen en te houden, wetend dat ik voor hen verantwoordelijk ben;

— kleine kernen te vormen van gemeenteleden liefst uit dezelfde wijk, die van tijd tot tijd bij elkaar komen;

— als het verenigingsleven niet meer loopt bijbelkringen te vormen om op deze wijze elkaar ook buiten de kerkdiensten te ontmoeten rondom de Bijbel;

— het talent, dat ieder ontving, op eigen wijze ten nutte en ter zaligheid van de andere leden met vreugde en gewilligheid aan te wenden door te helpen, met raad en daad. al naar gelang de ander het nodig heeft en ik de mogelijkheden er voor heb.
We stipten maar wat aan. Er is zoveel te doen. Het kerkewerk is zo belangrijk. We mogen het nog doen. Het zou erg zijn als we, wanneer het ons ontnomen zou worden, ons moesten schamen omdat we, toen het kon, de gelegenheid niet benut hebben . . .

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen