De profetie van Kajafas

Johannes 11 is het bekende hoofdstuk, waarin de opwekking van Lazarus wordt beschreven. Deze opwekking heeft gevolgen: velen geloven in Jezus, maar anderen gaan heen om dit alles aan de Farizeeën te vertellen. En dan volgt een spannende zitting van het sanhedrin. We kennen in de politiek spannende zittingen van de Tweede Kamer. We kennen in het kerkelijk leven spannende zittingen van een synode. Dan weten we: nu moet een besluit genomen worden met ver-strekkende gevolgen. Welnu, deze zitting van het sanhedrin is wel buitengewoon spannend. De één kijkt naar de ander en de vraag wordt gesteld: „Wat zullen wij doen? Want deze Mens doet vele tekenen." Johannes de Doper verkeerde in de gevangenis eens in twijfel. Hij heeft toen de vraag gesteld: „Zijt Gij Degene Die komen zou, of verwachten wij een ander?" De discipelen van Johannes mogen in het antwoord vertellen, wat zij hebben gehoord en gezien. Daarbij is ook het machtige teken van de Messias: „de doden worden opgewekt". Met dergelijke tekenen klopt God aan de deur en vraagt om erkenning van Zijn Zoon Jezus Christus. Zo klopte God ook in de opwekking van Lazarus aan de deur van het sanhedrin en vroeg om erkenning van Jezus de Messias.

De klop op de deur van het sanhedrin werd door het sanhedrin niet opgemerkt als klop van God. Hoe dit komt? Wel, deze mensen zoeken eigen eer. Let op de reactie van de Farizeeën in Joh. 12:19: „Ziet, de gehele wereld gaat Hem na." Bedoeld wordt: de gehele wereld loopt van ons weg. Dat willen deze mensen niet. Maar wat te doen? De discussie loopt vast.
En dan komt de president aan het woord, Kajafas. Hij begint met een verwijt: „Gij verstaat niets." Heftig geeft hij de lijn aan, waarlangs het moet gaan: „Gij overlegt niet, dat het ons nut is, dat één mens sterve voor het volk, en het gehele volk niet verloren ga." Onderstreep het woordje nut. Om nuttigheidsredenen moet Jezus sterven, uit oogpunt van een voorzichtig staatsbeleid. Eigen belang gaat boven alles. En met dit woord krijgt Kajafas het gehele sanhedrin achter zich.
Hier is duivelse raad, ja ook satanische haat tegen Jezus. We lezen in vers 53: „Van die dag dan af beraadslaagden zij te zamen, dat zij Hem doden zouden." De Heere Jezus weet wat er besloten is en moet Zich terugtrekken. Want Zijn tijd is nog niet gekomen.
In de lijdensweken moeten wij het lijden van de Borg overdenken. Veel leed is de Heere Jezus aangedaan: door de Romeinen, door het volk, door de discipelen, door zeer velen. En daaronder behoort ook Kajafas!
Kajafas was hogepriester. Hij was dus de aangewezen man om voor de zonden van het volk te offeren. De bede mag dan wel zijn:

Verzoen de zware schuld,
die ons met schrik vervult,
bewijs ons eens genade.

Als hogepriester, als voorzitter van het sanhedrin, heeft Kajafas het initiatief genomen tot de veroordeling van de Heere Jezus. Niet Judas, niet Pilatus, niet Herodes. Neen, Kajafas, de hogepriester, type van de Hogepriester. Kajafas, zeker, hij was ongelovig, maar toch ambtsdrager. Kajafas moest het volk in zijn ambt wijzen op de Hogepriester en het Offerlam Gods.
Deze hogepriester, Kajafas, heeft Jezus tot de dood overgegeven. Dit is een apart stuk in het Middelaarsleed van de Borg.
We lezen in vers 51: „En dit zeide hij niet uit zichzelf; maar zijnde hogepriester van dat jaar, profeteerde hij dat Jezus zou sterven voor het volk." Johannes heeft er Goddelijke leiding in gezien dat dit woord moest komen uit de mond van de hogepriester.
We moeten bij deze tekst niet denken aan een jaarlijks rouleren van het heilige ambt. Kajafas heeft het ambt op zijn minst 11 jaar bekleed. Hij was één van de 28 hogepriesters die de Romeinen aanstelden. Er was een diep verval in het ambt van hogepriester. De Romeinen stelden aan en zetten af.

Wie was in dit betekenisvolle jaar hogepriester? Kajafas. En Kajafas profeteert, zijns ondanks. We kunnen hier de vergelijking maken met de profetieën van Bileam. God heeft Kajafas' betoog zo bestuurd dat Kajafas onwetend geprofeteerd heeft van de vrucht van de dood van Christus. Kajafas heeft onbedoeld het Lam Gods aangewezen. Kajafas is een vijand, maar toch instrument in de Hand des Heeren. Hier geldt:

Maar d'altoos wijze raad des Heeren
houdt eeuwig stand, heeft altoos kracht.

Eén voor allen. Hel en hemel gebruiken dit woord. Maar welk een verschil. Bij God betekent de dood van Christus de vrijspraak van Zijn volk, de genezing van allen die in Hem geloven. Hier is het wonder van de plaatsvervanging.
God weet: Jezus is de Christus, het Hoofd van het Lichaam. Kajafas ziet Jezus niet als het Hoofd van het Lichaam, maar als de zieke plek die uitgesneden moet worden.
Wanneer wij dit gedeelte lezen, mogen wij weten: Jezus' dood betekent het leven voor de Zijnen.
In vers 52 lezen we verder: „En niet alleen voor dat volk, maar opdat Hij ook de kinderen Gods, die verstrooid waren, tot één zou vergaderen." Wie zijn die verstrooide kinderen Gods? Dat zijn de andere schapen uit Joh. 10:16. Dat zijn degenen die uit de heidenwereld tot geloof zouden komen. Calvijn tekent hierbij aan: „Uit kracht van de verkiezing beschouwt Hij hen dus ook vóór hun roeping als kinderen Gods, terwijl zij het eerst door het geloof, zowel voor zichzelf als voor anderen, als zodanig beginnen openbaar te worden." Israël is maar een deeltje van het grote volk van Vorst Immanuël. Het volk wordt toegebracht uit alle geslacht en volk en taal en natie. Totdat het worden zal een grote schare die niemand tellen kan. Hier is dus sprake van rijke troost.
Hoe heerlijk om zó tot de gemeente van Jezus Christus te mogen behoren. Als een kind van God hoort of leest van christenen in Roemenië of in China, dan gaat direct in zijn hart iets trekken: het is de broederband van het ene volk, door de Heere verlost in het grote genadejaar. De verlosten worden vergaderd tot een volk! Hier mogen we denken aan 1 Petr. 2:9: „Maar gij zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterdom, een heilig volk, een verkregen volk; opdat gij zoudt verkondigen de deugden Desgenen, Die u uit de duisternis geroepen heeft tot Zijn wonderbaar licht; gij, die eertijds geen volk waart, maar nu Gods volk zijt; die eertijds niet ontfermd waart, maar nu ontfermd zijt geworden."
Acht u het een troost om zo tot het volk van God te mogen behoren? Onbekeerden weten van deze troost niets af. Zij wensen niet voor Jezus te buigen. Zij leven voort in zelfhandhaving. Het is nodig om voor de Heere te capituleren.

Hoe rijk om de keus van Ruth te onderschrijven: „Uw volk is mijn volk en uw God mijn God."
De lijdensweken betekenen een herinnering aan Jezus Christus Die Zijn strijd alleen moest doorworstelen op de bange smartenweg.
Jezus Christus vergadert de kinderen Gods tot één. Dat is actief. Jezus Christus is nog bezig met Zijn Kerkvergaderend werk. En wie Jesaja 53 leert verstaan en in de Christus der Schriften leert geloven, mag zijn weg met blijdschap reizen. Dit is het rijke perspectief: we verwachten geen ander Koninkrijk dan waar we mogen aanzitten met Abraham, Izak en Jacob; in eschatologisch perspectief: de éne gemeente uit Israël en de „volkeren", die zingt „het lied van Mozes en van het Lam".

Heerde, B. Bijleveld

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen