Zijn Naam belijden

Opzet
Het is verleidelijk om, als dit onderwerp aan de orde wordt gesteld, een brede beschouwing op te gaan zetten over het ambt der gelovigen - het voornaamste en blijvende ambt in de kerk.
We doen dit niet, maar beperken ons tot enkele fragmentarische opmerkingen over de drie zijden van dit ambt: het profetische, het priesterlijke en het koninklijke. Ook dan is er nog stof genoeg!
Het is ook niet de bedoeling om er op te wijzen dat aan elk aspect van het ambt der gelovigen nog weer twee elementen zitten, die van elkaar niet los kunnen worden gemaakt: het passieve en het aktieve element.
In het geciteerde antwoord komt eerst het passieve aan de orde: door het geloof een lidmaat van Christus en zo zijn zalving deelachtig.
Daar ligt de bron, het geheim van het christen-zijn. Men is geen christen, als men niet kent de persoonlijke, levende gemeenschap met Christus.
Terecht schreef ds. H. Veldkamp in zijn brochure over „Het ambt der gelovigen": „Zo omsluit dan het ambt der gelovigen de mystieke gemeenschap en de actieve gehoorzaamheid". Die actieve gehoorzaamheid betekent in de eerste plaats uit Christus leven.
Nu zouden we voor alle aspecten van het christen-zijn eerst op dit passieve kunnen wijzen.
We doen dat niet - we zouden teveel ruimte nodig hebben. Zakelijk komt het bij elk onderdeel aan de orde.
Het gaat ons in deze artikelen er om het wezenlijke van het christen-zijn te belichten, tegen de achtergrond van de situatie, waarin we ons vandaag bevinden.
Op deze wijze kan positief uitkomen wat we mogen en moeten zijn in de wereld van nu.
Zo kunnen deze - nogmaals niet aaneensluitende artikelen - een aanvulling en nadere verklaring zijn van de vier artikelen over het onderwerp „Altijd tegen?".

Belijden
De Catechismus noemt als eerste aspect van het christen-zijn „zijn Naam belijden". Daarin gaat het profetische van het ambt der gelovigen op; meer wordt er in de Catechismus niet van gezegd. Maar wie er over nadenkt weet dat dit heel wat inhoudt en dat in deze korte uitdrukking een levensopdracht wordt gegeven, die ons geen ruimte laat voor vakantie.
Dit is zo veelomvattend en allesbeheersend, dat niemand hier ooit mee klaar komt en dat we allen, in welke situatie ook, altijd maar weer en dat met grote vreugde, deze opdracht „als een vanzelfsprekendheid" hebben te vervullen.
Dit eerste aspect stemt geheel overeen met de eerste bede van het „Onze Vader": Uw Naam worde geheiligd. En als we het commentaar van de Catechismus op deze bede lezen wordt feitelijk uiteengezet wat dit belijden inhoudt: „U in al Uw werken heiligen, roemen en prijzen". Vervolgens: „dat wij al ons leven, gedachten, woorden en werken alzo schikken en richten, dat uw Naam om onzentwil niet gelasterd, maar geëerd en geprezen worde".
Belijden is in het Nieuwe Testament dan ook geen formele aangelegenheid. Integendeel de hele mens is er bij betrokken. Belijden is wat men tegenwoordig noemt een „existentiële aangelegenheid" - het is een zaak, die de hele mens aangaat.
Het woord dat voor belijden wordt gebruikt betekent hetzelfde zeggen. De nadruk valt niet op het feit dat iets nieuws gezegd wordt, maar dat de persoon in kwestie zegt wat voor hem ook reeds gezegd is. Dat impliceert heel duidelijk een persoonlijke beslissing, een persoonlijke keuze.
Wie iets belijdt staat er helemaal achter en hij staat er voor!
De naam van Christus belijden is bepaald geen vrijblijvende zaak; evenmin een gedeeltelijke aangelegenheid, die naar onze willekeur kan worden beperkt tot de zondag, tot de kerk, tot onze godsdienstige plichten en voor het overige zou er dan een groot neutraal terrein zijn.
Het christen-zijn alleen reeds naar dit aspect is een totale zaak.

Totale roeping
Vanuit deze opdracht hebben christenen beseft dat zij geroepen waren zich in allerlei verbanden van het leven niet te schamen voor de naam van Christus; positief: die Naam uit te dragen op ieder terrein van het leven.
We komen hier in aanraking met een persoonlijke en een gemeenschappelijke roeping.
Een persoonlijke roeping, die betrekking heeft op het verantwoording geven van de hoop, die in ons is en het getuigen van het heil dat in de Here Jezus Christus is gelegen.
Het is goed dat de Evangelisatiezondag ons op deze roeping heeft gewezen - het is in de regel niet de sterkste kant van ons kerkelijke leven.
Zijn Naam belijden betekent dat we die Naam uitdragen, over die Naam spreken, met die Naam in aanraking brengen, de betekenis van die Naam laten zien; bovenal het heil dat in die Naam gelegen is aanprijzen.
We laten in dit opzicht heel vaak - door valse schaamte; door onze naar binnen gerichte instelling; door onze westerse zakelijkheid - kansen voorbijgaan, die we hadden kunnen gebruiken om een woord tot het behoud van onze naaste - buurman of collega - te zeggen.
Maar er is tegelijk een gemeenschappelijke roeping, die het optreden van de christen raakt op het gebied van school, maatschappij, politiek, wetenschap en cultuur, om maar iets te noemen.
Het is bepaald onjuist om met deze roeping een loopje te nemen of te menen dat deze roeping ons niet geldt.
Juist wie luistert naar het Woord van de Here - de passieve zijde van het profetisch ambt - zal de Naam van Christus moeten belijden. De Heilige Geest maakt geen luie christenen.
Er zijn allerlei zaken, die vandaag kritiek oproepen op het brede terrein van het christelijke leven en er zijn ook allerlei aktiviteiten op christelijk terrein, die sommigen van ons afstoten omdat het christelijke zo weinig wordt gehonoreerd. Maar laten we duidelijk tegen elkaar zeggen dat we alleen recht hebben om daarop kritiek te oefenen, wanneer we zelf ook inderdaad bekend staan als belijders van de Naam des Heren in allerlei verbanden.
Wie zich nooit met de roeping van de christen in politiek en maatschappij heeft bemoeid, is niet de eerstaangewezene om nu hoog van de toren te blazen.
Zelfs kan de vraag worden gesteld: zijn we wel trouw geweest in het belijden van de Naam des Heren? Hebben we onze mond wel opengedaan waar we dat konden en moesten? Of waren we toen uit geestelijke luiheid niet present en hebben we vele gelegenheden voorbij laten gaan? Ik denk om maar iets te noemen aan de slappe houding, die velen van ons hebben ingenomen op het terrein van de christelijke school en de christelijke politiek.
Dan wordt het mee onze schuld, dat het is zoals het is. Die schuldbelijdenis ontsiert ons niet.
Dit belijden van de Naam des Heren brengt mee dat we hen niet kunnen steunen en stemmen, die dit belijden niet tot een levenszaak van hun persoonlijk en publiek leven maken of daarmee niet kunnen rekenen in organisatorisch verband.
Uiteraard blijft verschil mogelijk in toepassing, maar vast moet staan: de Naam des Heren moet voluit worden beleden op het brede terrein van het leven. Dat brengt het christen-zijn mee. Dat is een uiting van het leven uit Christus.

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen