Advent

o ja, het was er wel, het was er steeds:
dat o zo kleine, lichte woord: Advent.
Maar nu krijgt het zijn jaarlijkse accent
opdat elk van Zijn komst en komen weet,
het is opeens weer een gevleugeld woord,
het gaat weer rond, wordt overal gehoord.

Het was er altijd, en dat wat het zegt
van wat er wezen mag in hart en hoofd
dat is immers een deel van ons geloof,
van dat wat Hij Zelf in ons heeft gelegd?
Het is die stille maar gestage kracht
waarin ons hart gedenkt, dankt en verwacht.

Het is er en het zal er altijd zijn,
geslachten wachten want Hij kwam en komt,
er is in ons een roep die niet verstomt.
Advent, het blijft tot onze laatste pijn
en dan... dan zal dat woord niet meer bestaan,
dan zal verwachten in aanschouwen overgaan.

Jo van Veen-Nusmeijer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen