Het verbond verbroken én geheeld

Het verbond verbroken
Het is stuk, radicaal stuk tussen de Heere en Zijn volk. Mozes ziet het direct als hij van de berg Sinai afdaalt. Hij ziet namelijk het volk dansen rondom het gouden kalf. En dat terwijl de Heere op het punt staat om onder Zijn volk te komen wonen. Hij wilde in het tentenkamp Zijn eigen tent hebben. Over de inrichting van die tent had Mozes boven op de berg instructies ontvangen. Daar had Mozes van de hemelse Architect de bestektekening ontvangen voor de tabernakel. Maar dat niet alleen. Daar had Mozes ook de twee stenen tafels ontvangen door de Heere eigenhandig beschreven. Wilde God werkelijk onder Zijn volk kunnen wonen, moest het volk zich wel aan Zijn leefregels houden. Bij een heilig God past immers alleen een heilig volk.
Nu stond echter op de plaats waar de tabernakel moest komen te staan een gouden kalf. Blijkbaar was het verlangen naar Gods wonen onder het volk niet zo sterk. Toen Mozes naar hun zin te lang wegbleef, kon een gouden kalf er ook wel bij door. Zou men zo'n kalf zelfs niet liever hebben gehad? Een gouden kalf stelt immers in het geheel geen eisen ...
Dit heeft nu alles stuk gemaakt tussen de Heere en Zijn volk. In een heilige toornuitbarsting gooit Mozes de twee stenen tafels aan stukken. Nee, dit is geen blinde drift, die alle proporties te buiten gaat. Dit is heilige ontzetting over wat het volk heeft gedaan. Mozes maakt zo voor het volk zichtbaar wat het heeft gedaan. Ze hebben het verbond verbroken. Het verbond is stuk! De brokken steen op de grond zijn een aanklacht: U hebt het verbond verbroken! U bent de woorden Gods niet waard!
Spreekt Mozes in zijn daad ook niet tegen u en mij? Als Mozes nu eens bij ons op bezoek kwam, zou hij dan geen reden hebben opnieuw de beide stenen tafels stuk te gooien voor onze ogen? Is dat het niet wat wij gedaan hebben? Hebben wij ons niet onttrokken aan de zeggenschap van Hem, Die elke zondag tot ons zegt: Ik ben de Heere, úw God? Wanneer ik Mozes daar zo zie staan, gaat er - als het goed is - bij mij van binnen ook iets stuk. De verbroken verbondswet doet mijn hart breken. Denkend aan Zijn liefde, die juist in het verbond zo heerlijk op me afkomt, word ik rood van schaamte. De heilige God en ik, zondig mens: Wij passen niet bij elkaar. God kan niet bij mij wonen, want ik heb alles stuk gemaakt.
Zullen we proberen de brokstukken weer aan elkaar te lijmen? Ach, dan blijven de oude breuklijnen zichtbaar. Hier valt voor ons niets te lijmen. De kloof is daarvoor te breed en het ravijn te diep. Ja, voor óns wel, maar voor de Heere niet!

Het verbond geheeld
Opnieuw komt Mozes van de berg Sinai. Weer heeft hij twee stenen tafels in de hand. Twee héle tafels. Hij houdt ze bij wijze van spreken hoog in de lucht, zodat iedereen ze zien kan. Kijk eens wat ik hier heb! Is het niet een groot wonder? De breuk is geheeld. God heeft mij twee nieuwe stenen tafels gegeven. Dus toch! Nee, Mozes heeft van de Heere niet de opdracht gekregen om de brokstukken van het vorige verbondsdocument weer aan elkaar te lijmen. Dan zouden de sporen van de vroegere breuk altijd zichtbaar zijn gebleven. Alle sporen van de breuk worden uitgewist. Het wordt weer net zo gaaf als vroeger. Mozes heeft twee nieuwe wetstafels van de Heere ontvangen.
Dus het valt allemaal nog wel mee? We hoeven over onze zonden niet zo in de war te zitten? Vergis u niet! Mozes, de middelaar van het oude verbond, heeft alle zeilen bij moeten zetten om deze nieuwe stenen van God te ontvangen. Ontroerend is het om te lezen hoe Mozes zijn pleidooi voert. Telkens gaat hij heen en weer tussen de Heere en het volk. Als hij bij het volk is, neemt hij het op voor de Heere en als hij bij de Heere is, neemt hij het op voor het volk. Zo heeft Mozes als een ware verbindingsman in de breuklijn gestaan om de twee partijen bij elkaar te brengen. Eigenlijk gaat dit Mozes' krachten te boven. Middelaarswerk is namelijk zwaar werk. Te zwaar voor een sterfelijk mens. Het blijkt ook uit het resultaat van de onderhandelingen. Immers het resultaat is een nieuwe verbondswet. Een wet, die het volk ook in de toekomst nooit zou kunnen houden, ook al zouden ze het willen. Deze stenen tafels kunnen het verbond dan ook onmogelijk héél houden. Hoe hoopvol het ook is, wat Mozes hier bij zich heeft, toereikend is het niet.
Mozes kan, als het er op aan komt, onze middelaar niet zijn. Gelukkig is er een Ander, die het verbond echt kan helen en het ook heel weet te houden: Jezus is Zijn naam. Nee, Hij draagt niet twee stenen tafels onder Zijn arm met daarop de wet, die wij telkens opnieuw overtreden. Hij komt met brood en beker, de tekenen van Zijn verzoenend sterven. Zijn offer alleen heelt het verbond en houdt het ook heel. Elke avondmaalsviering horen we het immers opnieuw: „Opdat wij vastelijk geloven zouden, dat wij tot dit genade verbond behoren, nam de Heere Jezus in het laatste Avondmaal het brood, brak het en gaf het Zijn discipelen..." Gebroken brood bevestigt de heling van een verbroken verbond. In de doorboorde handen van de Middelaar wordt alles heel. In Zijn handen wordt het verbroken verbond geheeld. In Zijn handen worden verbroken harten geheeld. Zie, Hij is de grote Heelmaker. Hij heelt het verbond én het hart. Zo komt er vrede, een vrede, die alle verstand te boven gaat. Breng alle brokstukken van uw leven maar bij Hem. Hij weet er raad mee. En de wet dan? Ook daar weet Hij raad mee. Die wet schrijft Hij niet meer op steen. Die wet schrijft Hij door Zijn Geest in uw geheelde hart!

Klundert, H. Peet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen