Eén voor allen

Soms hoor je mensen wel eens een dubbelzinnige uitspraak doen. Je kunt er twee kanten mee uit. Ook de uitspraak van de hogepriester Kajafas in onze tekst heeft zo'n dubbele bodem. Kajafas houdt de joodse Raad voor dat het beter is één mens te laten sterven, dan dat het hele volk verloren gaat.

Wat bedoelt hij en wie is die éne mens? Wel, het gaat om Jezus. Hij is hier in het geding. Hij moet ten behoeve van het gehele volk, opgeofferd worden. Heeft Jezus dan een misdaad begaan? O nee, integendeel. Hij heeft niet lang geleden Lazarus, zijn vriend, uit de dood opgewekt. Daar waren veel mensen getuigen van geweest. Met als gevolg dat ze in de Heere Jezus gingen geloven. Dat werd aan de Farizeeën gerapporteerd. Onmiddellijk wordt er een vergadering van de Hoge Raad georganiseerd. Men ziet een groot gevaar dreigen. Als ze Jezus zijn gang laten gaan kon het namelijk wel eens gebeuren dat door de tekenen, die Hij deed, heel het volk Hem als de Messias zou gaan erkennen. Dat er dus een brede nationaal messiaanse volksbeweging zou ontstaan met als resultaat een ingrijpen door de Romeinse overheid. En dan . . . ja dan „zou dat 'ons onze plaats en ons volk' gaan kosten", zo zeggen ze tegen elkaar. En daarom: wat moeten we aan met deze mens?
Wel, voorzitter Kajafas weet de oplossing. Plechtig staat hij op van zijn stoel. En met ambtelijke autoriteit zegt hij bits en spottend: „Gij weet niets. Gij doorziet de situatie niet. Gij beseft niet dat het in uw belang is dat één mens sterft voor het volk en niet het gehele volk verloren gaat." Dat moet dus gedaan worden: Jezus moet uit de weg worden geruimd. Dat is in uw belang, heren. Dat hebben jullie niet door. Dat onze positie en onze reputatie op het spel staan.

Eén voor allen. Wie zijn die allen? Schijnbaar is dat het volk. Maar wie goed leest begrijpt dat het hier in feite gaat om het eigenbelang van de leden van het Sanhedrin. Louter egoisme is de drijfveer dat Jezus, de Zoon van God, geliquideerd moet worden. Vanwege zelfhandhaving en eigen belang verwerpen ze Jezus, de Messias, de Gezondene des Vaders. Is het niet om te huiveren? Wie anders is hier bezig om een helse aanslag op God in Christus te plegen dan de duivel? En Hij krijgt mensen mee in zijn vijandschap tegen God en Zijn gezalfde. Hij gaat door met waar hij in het paradijs al mee begonnen is: de mens laten opstaan tegen God. De mens wijs maken, dat niet Gods rechten, maar zijn belangen moeten prevaleren. Kajafas en zijn eerwaarde medebroeders laten zich ophitsen tot een moordende concurrentiestrijd tegen Christus: wij op de troon - Hij in het graf, wij leven - Hij sterven.

Wie heeft dit kwaad nooit bij zichzelf bespeurd? Is dit dan niet de grondtrek van onze boze natuur? De trek van zelf rechtvaardiging? De inslag van egoïsme? De mentaliteit: wat heb ik er aan? Wat levert het me op? Leeft Kajafas niet in ons, wanneer we onze belangen stellen boven Gods eisen? Wanneer Gods wil moet wijken voor onze wil? Is er zo'n groot verschil tussen Kajafas en ons, wanneer ons „ik" op de troon zit en de dienst uitmaakt en de Heere het niet geheel en al voor het zeggen heeft in ons leven?
Er is geen ontdekkender evangelie dan het lijdensevangelie. Het confronteert ons, onrechtvaardigen en schuldigen, met de Rechtvaardige en Onschuldige. En willen we voor Hem buigen? Mag Hij Koning zijn in uw en jouw en mijn hart? Of duwen we Hem weg? Maar dat betekent dat Jezus terwille van onze belangen opnieuw moet sterven.
Nee, voor wie een blik leert slaan in z'n eigen hart, is Kajafas geen figuur uit het grijze verleden. Kajafas - ik ben die man. Kajafas - gij zijt die vrouw. O God, wees mij, de zondaar, die Uw Christus uit zelfbelang ook heeft gekruisigd, genadig.

Is er voor zulke mensen nog behoud? O ja, wonderlijk maar waar. Dezelfde Kajafas, die zich laat inspireren door de hel, wordt ook gedirigeerd door de hemel. Een vers verder lezen we namelijk dat Kajafas dit niet uit zichzelf zei, maar dat hij als hogepriester van dat jaar profeteerde dat Jezus zou sterven voor het volk. God gebruikt Kajafas als dienaar van het Evangelie, tegen wil en dank. Want inderdaad: Jezus moet sterven. Niet omdat Kajafas of het Sanhedrin dat wil, maar omdat God, Zijn Vader het zo wil. De hogepriester, die geroepen is het Paaslam aan te wijzen, wijst hier Jezus aan als het Lam Gods, dat de zonden der wereld weg zal dragen.
God wil zondaren redden. God wil een volk hebben, dat behouden wordt en Zijn lof zal verkondigen. Mensen, die Hem de dienst hebben opgezegd en leven willen voor eigen lust en naar eigen wil. Mensen, die zich de dood hebben waardig gemaakt. Hoe kan dat? God kan het kwaad van opstand en zelfhandhaving toch niet door de vingers zien? Nee, daarom: eer Hij de zonde ongestraft liet blijven heeft Hij ze gestraft aan Zijn eigen lieve Zoon. Dat is Gods heerlijke en onbegrijpelijke verlossingsweg, waarvan Kajafas hier moet getuigen, zonder dat hij er zelf iets van snapt.
En wij, u, jij en ik, begrijpen wij er iets van? Is dit wonder voor ons opengegaan? Het wonder van de plaatsvervanging. Van verzoening door voldoening. Van genade op grond van recht. Van die verrassende ruil: Hij voor mij, daar ik anders de eeuwige dood had moeten sterven. Dat evangelie is hier aan de orde.
Eén voor allen. Kajafas heeft toch gelijk. Zó is er door God een weg van verlossing geopend. Zó, dat wil zeggen: één Mens moet sterven, opdat niet het gehele volk verloren gaat. En die éne Mens, Jezus Christus, wil ook sterven om een volk in het leven te behouden. Hoe groot moet Gods liefde wel niet zijn?

Wie zijn die allen? Om welk volk gaat het? Kajafas zal bedoeld hebben: het joodse volk. God heeft dat volk niet afgeschreven. Israëlieten, die in Jezus leren geloven als hun Messias met het zelfde geloof als Abraham geloofde, ze worden zalig. De discipelen en de vele duizenden op en na de Pinksterdag zijn er het bewijs van. Maar vanuit Israël gaat dit evangelie ook de wereld in. Ook voor heidenen is er redding dank zij deze Ene. Jezus zou ook sterven, zegt Johannes in vs. 51, om ook de verstrooide kinderen Gods bijeen te vergaderen. De Goede Herder heeft nog andere schapen, die niet van de stal Israël zijn. Ze worden ook geroepen tot het heil en ontvangen er deel aan door het geloof en zo wordt het: één kudde onder één Herder.

Eén voor allen. Dat betekent: voor allen, die het bloed van het Lam nodig hebben en het pleitend inroepen tot reiniging van hun zonden. Voor allen, die in hun eigengereidheid en eigengerechtigheid, in hun zelfhandhaving en hoogmoed, geknakt worden en buigen voor Jezus Christus. Voor allen, die Hem in de beloften van het evangelie omhelzen. Is het daar bij u, bij jou al toe gekomen?
Want Eén voor allen houdt ook in: allen door deze Ene. Dus door geen ander. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig sterven. Laat u dan vergaderen tot dat volk, voor wie God de Heere is en Christus de Zaligmaker. Dan gaan we belijden en beleven: „Die ons heeft liefgehad en Die Zich voor ons allen heeft overgegeven". Dan krijgt Hij het ook helemaal voor het zeggen in mijn leven. Want het volk, waarvoor Hij stierf, getuigt: „Ik leef, dat is: niet meer ik, maar Christus leeft in mij".
Eén voor allen. Is dat ons levensgeheim? Dan kan het niet anders of we zeggen: Deze Ene is mijn álles!

G. v. d. Groep

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen