Pasen en Pinksteren op één dag

Klein-Pinksteren
Men noemt het gebeuren waarover de tekst, die we hierboven afschreven, spreekt, wel „klein-Pinksteren". Het is een Pinksterfeest, voordat het eigenlijke Pinkster heilsfeit heeft plaats gehad. Moderne uitleggers schromen niet om te verklaren, dat dit Johannes' weergave van het Pinksterfeest is. Handelingen 2 wordt dan eigenlijk in onze tekst ingelezen. Johannes zou hier zijn visie op Pinksteren bieden. Wij gaan met deze zienswijze niet mee. We beschouwen veeleer de tekst als een aanwijzing, dat het Pinksteren kon worden, omdat het Pasen geweest is.
Er is meer dan één verbindingslijn tussen Pasen en Pinksteren te leggen, tussen de opstandingsheerlijkheid van Christus en de Geest van Christus. Zonder de Geest van Christus zou het nimmer Pasen zijn geworden. Christus is uit de doden opgewekt door de Heilige Geest. We lezen in Rom. 8:11: „Indien de Geest desgenen die Christus uit de doden heeft opgewekt in u woont, dan zal Hij die Christus uit de doden heeft opgewekt, ook uw sterfelijke lichamen levend maken, door zijn Geest die in U woont". Geest en opstanding worden hier in één adem genoemd. De Geest maakt levend (Joh. 6:63; 2 Cor. 3:6). Christus heeft zichzelf door de Geest geofferd (Hebr. 9:14). Zelfs op Golgotha was derhalve de Geest actief. Evenals Hij het was in de geboorte van Christus. Hij is immers door de Geest in de wereld gebracht: „De Heilige Geest zal over u komen. . . " (Luc. 1:35).
En zo komt Hij ook door de Heilige Geest uit het graf, tot het verheerlijkte opstandingsleven. Pasen is een wonder van de Geest! Men kan over de heerlijkheid van Christus geen woord spreken dan alleen door de Heilige Geest.
Toch is het deze wonderlijke samenhang niet, die in onze tekst naar voren komt, zodat wij zeggen: Door de Geest wordt het Pasen. We kunnen het evengoed omkeren. Doordat het Pasen geweest is, kan het Pinksteren worden. Vandaar dat Christus de eerste opstandingsdag niet laat voorbijgaan zonder een teken van Pinksteren te hebben gegeven. Hij is de grote Hogepriester, die het offer gebracht heeft en vervolgens het volk zegent. „Vrede zij ulieden" (Joh. 20:21). Maar Hij is het ook die de levendmakende Geest verworven heeft. En die deze Geest meedeelt, gelijk wij lezen in onze tekst: „Ontvangt de Heilige Geest".

Zending
Het eerste woord, dat in dit verband een accent moet krijgen is: Zending. Het is het woord, dat wij dikwijls weergeven met een vreemd woord: missie. We spreken over de zending van de gemeente, een missionaire gemeente. We denken daarbij veelal aan allerlei activiteiten, die binnen de gemeente bedreven worden. En het is goed, dat we dit doen. Heeft Christus niet, voor Hij ten hemel opvoer, tot zijn discipelen gesproken: Ga dan heen? We hebben een evangelisatieblad: „Ga". Kort maar krachtig. De handen moeten uit de mouwen gestoken worden.
Maar staat achter al die actie ook de missie van Christus zelf? Hij is door de Vader gezonden. Dat wil zeggen: waar Hij komt daar komt de Vader zelf. In Hem. Door Hem. Er is sprake van gelijkheid: „Gelijk de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik u ook". Er is een goddelijke missionaire activiteit. De Vader zendt de Zoon. Daarachter staat Goddelijke liefde en eeuwige ontferming. En deze liefde moet uitkomen in hetgeen de discipelen als opdracht ontvangen: „Zo zend Ik u".
Maar deze zending der discipelen is onmogelijk zonder de Heilige Geest. Christus laat dit zien, doordat Hij op zijn discipelen blaast. We zien daarin het teken van de herschepping. In de schepping heeft de Here God aan Adam de levensadem ingeblazen: „De HERE God blies de levensadem in zijn neus; alzo werd de mens tot een levend wezen". Waarachtig leven is gave Gods. En het nieuwe leven is evenzeer een gave Gods door de opstanding van Christus verworven. Het leven zijn we kwijtgeraakt door de zonde. Het leven ontvangen we door Hem terug, die op Pasen zegt: sta op uit de doden, en Christus zal over u lichten. En Hij blies op hen, en verleende door zijn spreken aan zijn discipelen de Geest. Woord en Geest, op Pasen met een onverbrekelijke band saamgebonden. Wie de Geest begeert zal luisteren naar het Woord. En wie de zin van het Woord zoekt zal zich wenden tot de Geest. Zo wordt de kracht van de opstanding van Christus in het leven gekend.

Geest en vergeving
De volmacht om op aarde zonden te vergeven bezit Christus. Maar Hij verleent deze volmacht aan een door de Geest geleide gemeente. „Wien gij de zonden kwijtscheldt, dien zijn ze kwijtgescholden; wien gij ze toerekent, dien zijn ze toegerekend". Het zijn woorden van gelijke inhoud als die, welke in Mattheüs 16 en 18 omtrent de sleutelmacht van de kerk zijn gesproken. Ik geef u de sleutels van het Koninkrijk der hemelen.
Die macht kan slechts in een belijdende gemeente worden uitgeoefend. Laat de kerk haar belijdenis los, dan heeft zij beslist geen basis meer voor haar ambtelijk werk, dat zijn centrum vindt in de vergeving der zonden. Dit leert ons Matth. 16:19 en 18:18. Vergeving kan slechts binnen de belijdende gemeente ontvangen worden.
Maar onze tekst laat ons duidelijk zien, dat die vergeving slechts ons deel wordt in de gemeente, die de Heilige Geest als gave van Christus heeft ontvangen. De goddelijke volmacht van de vergeving der zonden en ook de eeuwigheidsernst van de toerekening der zonden kunnen slechts functioneren binnen de geestelijke gemeente, die uit Christus' volmacht ook werkelijk leeft.
Hoezeer wij daaraan zijn ontzonken, persoonlijk, maar ook binnen de kerken, kan blijken wanneer we zien, hoe volstrekt afwezig het geheim is, dat in deze tekst wordt gegeven als de belofte van Christus. Wij zijn het wonder van de vergeving kwijt, het wonder van de rechtvaardiging, die ons wordt toegesproken in de belofte van het evangelie. Zijn we nog een belijdende gemeente? Het is niet onmogelijk. En het is een voorrecht. Maar is het genoeg? Weten we niet meer, dat we stijf kunnen staan van rechtzinnigheid, maar dat ons de Geest daarbij kan ontbreken? Wij staan op onze voeten, als het gans zeer grote heir uit het dal vol dorre doodsbeenderen. Een leger in défilé houding. Maar omdat de Geest ontbreekt, lijken het loden soldaatjes. „Geest was er nog niet in hen" (Ez. 37:8).
De volmacht van de Geest eerst kan ons doen leven als de gemeente, waar men niet schroomt om tegen de broeder te zeggen: „Uw zonden zijn u vergeven". En tegen de andere broeder: „Uw zonden voeren u naar het eeuwig verderf". Die eeuwigheidsernst heeft plaats moeten maken voor wensformules, die het gezag missen. Ambtsdragers spreken in de optatief, d.w.z. zij hopen dat het nog eens goed mag komen. Waar is de volmacht, die durft te zeggen, dat het goed ís. Of dat het eeuwig fout is. Niet maar om een broek of rok, tenzij dan om die rok die wij weigeren te delen met wie er geen heeft. Maar omdat het Woord Gods duidelijk spreekt inzake vergeven óf toegerekende zonden? Soms zijn we té rechtzinnig om nog geestelijk te kunnen zijn. Maar Pasen en Pinksteren vallen voor de opgestane Levensvorst op één dag. Zij bieden één weldaad voor geestelijke mensen: kennis der zaligheid in de vergeving van hun zonden.

W. van 't S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen