Gebedsleven (V)

Persoonlijk gebed
Jong geleerd, oud gedaan!
Al moge er nog zoveel waarheid schuilen in dit gezegde, toch zijn er velen die het gebed van hun jeugd verloren hebben.
Mensen die niet meer bidden, die gebroken hebben met een voor hen inhoudloze vorm van een godsdienstig leven door hun ouders hen geleerd.
Goed toen ze kind waren - ja maar daar waren ze toen dan ook kinderen voor om na te zeggen tegen de Here wat moeder hen voorzei. Maar nu zijn ze groot, of menen dat ze zó groot worden, dat ze niet willen „huichelen". Men wil dan vooral „eerlijk" zijn en geen vrome schijn aannemen. Toch verloochent de opvoeding zich nooit. Menigeen die zo'n schijnbaar eerlijke houding voor de mensen aanneemt, is minder eerlijk tegenover zichzelf. Want diep verborgen en onder alle schijn en theorie verdrongen, blijft er een hart hunkeren naar een houvast, een geborgenheid, een Vaderhand die zorgt en een Vaderhart dat luistert!
God wil echter gebeden zijn!
Door Zijn trouw alleen heeft menigeen na die critische ontwikkelingstijden in zijn leven, soms vastgelopen in bange eenzaamheid of staande voor de brokken van zijn eigen levensopbouw en plannen, toch weer geroepen tot God! De nood moge ons dan niet bidden leren, nood doet wel vaak bidden!
Gelukkig wie dwars door alle twijfel en levensstorm heen blijft bidden omdat God werkelijkheid in het leven geworden is.
Er is geen andere weg. We belijden „dat God Zijn genade en de Heilige Geest alleen aan diegenen geven wil die Hem met hartelijke zuchten zonder ophouden daarom bidden en daarvoor danken." (Catech. antw. 116)
Zonder ophouden.
Dat wil zeggen dagelijks en op vaste tijden.
Behalve de gebeden bij onze maaltijden is in ons persoonlijk leven van belang de in onze jeugd geleerde regelmaat van het morgen- en het avondgebed. Het is een enorm stuk geestelijke verarming als we de dag beginnen en eindigen zonder de persoonlijke ontmoeting met onze God.
Als we zonder gebed - afgedacht van het „even bidden" bij een haastig ontbijt - de dag ingaan, gaan we ongewapend de geestelijke strijd in en de vijand tegemoet.
God is een God van orde en niet van wanorde. Hij leerde zijn volk oudtijds te leven bij vaste gebedstijden. Ook in een christenleven moet orde zijn, een vaste dagindeling, al kan het werk nóg zo onregelmatig zijn, voor de persoonlijke verrichtingen van elke dag. Bijzonder voor het begin en het eind van elke levensdag. Er moet tijd zijn om persoonlijk met God te beginnen en de dag ook weer te besluiten voor het slapen gaan. Ik ben er lang niet zeker van dat deze gezinsorde, dit stukje zelfdiscipline in menig leven in onze gejaagde tijd nog geldt.
Ik weet wel dat de tijden veranderen en wij met hen! Het leven is veel voller en door allerlei factoren veel onregelmatiger geworden. Het komt ons nu dan ook wellicht erg ouderwets, zo niet vormelijk bekrompen voor. Persoonlijk, en meerderen zullen zeker die herinnering meedragen in hun leven, ben ik opgevoed in een gezin waar het vaste regel was dat de dag begonnen werd met het gebed van vader aan het gezamenlijk ontbijt, hoe vroeg dat ook moest zijn en hoe ongeregeld de schooltijden ook waren, je had maar te zorgen dat je aanwezig was. De dag werd besloten met gebed, waarbij het gehele gezin knielde voor de stoel en de zorgen, de vreugden, de noden van elk der gezinsleden, van vele anderen en van Gods kerk en koninkrijk de Here werden opgedragen. Op tijd thuis was dies altijd noodzaak en regel. Maar bij deze gezinsgebeden, was er de vaste regel dat ieder voor zich knielend bad in persoonlijk stil-zijn in morgen- en avondgebed.
Is dat niet teveel van het goede? Een vormelijkheid? Je kunt toch maar niet bidden als je wilt? . . . ja! als je wilt kun je en mag je altijd en overal bidden, wetend dat God hoort!
Het wordt als een zegen ervaren als er een vaste regel is, ook in de omgang met God. De ongeregeldheid van het leven komt ook de geestelijke rust niet ten goede. Het dikwijls laat naar bed gaan na vermoeiende vergaderingen of een verstrooiend avondje uit of thuis volgestopt met al wat de t.v. ons meent te moeten bieden aan geestelijke vulling, komen de geestelijke concentratie om de dag in de rust van het met God alleen zijn te besluiten niet ten goede. Het daarop meestal volgend laat opstaan, zo laat, dat we gejaagd na een „hap en een slok" ontbijt nog net op tijd op school of werk kunnen komen is evenmin bevorderlijk voor een rustig ogenblik van bezinning om in persoonlijk gebed de dag met God te beginnen.
En als daarbij al wat we horen, wat we bepraten, wat we lezen en waarmee onze geest gevuld wordt via blad en radio of beeldscherm, ons doordrenkt van de dingen die van beneden zijn, zullen we een stuk orde in onze dagagenda moeten aanbrengen om tijd te vinden voor de omgang met God en Zijn Woord. Bovendien is er een stuk geestelijke discipline nodig waarbij we oog en oor en hart durven sluiten - al heb je dan volgens anderen achterlijk veel gemist! - voor heel veel wat ons geestelijk niet ten goede komt.
Persoonlijk gebedsleven is geen automatische zaak.
De vertrouwelijke omgang met God en het ervaren van de kracht en de troost van Zijn gemeenschap, die in Christus Zijn hand in ons leven legt, opdat wij met al onze zorgen en zonden alleen zullen rusten in Hem en zullen leven door Hem, vraagt gebedsoefening.
Al kunnen er biddeloze tijden zijn, in het leven van Gods kinderen zal de gebedslamp niet doven! Het is een troost en we leren almeer de noodzakelijkheid ervan, dat Gods Geest onze zwakheden mede te hulp komt en blijft bidden in ons met onuitsprekelijke zuchtingen.
Wat wordt echter de kracht van het gebed, het gelovig gebed, dat zoveel vermag, vaak gemist.
Wat kan er een sleur en een vorm zijn, ingezonkenheid in het persoonlijk gebedsleven.
Het is geen teken van florerend geestelijk leven als we ons zo gemakkelijk kunnen verschuilen achter levensdrukte en geestelijke moeheid.
Beter is een luisteren naar Gods Woord en een vragen om de kracht van de Geest, die ontdekken wil aan de oorzaken van de verstoorde en weinig begeerde vertrouwelijke omgang met God.
Levenswegen die voor de Here niet kunnen bestaan, zonden in woorden en daden en verhoudingen, die we goed praten en ons tot een gewoonte worden, waarbij we ons geweten sussen, gebroken verhoudingen met anderen in huwelijk, in gezins- of gemeentelijk verband, die we maar laten zitten, omdat het gevoelen dat in Christus was zo weinig in ons is en we de minste niet willen zijn - en nog zoveel meer wat de Geest bedroeft, zijn evenzovele verhinderingen in het gebedsleven.
En als het gebed de ademtocht der ziel is, hoe zullen we dan leven en opgroeien in de genade en kennis van onze Here Jezus Christus als de gebedslamp taant?
Het is tot geestelijke schade van onszelf, maar ook van anderen!
Hoe zal dan in ons leven de voorbede voor anderen een werkelijkheid zijn waarvan kracht uitgaat en waardoor de Here zich wil laten verbidden?
En wie oog heeft gekregen voor de werkelijke nood van vele van zijn naasten weet hoeveel gebedswerk er is!
Here leer ons bidden!
Gij wanneer ge bidt - maak er geen ijdele vorm of vertoning van - ga in uw binnenkamer, sluit de deur en bid tot uw Vader in het verborgene; en uw Vader die in het verborgene ziet, zal het u vergelden (Matth. 6:5, 6).

de B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen