De koets van Blumhardt bij Schulte Nordholt

Is het wáár dat de 19de-eeuwse Duitse opwekkingsprediker Johann Christoph Blumhardt, wiens leven sterk eschatologisch was bepaald, in zijn stal altijd koets en paard gereed had staan om Christus bij Zijn wederkomst tegemoet te kunnen rijden? Men zegt het. Waar of niet, J.W. Schulte Nordholt heeft er eens een wonderschoon gedicht aan gewijd.

Ik kwam het vers weer tegen in een enige tijd geleden uitgekomen bundel met zijn verzamelde gedichten. Een tweede druk, verschenen in pocketvorm. Met elkaar een 250 teksten. De vele kerkliederen, die hij schreef en die overwegend werden afgedrukt in het Liedboek voor de Kerken, staan er niet in. Ze hebben een andere functie dan het zuiver poëtische vers. Hoewel, poëzie en kerklied kunnen uitstekend samenvallen, en dat is bij Schulte Nordholt dan ook menigmaal het geval.
Schulte Nordholt, geboren in 1920 en enkele jaren terug gestorven, was hoogleraar in de geschiedenis en de cultuur van Noord-Amerika. Behalve dat hij zelf gedichten en kerkliederen schreef, vertaalde hij poëzie uit diverse landen. Bekend is hij in dat opzicht vooral geworden door de hymnen, die hij vertaalde uit het Latijn, te beginnen met de teksten van de Milanese bisschop Aurelius Ambrosius. Een dierbaar taalgebruik was hem vreemd, maar zijn gedichten vallen wel vaak op door een grote mate van innigheid.
Die innige toon treft ook weer in het sonnet „Blumhardt"; ik vind het één van Schulte Nordholts fraaiste verzen. Blumhardt was een curieus man. Hij werkte aanvankelijk als predikant in een nogal verdorde Württembergse gemeente, het dorpje Möttlingen. Na indringend bidden, brak er een hernieuwd geestelijk leven door. Ook vonden opmerkelijke genezingen plaats. Er ontstond een opwekkingsbeweging met als centrum Bad Bol, nabij Göppingen. Centraal stond de vergeving der zonden krachtens Christus' overwinning („Jesus ist Sieger").
Blumhardt was een bewogen mens (meer pastor dan theoloog, heeft Karl Barth gezegd) maar wie naar zijn Kurhaus kwam alléén voor herstel van een lichamelijke ziekte, werd door hem afgewezen. Het ging hem om heelmaking van lichaam èn geest. Ondertussen stroomde men van alle kanten toe en velen werden gezegend. Langs de weg van het gebed, soms gepaard gaande met vasten, soms ook handoplegging, vond menige genezing van een lichamelijke kwaal plaats, waarbij overigens het gebruik van de middelen, medicijnen e.d., zeker niet werd veronachtzaamd.
Schulte Nordholts gedicht over de zozeer eschatologisch levende Blumhardt, aanvankelijk gepubliceerd in de bundel „Levend landschap", luidt als volgt:

BLUMHARDT

Hij had zijn koets zijn leven lang klaar staan met paard en tuig,
om als de tijden vervuld zijn zouden en de grote zang der engelen zou klinken,
uit te rijden in hoge hoed en zondags-zwarte kleren, rechtop achter het trappelende paard,
zijn Heiland tegemoet, die weer zou keren
- en nu voorgoed - als Koning op deze aard.

God, wat hebt Gij gedaan met zulk een hart,
dat zozeer heimwee was en grote dromen?
- Het ligt nu stil te wachten in de grond.
En wat doet Gij met ons, die in een zwart getij
U om uw laatste wederkeren roepen met een vertwijfelende mond?

De verzamelde gedichten van Schulte Nordholt zijn uitgegeven door De Prom, Baarn. Het boek kost ƒ 19,90.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen