Marginaal?

Pasen en Pinksteren op één dag
Een Nederlandse zegswijze voor iets dat nooit gebeurt: als Pasen en Pinksteren op één dag vallen. Er liggen vijftig dagen tussen, een tijdsafstand die nooit is te overbruggen. Volkswijsheid uit zich op deze manier. Maar de wijsheid die van boven is weet dat deze dingen niet gezegd kunnen worden van de Geest, die op Pinksteren werd uitgestort. Pasen is de dag van de opstanding van Christus. Hij heeft de Geest verworven, die alle afstanden van tijd en ruimte kan overbruggen. Er is geen Pasen, dat niet op Pinksteren wacht. Christus is immers niet voor zichzelf opgestaan. Hij heeft als Middelaar van de zijnen de dood overwonnen. Maar dan moeten allen die van Hem zijn ook uit de doden worden opgewekt. Dat is Pinksteren. Er is anderzijds geen Pinksteren dat niet op Pasen is gebouwd. De Geest past toe, wat Christus heeft verworven. In zijn werk komen verwerving en toepassing van het heil als in één adem ons eigen leven van nu binnen. Wat onmogelijk scheen wordt werkelijkheid. Eigenlijk zit dit reeds in het evangelie in. Christus heeft op de avond van de eerste dag der opstanding aan zijn discipelen de Geest gegeven. Hij blies op hen, staat er. Hij zei daarbij: Ontvangt de Heilige Geest. Dat was met recht Pasen en Pinksteren in één adem. Christus verbond deze gave van de Geest met de vergeving der zonden en de volmacht om haar te bedienen. Inderdaad, waar de zonden vergeven worden, daar worden alle afstanden overbrugd. Pasen en Pinksteren vallen dan samen.

De Geest als Bruggenbouwer
Wellicht is het een van de diepzinnigste namen die men ooit aan de Geest heeft gegeven, dat Hij de Pontifex is, de Bruggenbouwer. We schrijven dat woord met een hoofdletter, omdat het anders een aanduiding zou zijn voor de paus, die de hoogste pontifex wordt genoemd. Dat is typisch rooms-katholiek. Waar het evangelie de Geest noemt, daar plaatst Rome de paus. Overal waar van die kleinepausjes optreden vormen zij een sta in de weg voor de Geest. We kennen er nog al wat, in de kerk, in de samenleving, in de theologie. Allemaal kleine pausjes, die de relaties verbreken, en die de bruggen opblazen, het verkeer belemmeren en geen enkele wezenlijke band weten te leggen. Dat gaat allemaal aan de kant, wanneer de Geest optreedt als Bruggenbouwer. Pinksteren wil Hem in het bijzonder in die kwaliteit eren. Hij slaat een brug. Eerst in de tijd, door ons te verbinden met Pasen, met de Levensvorst, met toen en daar in de hof waar Christus opstond. Hij incorporeert ons in Christus. En dan zijn wij opgestaan. Dan is het Geest en kracht. Dan is er leven en waarheid. Deze inlijving in Christus door het geloof slaat alle verhinderingen weg. Het lijkt overdrijving: Ik ben met Christus gekruisigd. Ik leef. Echter niet mijn ik. Christus leeft in mij. Het is onbegrijpelijk: Ik ben al met Hem in de hemel gezet. Onvoorstelbaar, niettemin werkelijkheid. Onmogelijk. Het gebeurt nooit. Zo spreekt de platte volkswijsheid. Op Pinksteren verbindt de Geest ons aan Christus. Dat legt een brug tussen ons en Pasen. Ja, het brengt een relatie tot stand tussen tijd en eeuwigheid. Vergeleken daarmee moet het een kleinigheid zijn, om op Pinksteren een weg te vinden naar allen die zich door deze Geest laten leiden.

W. van 't S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen