Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Marginaal?

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Marginaal?

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Angst voor EO-jongerendag
In het informatiebulletin van R.K. kerkgenootschap (22 juni 1990) is een verslag te lezen van een jongerenmanifestatie die in Heiloo werd gehouden ter gelegenheid van het Willibrordjaar. Zo'n 1100 jongeren bezochten de dag. Het programma was gevarieerd. De verslaggever constateerde een houding bij jongeren, die door velen wel herkend zal worden: „Als het om geloof of kerk gaat zijn jongeren op hun hoede". Toen er tijdens de opening van de manifestatie een bijbel gepresenteerd werd, werden de jongeren onrustig: „Oei, oei, nu wordt het misschien toch nog een EO-jongerendag". Hetzelfde was te constateren, toen tijdens de bijeenkomst werd gesproken over 'het evangelie dat Willibrord bracht'. De bijbel, het evangelie riep onrust op. De verslaggever schrijft: „Vanuit mijn eigen werk met jongeren binnen het basispastoraat herken ik deze dingen maar al te goed. Vaak zijn ze voorspelbaar". De angst voor het EO-gevoel. Wij herkennen het ook. En men wordt haast gedwongen om een antwoord te geven op de vraag: wat is dit eigenlijk? Wat speelt hier? Op een bepaalde manier kijkt men tegen de EO aan. Maar de blik in het oog, de uitdrukking op het gezicht, verraadt ook heel wat van de mensen, die onrustig worden vanwege het EO-gevoel.

Hoe staat de EO er op?
Ik zei: wij herkennen ook wel die angst voor de EO. Hoe komt de EO over? Als ik aan Willibrord denk, die met zijn kameraden hier kwam, om het evangelie te brengen, en die daarbij de kerk op de hand droeg (precies zoals hij in Utrecht op zijn paard zit), dan moet ik denken dat het beeld van de EO nog niet zo verkeerd is. Of ze daar allemaal even gecharmeerd zijn van de kerk laat ik nu in het midden. Soms horen we geluiden die niet al te zeer te rijmen zijn met een sterk kerkelijk besef. Maar het evangelie..., daarover kan men niet in het onzekere verkeren. En een EO-jongerendag levert een fris geluid op. Als ik soms de dingen zie of hoor, dan zitten ze er niet bij op een manier, die aan angst doet denken. Mogelijk zou men ook hier wel een opmerking of twee zelfs kunnen maken. Maar zij rechtvaardigen niet de soms schampere kritiek, die men ook in onze eigen kring wel eens kan vernemen. Paulus zei: Ik schaam mij voor het evangelie niet. En omdat de EO dat ook niet doet, schaam ik me voor de EO ook niet. Ik schaam me soms voor mijn eigen kleinzieligheid, die meent dat het alleen bij ons goed is. Goed? Kom nou!

Oei, oei, waarom zo 'n EO-angst
Waarom roept het noemen van de bijbel en het noemen van het evangelie bij jongeren en ouderen onrust op? Kan het de onrust zijn, die een besliste keus uit de weg wil gaan? Kan het misschien iets te maken hebben met de schroom om voor het evangelie uit te komen? Maatschappelijke vormen zijn veranderd sinds Willibrord. Het evangelie ook? De mensen ook? Leven wij minder bij afgoden, idolen en symbolen, dan de oude germanen? Ik moet ernstig vrezen, gelet op de nationale gekte van de WK. Kan die EO-angst ook iets te maken hebben met een gevoel van vrees, dat men ons assimileert met eenvoudigen, die zonder vrees voor complicaties zich aan het evangelie overgeven? Of zou er iets achter kunnen steken van het gevoel, dat de jongens krijgen, wanneer ze in de kazerne voor het eerst de ogen dicht doen om te bidden? Kennen wij het evangelie nog? Je moet het kennen om te kunnen zeggen: ik schaam mij er niet voor. Zijn het dan geen simplisten? Zijn ze niet al te eenvoudig? Sluiten ze de ogen niet voor de maatschappij, voor de economie, voor de vragen van de dag? Het staat nog te bezien. Willibrord echter zou ons kunnen leren, dat de omkeer van een hele maatschappij begint bij het aanvaarden van het evangelie. Hier en nu en heel persoonlijk, zonder napraterij. Soms moet een eik omgehouwen worden, zonder angst, om de bomen weer te laten bloeien.

W. van 't S.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 29 juni 1990

De Wekker | 12 Pagina's

Marginaal?

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 29 juni 1990

De Wekker | 12 Pagina's