Van God los

Direct nadat ik heb aangebeld, doet hij open. Hij verwacht me; geen wonder, want we hebben per telefoon het huisbezoek afgesproken. Ik krijg koffie aangeboden en terwijl Hans naar de keuken is, kijk ik rond. Een echte mannenkamer, netjes maar wat onpersoonlijk. Wie zou de planten verzorgen? Ik zal maar niet vragen of z'n moeder dat nog doet. Die woont een paar straten verderop. Na de koffie komt het gesprek op gang. Over het werk op de zaak, de avondstudie en de vrijetijdsbesteding. Vanavond moet hij op tijd naar bed - een hint voor mij, om niet te lang te blijven? - maar op zaterdag wordt het laat, erg laat. Dat betekent lang uitslapen op zondag. Dan kom je dus niet naar de kerk, constateer ik. Nee, ik kom bijna nooit, zegt Hans. Hoe vaak is „bijna nooit", informeer ik. Och, een paar keer per jaar. Ik ben op oudejaarsdag nog geweest, meer voor m'n ouders dan uit belangstelling. Nee, ik kom eerlijk gezegd heel sporadisch. Het zegt me niks.
Lees je wel in de bijbel? Nee, zegt Hans, ik heb er hier zelfs geen. De bijbel, die ik bij het verlaten van de kindernevendienst meekreeg, zal wel bij mijn ouders liggen. En bidden dan, doe je dat nog? Och . . . Hans kijkt eens naar boven en dan weer voor zich uit. Aarzelend zegt hij: tegen wie zeg ik dan wat? Ik weet niet of er wel iemand luistert.
Het gaat dus niet goed met het gesprek. Het lijkt wel een ondervraging. Hoor eens Hans, zeg ik, laat ik je wat over de Here Jezus mogen vertellen, dat is nog belangrijker dan wat jij met de kerk en het geloof doet. Daar zit ik dan tegenover een dooplid, dat - geloof het of niet - echt bijna niets begrijpt van wat voor ons de kern is van ons christelijk geloof.
Ik vertel over de liefde van Christus voor de mensen. Ik vertel over zijn aandacht voor hen en vooral over zijn werk. Ik zeg woorden als: vergeving en verzoening. Ik heb het over Goede Vrijdag en Pasen. En tenslotte heb ik het over Hans, die gedoopt is in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest.
En dan zegt Hans iets, dat m'n hele verhaal omver lijkt te gooien. Hij zegt: maar daar heb ik toch niet om gevraagd? Dus zijn we weer terug bij af. En bij Hans. Zal ik dan nu maar gaan vertellen over het Verbond, dat de Here heeft gemaakt met „ons en onze kinderen" en over de beloften die Hij daarmee ook aan Hans heeft gegeven? Ik doe het maar niet. Ik zeg alleen: Weet je, Hans, de Here God houdt zoveel van jou, dat Hij vóór je kon gaan tegenspreken, al gezegd heeft dat Hij ook jouw God en Vader wil zijn. Zul je willen beginnen met daar eens aan te denken? En probeer je bijbel nog eens te vinden. En of je in de kerk komt, dat zien we later nog wel eens. Hans kijkt veelbetekenend naar de klok. Een minuut later ben ik weg.
Zo is het ongeveer gebeurd. De naam en de omstandigheden een beetje aangepast om herkenning te voorkomen. En hoe moet dat nu verder met Hans? Ik denk, dat het zó zou kunnen gaan:
Een week later doe ik verslag van mijn huisbezoeken. Ook Hans komt ter sprake. Ja, zegt een mede-ouderling, toen hij vorig jaar nog thuis woonde, trof ik hem niet, toen ik dat gezin bezocht. Voetbaltraining, geloof ik. Wat doen we nu, vraag ik. Zou het niet beter zijn als de jeugdouderling er eens heen ging? Natuurlijk zegt een ander. En dan moet je proberen een afspraak te maken als z'n meisje er ook is. Misschien heeft zij. . .

En hoe ging het verder met Hans en z'n meisje? Ik denk, dat het zó zou kunnen gaan: Hans en Gerda zijn inmiddels getrouwd. In de kerk nog wel, want dat wilden ze graag. In het voorbereidende gesprek op de studeerkamer van de dominee zijn er beloften gedaan en is er gebeden. Na hun trouwdag kwamen ze vrij geregeld, toen zakte het af. De wijkouderling heeft al drie keer een nieuwe afspraak moeten maken en hij is er nog niet binnen geweest. Hoe zou het met hun trouwbijbel zijn? Zou die nog wel eens opengaan? Wat doen hun handen? Vouwen die zich wel eens voor gebed? En hoe zijn ze van binnen? Los van God?
Zo zou het kunnen gaan. En zo gaat het in veel gevallen ook. Ondanks de aandacht voor de jeugd, ondanks de pastorale bezoeken van de wijk- en jeugd ouderlingen. Ondanks de fijne avonden, die de jeugd zelf op touw zet. Dat gebeurt in elke gemeente. Waar ik woon en in die waar jij woont. Van God los. Drie woordjes, die ontzaglijk veel betekenen. Niet direct voor Hans en Gerda. Die hebben er immers „geen belang bij"? Ja, ze zullen misschien uit traditie hun kinderen naar de christelijke school sturen of stemmen op een partij met een C in de naam of in het programma. En verder zijn ze ook niet te beroerd om in de kerk te komen wanneer er blijdschap of rouw is in de familie. Van God los. Dat voelen ze niet eens, want het zegt ze niets.
Het zegt hun ouders wel wat! En hun broers en zusters, die geloven in en vertrouwen op wat Jezus Christus voor hen deed. Die voelen er de pijn van. Ze zijn er ongerust en verdrietig van. Gevoelens die ook leven in de gemeente en bij de kerkeraad. Van God los. Onvoorstelbaar, maar waar.
Wie weet heb je onder het lezen dingen herkend. In je familie- of vriendenkring. Of bij jezelf. Misschien heb je je al dingen afgevraagd. Hoe dat zover kon komen met Hans en Gerda. Dat is niet de meest interessante vraag, want dat is allemaal verleden tijd. Wat doen we ermee?
Wat doe je als dat je beste vriend of vriendin overkomt? Wat doe je als je het bij jezelf merkt?
Hoe blijven jij en ik vast aan God?
Denk daar maar eens over na.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen