Rouwadvertenties

Over dit onderwerp heb ik al wat langer nagedacht en dat zal ieder wel eens doen. Het kwam sterk naar me toe tijdens de vakantie in Italië toen we een tijdlang - bij gebrek aan beter - de Telegraaf lazen. Ik heb daar de ervaring aan overgehouden dat het ook wel eens goed kan zijn voor een christen om zich in de geest van de wereld te verdiepen. Want dat kan ronduit gesteld worden: de Telegraaf en het Algemeen Dagblad - om me maar tot deze twee dagbladen te beperken - zijn voor het volle honderd procent kranten van de wereld. Daarin proeft men de geest van de wereld. Soms leest men rake stukken die zo in de christelijke pers kunnen worden overgenomen maar het grootste deel van deze dagbladen bestaat uit pulp en uit een schijnwereld. Deze kranten „belichten" de doodswereld zonder een spoortje licht van het Evangelie.
Het meest pijnlijk trof me dat bij het gedurende een aantal dagen doornemen van de overlijdensberichten. Het gaat me om de grote lijn en niet om individuele gevallen.
Er is een lijn waarop men de dood zo tracht te benaderen en uit te leggen, dat de dood geen dood is. In allerlei variatie probeert men de dood van zijn grimmig en oneervol karakter te beroven. De dood wordt voorgesteld als een voortgang van dit leven in andere vormen. New Age-achtige slogans proberen dat onder woorden te brengen. Van een gestorvene werd gezegd: „Ze heeft ons beloofd vanuit andere sferen met ons mee te regeren"... En weer in een ander bericht: „Nu zweef je als een engel in het licht". Ook treft dat in vele berichten te lezen staat dat iemand veel te vroeg is heen gegaan. Soms wordt er een waarom aan toegevoegd. Waarom ging je nu al heen?
Het kan niet anders of in de geest van de wereld worden de deugden van mensen hoog geprezen. Er zijn advertenties waarin al de werken en voornaamheden en onderscheidingen worden genoemd. Ik proef daar iets in van: vergeet me niet, want ik ben belangrijk geweest. Dikwijls lees je: we zullen je nooit vergeten. Goed bedoeld, maar over een aantal jaren is van die uitspraak meestal weinig overgebleven. Aan de rand van de dood gekomen blijkt de totale onmacht van de mens. Die onmacht wil men niet erkennen. Een mens gaat liever de eeuwige dood in dan dat hij erkent een zondaar te zijn voor God die slechts door genade gered kan worden. Hier geldt het woord van de Schrift: wie kiest, o verdwaasde, voor het leven de dood?
Ik werd sterk bepaald bij woorden van Jezus. Hij zei: Ik ben het brood des levens. Ik ben de opstanding en het leven. Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Die uitspraken hebben een diepe achtergrond. De duistere keerzijde van die woorden is onze eeuwige honger en kommer door de zonde. Er is de dood! De lichamelijke dood, de geestelijke dood, de eeuwige dood. Onze positie, onze versierselen, onze naam en faam poetsen dat alles niet weg. Een zondaar kan zich optuigen en versieren, maar het loon dat de zonde uitbetaalt, is de dood. Als het goed is, verstaan we deze taal in de christelijke gemeente.

Hoe stellen wij onze overlijdensadvertenties op? Misschien reageert iemand: u hebt niet eens het recht die vraag te stellen. Hoe families dit willen doen, is geheel hun zaak. Uiteraard stem ik dat toe. Toch mag aandacht gevraagd worden voor dit thema. Het wordt ook in christelijke kringen al meer gewoonte, dat men ook de namen van gestorvenen opneemt in overlijdensberichten. Ik las onlangs een advertentie waarin zij, die bericht gaven van het overlijden van een geliefde, voor meer dan de helft bestond uit... overledenen! De advertentie stond vol met kruisjes. Toen dacht ik: dit kan echt niet. Dringt het voldoende tot ons door dat een gestorvene op geen enkele wijze kennis kan geven van iets? Ook niet wanneer we op goede gronden mogen geloven dat de overledene in de hemel is opgenomen en daar met Christus mag zijn? De dood is een definitieve grens. Het is goed om de overledenen uit de familie en kennissenkring met respect te gedenken. Als in hun leven het geloof mocht blijken als een kracht Gods tot zaligheid, dan kan zulk gedenken ons roem geven in Gods genade. Als men toch meent om ook gestorvenen op te nemen in advertenties, tot hoe ver moet je dan teruggaan? Komt iemand die vijf of tien jaar is overleden, ook nog in aanmerking? Ik voer het pleit er voor om niet de namen van overledenen op te nemen in advertenties waarin men kennis geeft van het heengaan van geliefden. Wil men toch ook de overledenen uit de afgelopen jaren herdenken dan zou een andere vorm te overwegen zijn. Men zou bijvoorbeeld in een aparte advertentie kunnen vermelden wie uit de familiekring in de laatste jaren ook zijn gestorven. Zo'n advertentie heb ik nog niet gelezen en ik begrijp ook wel waarom men niet gemakkelijk tot zo'n advertentie komt. Wel zie je steeds meer korte advertenties staan waarin men na één, twee, drie, vijf jaar een herinnering geeft aan hem of haar die is heengegaan. Daar lijkt me niets op tegen te zijn. Het kan een vorm van christelijk herdenken zijn en een plaats innemen in een rouw- en verwerkingsproces.

Als er grond voor is, mag men in een advertentie een krachtig getuigenis geven van Gods genade en de opstandingskracht van Christus. De spits van een advertentie dient het eren van God te zijn. Er mag in het kort worden aangegeven dat de gestorvene door de krachten van geloof, hoop en liefde werd gedreven. Maar we mogen niet zelf in het middelpunt staan. We mogen in een rouwadvertentie niet de plaats innemen die aan Christus toekomt. Van de bijbelse hoop op het eeuwige leven en de zalige opstanding van de doden mag getuigenis worden gegeven. Gebruik niet de vage uitdrukking: „in de hope des eeuwigen levens". Deze uitdrukking kan bijbels worden uitgelegd maar als het een verbloeming moet zijn van onzekerheid, vermijd dan zulke uitdrukkingen en belijd dat God iemand uit dit leven tot Zich heeft genomen. Het is overigens wel beschamend dat van iemand die in zijn of haar leven als lid van de kerk bekend stond, geen positief getuigenis gegeven kan worden. Daarom is het goed dat wij aan anderen in onze omgeving vertellen wie de Heere voor ons is en wat Hij aan onze ziel heeft gedaan. Het genadewerk van God is niet met onzekerheid omgeven. Het geloof is en heeft volstrekte zekerheid. Het Evangelie is een kracht Gods tot zaligheid voor een ieder die gelooft. Het geloof is de zekerheid van de dingen, die men hoopt en het bewijs van de dingen die men niet ziet (Hebreeën 11:1). Er is een persoonlijke voorbereiding op ons eigen sterven. Van tijd tot tijd in het gebed spreken met de Heere over je eigen dood is een goede zaak. Leg uw en jouw leven dagelijks in de handen van God. Van het Evangelie van Jezus Christus en Die gekruisigd en opgestaan gaat levenskracht uit. Wie in Hem gelooft, zal leven, ook al is hij of zij gestorven. Een ieder, die leeft en in Jezus gelooft als de Zoon van God, zal in eeuwigheid niet sterven (Johannes 11:25,26). De vraag is: geloven wij dat?
Dan zal dat geloofsgetuigenis centraal staan in... onze overlijdensadvertentie(s).

J. Jonkman

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen