De bron van vreugde (1)

De bron van vreugde, is die niet In onze wereld vol ellende aan het uitdrogen?
Is die niet dichtgestoven door het stuifzand van onze woestenij en verstopt door de stenen van de puinhoop van onze wereld?
Is er nog wel vreugde te beleven?
Zeker de vermaakcentra trekken vele bezoekers en de huizen van plezier en zingenot en lustbevrediging de vermoeide en zorgbezwaarde mens nodigend, rijzen als paddestoelen uit de grond. Men wil wat anders, men wil er uit, lachen, genieten ... maar tot dat lachen moest ik zeggen: Het is dwaas; en van die vreugde: Wat werkt ze uit? (Pred. 2: 2).
Er is een schreiend gemis aan en een groot heimwee naar de echte vreugde, die het oog doet stralen, het gezicht blij maakt omdat ze Het hart verheugt!
God heeft de mens niet geschapen om te sloven in het zweet, te huilen van pijn en te beven van angst!
De kroon van Gods schepping, de mens mocht staan in en leven onder het licht van Gods vriendelijk aangezicht, dat vrolijkheid en licht verspreidt voor de oprechte harten!
Er is geen diepe en blijvende het mensenhart vervullende vreugde op het pad van de zonde, dat de mens koos en dat de mensheid gaat eeuw uit eeuw in. En alle surrogaat dat hij zoekt, moet hij putten uit de gebroken bakken die nog wel een modderig bezinksel hebben, maar geen water houden.
Ons mensenhart vindt geen vreugde tenzij het weer drinken mag, gevoed wordt en verzadigd uit de bron van vreugde. God, mijn God de bron van vreugd.
Zo zingen we het in psalm 43: dan ga ik op tot Gods altaren tot God, mijn God, de bron van vreugd.
In de onberijmde psalm staat het er nog dieper en rijker!
Daar spreekt hij niet van vreugde alleen, maar van de hoogste vreugde, jubelende vreugde!
Is dat nu niet een beetje erg hoog gegrepen?
Zou dat nu echt de beleving van de dichter van psalm 43 geweest zijn, als hij vraagt, dat God hem licht en waarheid mag zenden, zodat hij in Gods tempel weer mag ingaan en tot Gods altaar naderen: „tot de God mijner jubelende vreugde"?
Daar God ontmoetend in de tempelvoorhof, waar de Here gezegd heeft te willen wonen onder Zijn volk en ze te ontmoeten in Zijn heiligdom, daar kan hij er niet van zwijgen. Dan schieten zijn stem en zijn gebaren, zijn gelaatsuitdrukkingen en zijn bewegingen te kort, dan grijpt hij naar een instrument om met muziek en zang zijn God te loven: en U love met de citer, o God, mijn God!
Is het mogelijk een wat dichterlijke uiting van verlangen en heimwee naar een beetje zon en licht in zijn nu zorgenvol bestaan? En als een dichter dan zijn visioenen uitzingt en zijn vergezichten in woorden tracht te vangen dan mag hij immers best wat overdrijven?
Is dàt nu de werkelijkheid, het geheim van de ontmoeting met God en daarom de blijde toon die klinken mag en moet in de dienst van God daar bij Zijn altaar? God, de God van mijn jubelende vreugde, of (St. V.) de God van de blijdschap mijner verheuging!

Zou de dichter van psalm 42 en 43 (de beide psalmen zijn een eenheid) niet wat geestelijk overtrokken de dingen zien, omdat hij buiten de levenswerkelijkheid staat? Zoveel te juichen is er toch waarlijk niet in onze zorgenvolle en toekomst beangste wereld. Zijn er niet veel meer vragen en twijfels over God dan vreugde in God vandaag de dag?
In de gebroken wereld waarin wij staan en op het doornig pad waarop wij en onze kinderen de weg naar de toekomst moeten zoeken valt echt niet zoveel blijde warmte van zonneschijn en licht dat we zingend, van innerlijke vrede en vreugde vol door het leven gaan.
Wat zijn er niet veel dingen die ons doen vrezen en vragen!
Ook als je de Here mag kennen in je leven als je toevlucht ten dage van benauwdheid, dan zijn er toch zoveel dagelijkse zorgen en wisselende moeiten, zoveel verdrietelijkheden en ellenden dat je er echt niet aan toe bent om je citer te pakken en in jubelende vreugde te zingen van je God!
Trouwens, miskent die „citerspelende-jubelende-zanger" in de tempelvoorhof de ernst niet die er toch moet zijn als je enig besef van de waarheid gekregen hebt op de leerschool van Gods Geest?
Is er zoveel te roemen over de geloofsbeleving van dat volk dat nog rondom Gods altaren gaat? Is er niet veel vormelijkheid en uiterlijkheid en sleur waarover je meer bedroeven moet, dan dat je je met dat volk verblijden kunt?
En voor jezelf? Is het leven niet een gedurig opschuiven naar het eind maar dan wel zó dat je de dagen niet kunt vasthouden, maar gejaagd wordt van de ene week in de andere en als plotseling het eind voor een ander komt in je omgeving, dan kun je er van schrikken. Wat leef je vaak ver bij God vandaan en geeft het leven niet meer oorzaak van zuchten en vrees dan van voor jubel en vreugde?
Als je weet, iets beseft van de heiligheid Gods en van Zijn rechtvaardig oordeel en je ziet die wereld om je heen en bij ontdekkend licht ook iets van die wereld binnen in je, waar zoveel om kan gaan in die verborgen diepten ...
Is dan meermalen God niet veeleer een God van de stille angst voor je dan een God van jubelende vreugde? Vreugde die je niet alleen beleeft zo stil voor jezelf, maar die anderen aan je zien kunnen en van je horen!
Je moet er toch niet aan denken dat de Here vandaag of vannacht aan de poort van je leven klopte en zei het is genoeg, kom en laat ons samen richten!
Mogelijk zijn er dan wel eens blijde momenten in je leven geweest, en zeker, zo met de gemeente in de kerk op een zonnige morgen in de bloeiende lentetijd zing je wel van harte mee: wat blijdschap smaakt mijn ziel, wanneer ik voor U kniel in 't huis dat Gij U hebt gesticht ... Maar wat blijft er van over als je de kerk weer uitgaat en die ander je weer niet wil zien, of je botst zelf tegen een ander op! En thuis aan de koffie - de vreugde ebt wel weg bij al de narigheid die in de gesprekken doorklinkt over ziekten en leed, over ellenden en opstandigheden ...
Weet die dichter van psalm 43 daar dan niet van?
En of hij daarvan weet!
Mogelijk dieper en pijnlijker dan u en ik!
Hij is ver weg en 's nachts als een gejaagde hinde boven het frisse water dat daar in de bergbeek beneden in de kloof stroomt, maar... ze kan er niet bij!
Hij weet van tranen bij dag en nacht. De spottende vragen van mensen doen hem pijn: waar is nu je God? Nu zie je eens wat je hebt aan je vroomheid!
Vroeger, ja voorheen heeft hij wel goede uren meegemaakt dat hij gezongen heeft en blij was en op God vertrouwde, maar nu - waar is Hij nu? Er is gemis en verdriet, er zijn raadsels rond Gods weg met hem, er is een onrust in zijn hart.
Vergeet God hem dan?
Waarom is het feestkleed dan verwisseld voor een rouwkleed in zijn leven? Hij dreigt in die stroom onder te gaan ...
Er is geen enkele reden in zijn leven noch in zijn levensomstandigheden, in de mensen en hun houding tegenover hem, in zijn wereld of waar dan ook om blij te zijn of waarover hij zich kan verheugen.
En juist daarom is er een heimwee naar de enige bron van ware vreugde, naar God, zijn God. Want de Here is geen vreemde voor hem!
Hij mag nu ver van de altaren weg zijn, maar dit weet hij toen hij weleer bij Gods altaren stond en op het offerbloed zag als schuldig en veroordeeld in zichzelf, dat er bij de Here vergeving is, vrede is, herstel van het echte harmonische leven, waar alle disharmonie der zonde eens zal moeten wijken.
De vreugde der eeuwigheid die eeuwig zal doen zingen van Gods goedertierenheen, vindt geen grond in ons, maar in God alleen, mijn God, de Bron van Vreugd!

de B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen