Het heengaan van Elia (II)

Wat is er toch een levensgroot verschil tussen het heengaan van een kind van God en van een werelds mens. Zo op het eerste gezicht lijkt dat verschil er soms niet te zijn. Ze komen om bij dezelfde ongelukken. Ze komen op een zelfde ziekbed te liggen. Ze lijden dezelfde pijnen en kennen dezelfde angsten. Enerlei wedervaart de rechtvaardige en de goddeloze. Dat is in het leven zo en vaak ook in het sterven.
Toch is dat maar schijn. Het heengaan van een kind van God is verlossing, bekroning. Daar valt genadelicht over, terwijl het bij het sterven van een ongelovige voorgoed nacht wordt.

Als dat ergens sterk uitkomt, dan is dat wel bij Elia. Wat een contrast, dat heengaan van hem en dat van zijn koninklijke tegenspelers. Achab sterft op tragische wijze in de strijd. Bij de vijver te Samaria likken de honden zijn bloed (1 Kon. 22: 38). Ahazia sterft vol wanhoop na een fatale val uit zijn opperzaal. Zijn laatste hoop is het occulte heiligdom van Baal-Zebub te Ekron. Maar hij sterft in alle duisternis. Straks zal Izebel uit het paleisraam worden gestoten en door de honden worden gegeten (2 Kon. 9: 33). Het heengaan van die koninklijke familie is één grote afgang. Daartegenover zorgt de Heere dat Elia's heengaan een opgang is, in de meest letterlijke zin van het woord. Voor hem opent de hemel zich direct. Hij hoeft de dood niet te zien. Ja, de hemelwagen rijdt om zo te zeggen vóór om deze profeet thuis te brengen.

Dat laatste is een van de heel bijzondere dingen bij die hemelvaart. De vorige keer zagen we al, dat het gebeurde met een zwaar onweer. De lucht was vol vuur en de aarde dreunde. Maar in dat vuur waren ook vurige paarden en een wagen zichtbaar. En wie een beetje thuis is in de Bijbel weet, wat dat betekent. Het zijn de legerscharen van God. Zijn hemelse strijdmacht ter bescherming van Zijn Kerk. We zingen daarvan in de berijming van Ps. 34 „Des HEEREN engel schaart een onverwinb're hemelwacht, rondom hem, die Gods wil betracht; dus is hij wel bewaard." En we komen die vurige paarden en wagens ook tegen bij Elisa in 2 Kon. 6. Als Dothan belegerd is door de Syriërs is de jongen van Elisa doodsbang, totdat ook hij zíet. De berg blijkt vol vurige paarden en wagens te zijn. Niet alleen de koningen der aarde hebben strijdwagens. Ook de Heere heeft ze. Hij heeft ze - onzichtbaar - ingezet tijdens het leven van de profeet Elia. Achab was veel machtiger met zijn leger dan deze profeet. Hij had hem duizenden malen kunnen vernietigen. Maar de strijdwagens Gods verhinderden dat. Dat was het geheim van dit bewogen profetenleven. En nu Elia aan het einde van zijn leven is, stuurt God een strijdwagen om hem binnen te halen.

Ook hier mag ons de scherpe tegenstelling niet ontgaan. Ik bedoel die tussen de wagen van Elia en die van Achab. Die van Achab speelde een wel bijzondere rol in zijn leven. Daarin voelde hij zich veilig en oppermachtig. Daarin voelde hij zich de gelijke van andere koningen uit het oude oosten. Dat was het symbool van zijn macht en daarop vertrouwde hij als hij ten strijde trok. Maar in diezelfde wagen kwam het dodelijke schot en met het dode lichaam van de koning reed hij naar Samaria. Die imponerende strijdwagen werd een dódenwagen, een lijkwagen, die hem naar het graf reed. Zo gaat het met alle dingen in dit leven, waarmee we ons trots en sterk voelen. Ze begeven het. Uiteindelijk kunnen ze ons niet omhóóg brengen, naar God toe. Ze kunnen ons alleen maar stijven in onze eigen waan. Als de dood komt, verbleekt de glans van mijn mooie huis; dan blijkt de aantrekkelijke welvaart een zeepbel te zijn; dan blijkt mijn gezondheid en mijn kracht een rietstaf, waarop je uiteindelijk niet kunt steunen. Maar hoe anders is het, als onze kracht in de Heere en Zijn genade is. Als een mens in Hém zijn sterkte en kracht vindt.
De strijdwagen, waarop Elia bouwde, blijkt een werkelijke hémelwagen te zijn. Neen, in het leven was hij nooit te zien. De profeet had niets om mee te pronken of indruk mee te maken. Slechts zijn eigen armoede. Zo is het nog. De kracht van het volk des Heeren ligt in de dingen die men niet ziet. In het bloed van de Heere Jezus, dat reinigt van alle zonden. In een diepe schuldbelijdenis voor Gods aangezicht. In het afsterven van de oude mens en het opstaan van de nieuwe mens. Ja, wees eerlijk, wat zie je daar nu van? Wat is daar nu imponerend aan? Maar als het sterven komt, blijken die dingen kracht te hebben. Kracht om een mens verloren in zijn eigen zonde, voor eeuwig zalig te maken. Om hem te brengen in de gemeenschap van de God van het leven.

Wat een verschil tussen een gelovige en een ongelovige. Ook al sterven ze aan dezelfde ziekte. In welke „strijdwagen" voel ik me zeker? Waar steunt mijn leven op? Op de „strijdwagen" van Elia? Op de genade van God voor een zondaar? Dan is dat in uw leven een beschermende kracht. Dan zal dat in uw sterven een „wagen" zijn, die u opvoert tot boven 's hemels kringen om daar voor eeuwig Zijn lof te zingen.

Zierikzee, B. de Graaf

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen