Jeugdouderlingenconferentie 1979 - een gemiste kans?

Zoals u allicht weet, bestaat er in onze kerken sinds lang een deputaatschap voor het contact met de kerkjeugd, kortweg genoemd „Jeugddeputaten". Deze deputaten hebben weliswaar niet alleen te maken met het georganiseerde jeugdwerk binnen onze kerken, de CGJO (vrijwillige organisatie van ons kerkelijke jeugdwerk zelf), maar zijn er toch wel sterk bij betrokken.

Dat werd nog sterker dan vroeger het geval, toen op de generale synode van 1974 op sommige plaatsen verontrusting over het kerkelijke jeugdwerk was geconstateerd, en aan Jeugddeputaten werd opgedragen al het mogelijke te doen om die verontrusting weg te nemen. Nadat Jeugddeputaten daarin in de vorige synodeperiode niet voldoende geslaagd waren, werd deze opdracht op de generale synode van 1977 herhaald.

U begrijpt, dat, hoewel tot het werk van Jeugddeputaten méér behoort dan zich met deze verontrusting te bemoeien, dit deel van hun opdracht hen toch telkens zeer bezig houdt. Verschillende contacten zijn gelegd naar kerkeraden en classicale vergaderingen toe. Over het geheel zal gerapporteerd moeten worden aan de synode die, naar we hopen, in 1980 gehouden zal worden.

Om de paar jaar beleggen Jeugddeputaten ook een ontmoeting met jeugdouderlingen en zo'n ontmoeting was er weer op zaterdag 10 november j.l. in Amersfoort. U voelt wel aan, dat deputaten de jeugdouderlingenconferentie graag aangrijpen om gewaar te worden, wat er bij onze jeugdouderlingen leeft en ook van hun kant de gelegenheid benutten om aan de jeugdouderlingen te zeggen, wat hen de laatste tijd sterk in beslag neemt.

In overleg met de Jongerenorganisatie was als onderwerp voor de conferentie gekozen „de plaats van de jeugd in de kerk". Met zo'n onderwerp kan men nog allerlei kanten op, maar we hadden voor onszelf twee redenen om dit onderwerp te kiezen.

In de eerste plaats hadden we van de Jeugdbond vernomen, dat dié op verschillende van door hèm eerder belegde regionale conferenties met jeugdouderlingen had ervaren, dat veel jeugdouderlingen blijven steken in de organisatie binnen hun gemeente en zich verstrikt voelen in vragen van: wat mag wel en wat mag niet? Aan de doordenking van de eigenlijke vragen: welke plaats neemt volgens de Schrift de jeugd in binnen de gemeente en hoe ziet onze gereformeerde confessie die, komen ze vaak niet toe.

In de tweede plaats kregen we als deputaten hoe langer hoe meer de gedachte, dat de verontrusting, waarover we met sommige kerkeraden en classes in contact waren, sterk te maken heeft met dezelfde vraag. Wat leren we in de Schrift over de gemeente van Christus? Wat betekent het voor ons, als de Schrift ons spreekt over de kerk als volk van God, als huis Gods, als kudde van de Goede Herder, als de bruid van Christus, als het lichaam van Christus? En wat betekent het, dat onze kinderen als erfgenamen van Gods Rijk en van zijn verbond gedoopt moeten wezen? Waarop kunnen ouders en pastorale werkers steunen, als ze belijden, dat de kinderen, hoewel aan het eeuwige oordeel onderworpen, in Christus geheiligd zijn en daarom als lidmaten van zijn gemeente behoren gedoopt te wezen?

Met de uitwerking van deze gedachtengangen werd het onderwerp over bovengenoemde titel grotendeels door mij, als voorzitter van deputaten, gevuld. Daarna werd ingegaan op het verschil tussen het jeugdwerk vroeger en nu, en op verschillende invloeden door onze moderne tijd op de jeugd van vandaag.

Tenslotte werd enig inzicht gevraagd in de kerkelijke samenleving, waarin ons werk verricht wordt en aandacht voor de sterke en de zwakke kanten daarvan. Een positieve instelling mag van ons gevraagd worden. Daarnaast is eigen kerkelijk leven alleen dan echt leven, als het in het grote geheel te zien is van de éne katholieke kerk van Christus. Pastoraal werk is werk van de Geest. Dat houdt ons erg klein en geeft ons erg veel moed.

Daarmee hebt u dan een klein overzicht van wat er die zaterdag op tafel werd gelegd.

We hoopten daarmee een aantal dingen te kunnen bespreken die binnen onze kerken op verschillende manieren aan de orde zijn. En het aantal deelnemers was groot: meer dan 110 conferentiegangers vulden de grote benedenzaal van de Ichthuskerk. Dat deed veel goeds verwachten. En toch heb ik hierboven, zij het met een vraagteken, gesproken van een gemiste kans. Waarom?

Daar zijn hoofdzakelijk weer twee redenen voor.

Jeugddeputaten hadden, mede gezien de grote aanmelding, gehoopt, dat er door verontruste kerkeraden gebruik zou worden gemaakt van de mogelijkheid om met elkaar in gesprek te komen. Dit was zeker niet de enige, maar toch ook een zeer goede mogelijkheid. De inhoud van het onderwerp was grotendeels hierop afgestemd. Vragen die ons gesteld waren rondom de verbondsmatige benadering van de jeugd, rondom wedergeboorte, geloof en bekering, werden aan de orde gesteld. Verschillen in ons kerkelijke leven tussen vroeger en nu werden onder de loupe genomen.

Maar op deze vragen is weinig of niet ingegaan. Blijkbaar waren dit niet de vragen, die de aanwezige jeugdouderlingen het meest bezig houden. Als jeugddeputaten betreuren we het wel, dat die kerkeraden, die schriftelijk hun ongerustheid hadden laten weten, het misschien niet zo belangrijk hebben gevonden om de gespreksmogelijkheid aan te grijpen. De „brugfunctie" die nog wel eens als een taak van jeugddeputaten is gezien, kon niet zozeer tot zijn recht komen als we wel gewild hadden.
En dan kom ik tot de tweede reden voor het vraagteken.

De ouderlingen, die wèl aanwezig waren, zaten blijkens de geanimeerde groeps- en plenaire discussies hoofdzakelijk met andere problemen, en dié waren in het onderwerp juist niet zo benadrukt. Meer praktische vragen: wat moet je met jongelui die weinig aanspreekbaar zijn? Is een jeugdouderling in de kerkeraad niet vaak een geïsoleerde figuur? Hoe moet je staan tegenover jongelui die willen samenwonen? Is een verbondsmatige benadering nog wel gewenst als jongeren hun doop onbelangrijk vinden? Deze vragen kwamen in de slotdiscussie wel aan de orde, maar achteraf werd vernomen, dat verschillenden op een andere aanpak van het onderwerp hadden gehoopt.

Toen we als Jeugddeputaten een nabespreking op de dag hielden, werd besloten, aan de inhoud van de dag en aan de daarna vernomen gevoelens maar eens wat publiciteit te geven. Dan kunt u achteraf nog wat te weten komen van de dingen die besproken zijn en dan kunt u bovendien misschien nog eens overwegen, wat er de laatste tijd binnen de kring van ons deputaatschap leeft.

Degenen, die aanwezig waren, kunnen wellicht nog eens nadenken over de motiveringen die aan deze dag ten grondslag lagen. Misschien hebben ze gelijk, als zij zouden vinden, dat deputaten ten opzichte van hen een kans gemist hebben. Zeker willen deputaten in de toekomst op verschillende praktische vragen verder ingaan. Eén van die mogelijkheden is de conferentie met studentenouderlingen (u mag de grens daarvan ook nog wel ruim trekken!) die we op woensdagavond 16 januari 1980 hopen te houden.

Maar dit stukje is zeker ook bedoeld voor diegenen van onze jeugdouderlingen, met wie deputaten die dag zo graag in gesprek waren gegaan en die deputaten graag met anderen in gesprek hadden gezien. Zij hebben zeker een kans gemist. Als jeugddeputaten hopen we sterk, naar allerlei kanten onze brugfunctie ten aanzien van het jeugdwerk te kunnen (blijven) uitoefenen.

Hoogeveen, 20 november 1979, K. Boersma

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen