Tweetal te, beroepen te, aangenomen naar, bedankt voor . . . (III)

Aannemen of bedanken?
Eigenlijk zou een predikant hierover moeten schrijven. Zelf heb ik over deze vraag nooit hoeven na te denken. De overwegingen die een beroepen predikant tot een bepaalde beslissing brengen, zullen van geval tot geval verschillen. De bijkomende omstandigheden, zoals woonmogelijkheden, studiebehoeften van het gezin, wensen van de echtgenote die zich bij de bezinning op een beroep veelal niet passief opstelt en al dergelijke dingen, zullen bij elke predikant weer anders liggen. Ik wil aan die bijkomende omstandigheden graag voorbij gaan. Wel een enkele opmerking over andere dingen.
Heeft een predikant een beroep gekregen dan is van het grootste belang een krachtig gebed van de beroepene en de bij het beroep betrokken gemeente(n), een gebed waarin de Heere wordt gevraagd de gedachten en de overwegingen van de predikant in de weken van bezinning zó te ordenen dat zich aan het einde van de bezinningsperiode duidelijk Gods wil aftekent. Wie het wel eens moeilijk mocht hebben met de gedachte dat rond een beroep door de beroepende en de tegenwoordige gemeente van de beroepen predikant tegengestelde belangen aan de Heere worden voorgelegd, mag bedenken dat daarvan geen sprake is wanneer men in dat gebed Gods wil over het doen en laten van Zijn knechten primair stelt. Dat geldt evenzeer wanneer meerdere gemeentelijk tegelijk een beroep op één predikant uitbrengen. In de praktijk is er misschien niet helemaal aan te ontkomen, maar op zich zelf vind ik het geen elegante zaak wanneer een kerkeraad een predikant beroept, terwijl de bezinning op een eerder uitgebrachte beroep nog gaande is.
Een tweede punt vormt het gesprek dat een beroepen predikant in de weken van bezinning met zijn kerkeraad heeft. Ik ben er niet zeker van of van zo'n gesprek altijd wel sprake is en evenmin of dit gesprek van kerkeraadszijde altijd op de juiste wijze wordt gevoerd. Zijn er geen predikanten die zich op een beroep moeten bezinnen zonder precies te weten waar men met eigen kerkeraad en gemeente aan toe is? Als predikant heeft men natuurlijk wel een indruk. Men weet in de regel wel enigszins hoe er in de gemeente gedacht wordt. Toch is een gesprek met de kerkeraad van het grootste belang. Mag men de gemeente al loslaten? Zijn er dingen die om afronding vragen? Kan de continuïteit in de geestelijke ontwikkeling van de gemeente ingevaar komen wanneer nu wordt opgebroken? De predikant dient bij zijn overwegingen rond het beroep een juist beeld te hebben van de gevoelens die binnen eigen kerkeraad en gemeente jegens hem als dienstknecht van Christus leven. En laten dan in zo'n gesprek aan kerkeraadszijde de woorden toch vooral de werkelijke gedachten dekken. Want in de kerk - het is erg om het te moeten zeggen - worden erg veel woorden gesproken waarachter andere gedachten verborgen gaan. Ik heb in de tijd van overweging rond een beroep en bij gelegenheden als het afscheid van een vertrekkende predikant wel woorden horen spreken waarbij ik dacht: waarde broeder, ik heb in de wandeling wel eens anders van je gehoord. Oprechtheid en vroomheid mogen kerkeraden en hun woordvoerders ook ten deze zeer behoeden.
Wat van dit alles zij, in de tijd van bezinning op een beroep zal er bij een goede verstandhouding tussen predikant en kerkeraad een levendig contact zijn. Uiteindelijk is het toch zo dat de beroepen predikant ten principale toestemming van zijn kerkeraad behoeft om het beroep naar elders aan te nemen.
En dan is er natuurlijk ook het contact met de kerkeraad die het beroep uitbracht. Behalve de regeling van zakelijke dingen kan zo'n gesprek uitstekend dienen om de predikant een nog wat duidelijker indruk te geven van de gemeente die hem begeert. Voor beroepen predikanten is het een erg aangename ervaring wanneer ook de bij een beroep betrokken gemeenten blijk van medeleven geven. Er zijn predikanten bij wie de Heere ten aanzien van de te nemen beslissing duidelijkheid verschafte door een enkel eenvoudig woord dat recht uit het hart aan het adres van de zich bezinnende predikant werd gesproken of geschreven.

Het voordeel van de twijfel
Tenslotte dit. Beroepen is - zeker wanneer de reguliere weg van het tweetal wordt gevolgd - een kwestie van keuze doen. De gemeente kan haar keuze slechts op één laten vallen; de ander valt af. Over de hele procedure, van tweetal stellen in de kerkeraad tot de verkiezing in de ledenvergadering van de gemeente, is de zegen van God en de leiding van de Heilige Geest afgesmeekt. Wanneer dat in ernst is gebeurd en als alle dingen door kerkeraad en gemeente op verantwoorde wijze zijn waargenomen, mag ervan worden uitgegaan dat in de uitkomst van een verkiezing de wil van de Heere zich uitdrukt. Nu is het opmerkelijk dat er in de kerk mensen zijn die met die uitkomst grote moeite hebben wanneer deze niet overeenkomst met wat zij zich hadden voorgesteld. Zij blijken een andere keuze dan de hunne maar moeilijk te kunnen honoreren en tonen zich kennelijk teleurgesteld wanneer de predikant die niet van hun keuze was het beroep aanneemt. Soms uit zich dat door een gereserveerde opstelling, door het innemen van een afwachtende houding, in het ergste geval door het publiekelijk uiting geven aan misnoegendheid en voorbarige kritiek. Dit mag onder ons zo niet zijn.
Het getuigt namelijk niet van grootheid van geest en van een goede christelijke instelling. Op zijn minst mag worden verwacht dat begonnen wordt de komende predikant het voordeel van de twijfel te gunnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen