Hoe gaan wij met de HERE om?

Dit is een belangrijk thema, dat steeds meer aan de orde wordt gesteld in bepaalde kringen van de zogeheten gereformeerde gezindte. In de vrijgemaakte kerken waarin ik tot 1970 heb gefunctioneerd, werd een dergelijk onderwerp vaak onderbelicht. Er is een periode geweest waarin de kerk in de prediking en de catechese en op het huisbezoek centraal stond. Daarin is nu een bepaalde verandering gekomen. Theologen spelen daarop in via artikelen in weekbladen. De jeugd zèlf neemt het voortouw en wil per sé, dat over de geloofsbeleving diep wordt nagedacht en uitvoerig wordt doorgesproken. Ik acht dat een winstpunt!
Het gaat namelijk om de Verbondsrelatie met de levende God zoals het verwoord wordt in Psalm 25:14: „Des HEREN vertrouwelijke omgang is met wie Hem vrezen en zijn Verbond maakt Hij hun bekend".

Door het geloof
Alleen als het christelijk geloof werkelijk functioneert is er sprake van omgang met de HERE. We vragen ons steeds af wat nu wezenlijk geloven is. Dan voelen wij ons toch het beste thuis bij de formulering van de Heidelbergse Catechismus in Zondag 7: Geloven is kennen en vertrouwen. En dat kennen betekent dan niet, dat het opgaat in het verzamelen van een groot aantal weetjes. Nee, dat kennen is verbonden aan het vertrouwen. De HERE verschaft mij informatie over Zichzelf en over het mensenleven en het bestaan van deze wereld, opdat mijn vertrouwen in Hem wordt gewerkt en versterkt. Want hoe kan ik iemand vertrouwen als ik totaal niets van hem weet? Zo is het ook in het omgaan met de HERE. Geloofskennis is liefdekennis. Door die liefdesrelatie met God leer je je hemelse Vader steeds beter kennen. En dat is dan alleen maar verrassend en verblijdend. Dat houdt niet in, dat het geloof niet zijn eigen moeilijkheden kent. Maar in zondag 7 wordt duidelijk de Heilige Geest genoemd en gesproken over het evangelie. Door dat Woord van God werkt de Geest in mijn hart en laat Hij mij zien wat genade is voor een verloren zondaar. Dat is een persoonlijke aangelegenheid! En toch sta je daarin ook weer niet alleen. Ik geloof in gemeenschap met anderen. Wij vormen samen een gemeente. Voor de omgang met God kan ik niet buiten de kerk. Dat moeten wij goed vasthouden juist in deze tijd van ergerlijk individualisme.

Overeenkomstig het gebod
Het woordje gebod ligt ons eigenlijk niet. Het betekent voor ons een begrenzing. En wij willen niet beknot worden in het genieten van wat het leven ons biedt. Toch mogen wij heel dankbaar zijn, dat God ons de weg wijst en laat zien waar wij het gevaar lopen te verongelukken. Hij wil ons houden binnen de omheining van zijn liefde. Daarvoor gaf Hij zijn Wet aan zijn Volk onder het Oude Verbond. Die leidde het volk naar de Christus toe. Ze had een opvoedkundige functie. Nu mag het gebod staan in het teken van de christelijke dankbaarheid. Het gebod correspondeert met het geloof. Liever spreek ik van geloven. Dat geeft meer het actieve element aan. God vraagt van ons, dat wij Hem vertrouwen op zijn Woord. En als we in het geloof aan de slag gaan met wat Hij van ons vraagt zullen wij ervaren, dat Hij paraat is om te doen wat Hij ons heeft toegezegd. Dan floreert ons leven gelijk een bloem, die zich keert naar de zon. Christus! Om Hèm gaat het! Hij is de grote Vervuiler van de hele Wet. Hij heeft Zich nooit onttrokken aan het gebod van zijn hemelse Vader. Het was zijn spijs de wil van zijn Vader te doen (Joh. 4:34). Wat mag ik blij zijn, dat God mij de Bijbel in handen heeft gegeven. Daaruit kan ik duidelijk aflezen hoe Hij met mij omgaat en welke norm en vorm Hij aanwijst voor de omgang met Hèm. Zo komt het menselijke leven tot zijn bestemming. Dan ga je opmerken hoe je hemelse Vader met je bezig is in de grote en kleine dingen van elke dag. Dan smijt je niet je mislukkingen verwijtend Hem voor de voeten. Dan leer je in het leed en het lijden, na een hevige worsteling om zijn wil te eerbiedigen, stil te zijn voor zijn aangezicht. Aangezicht. Dat is: Hij kijkt je aan. Dan ontdek je vriendelijke ogen. Dat hoort bij God.

Via het gebed
Voor het persoonlijk omgaan met de HERE is het gebed nodig. Dat is het voornaamste deel van de dankbaarheid, die God van ons eist (Zondag 45 H.C.). Leren bidden is leren danken. Zo wordt de rechte houding tegenover God gevonden. Als een kind bijvoorbeeld niet echt dankbaar is voor alles wat het van zijn ouders ontvangt, ontaardt zijn vragen in een brutaal eisen. Maar dan zit het op de verkeerde toer. Via het kanaal van het gebed wil God zijn Heilige Geest aan ons geven als de hoogste gave, die een mensenhart verlangen kan. Het gebed is naar het woord van Calvijn een medicijn. Het geneest mijn leven. Het verlost mij van alle krampachtigheid. Ik leer mijzelf aan de HERE over te geven. Volgens dezelfde Calvijn is bidden God over zijn beloften aanspreken. Via het gebed wil God zijn beloften in mijn leven realiseren. Maar een gebed zonder geloofsvertrouwen is ondenkbaar. Dan wordt het een monoloog en krijgt het nergens het karakter van een dialoog. Dan praat je in de ruimte. Bidden is meer dan een gebed opzeggen. Hoewel we het in doorsnee vroeger als kind wèl via het opzeggen van een gebed moesten leren. Via het gebed komt het geloven tot ontplooiing. En als ik niet meer weet wat ik moet bidden, vult de Geest mijn gebed aan en desnoods neemt Hij het helemaal van mij over. Hij komt mijn zwakheid te hulp. Hij pleit voor mij (Romeinen 8:26,27). Wat een troost betekent dat als ik het niet meer zie zitten. Er is er Eén, die mij permanent opvangt. Op Wie ik nooit tevergeefs een beroep doe. Dat mag ik ervaren in de omgang met mijn HERE God!

Uit: Ned. Geref. Jeugdblad „Verkenning", aug. 1992.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen