Grenswachters (1): Zacharias

Grenswachter tussen Oude Testament en Nieuwe Testament
Het woord 'grenswachter' doet u natuurlijk denken aan iemand die bij de grens op wacht staat. Het is een ander woord voor douanebeambte. Maar het woord 'grenswachter' is, net als 'veldwachter', wat in onbruik geraakt.
We gebruiken het hier in een iets andere betekenis. In een overdrachtelijke betekenis. Dat we Zacharias, de oude priester uit een dorpje van het Judese heuvellandschap, een 'grenswachter' noemen, is omdat hij op een bepaalde manier bij een grens blijkt te staan. En hij wacht.
Met de grens bedoelen we de overgang van de oudtestamentische naar de nieuwtestamentische bedeling. U denkt nu misschien aan de witte bladzijde in uw bijbel, die zich bevindt tussen het Oude Testament en het Nieuwe Testament. Deze bladzijde bakent het eerste deel van de Godsopenbaring af van het volgende deel. Heilshistorisch gezien ligt het toch nog even anders. Want de eigenlijke grensovergang van het Oude naar het Nieuwe Verbond is gegeven met de komst van Christus in het vlees. Alles wat daarvoor zich afspeelde, hoort nog bij de periode van de verwachting, waarin biddend werd uitgezien dat en hoe God Zijn raad zou volvoeren. Alles wat daarna komt staat in het licht van de vervulling van Gods adventsbeloften in Christus. Dus staat ook Zacharias nog voor die grens. En hij staat er vol verwachting. Vandaar dat we hem een grenswachter kunnen noemen.

Wij ook?
Nu leven wij in de adventstijd. Leeft in ons hart de geloofsverwachting, gewerkt door de Heilige Geest? We kunnen natuurlijk niet de positie van Zacharias zonder meer overbrengen naar onze situatie. We kunnen ook niet doen alsof de Heere Jezus nog moet komen. Toelevend naar het Kerstfeest mogen we echter wel de vraag overdenken, of de belofte van het heil in ons leven zijn vervulling kreeg. Heeft Christus in ons een gestalte aangenomen? Paulus schrijft ergens dat het God behaagd heeft Zijn Zoon in hem te openbaren.
Toen ik nog student was in Apeldoorn, stelde één van de hoogleraren mij op huisbezoek eens de vraag, of ik dat Paulus na kon zeggen en wat daarmee bedoeld werd. Ik vond dat een moeilijke vraag. Mijn antwoord was dat Christus waarde voor mijn ziel had gekregen, door het geloof. Het heilsfeit van Christus' geboorte hoeft niet in mystieke zin herhaald te worden, iedere herhaling van de heilsfeiten zou afbreuk doen aan de unieke waard ervan. Maar het moet wel toegepast worden. Zo dat het mag komen tot een geloofsverstaan van het heilsfeit. Daarin is groei en voortgang nodig. Worden wij gebracht tot de kennis van Christus, dan vindt er een grensovergang plaats. Van duisternis naar licht, van dood naar leven, van het oude naar het nieuwe. Hoe gaan wij de adventstijd in? Als een grenswachter? Uitziende naar de openbaring van Gods liefde in ons leven? Uitziende naar de verdieping en versterking daarvan in ons leven?

Verwachting en bestrijding
Zacharias en Elisabeth waren beiden uit de priesterstam van Levi. Dit wordt in Lukas 1 echter niet vermeld om ons alleen maar de indruk te geven dat hun kerkelijke papieren in orde waren en verder niet. Als Godvrezende mensen mochten ze uitzien naar het heil des Heeren, beloofd in het profetische Woord, dat zeer vast is. De ware adventsverwachting is die, welke gewerkt wordt door Gods Geest, gegrond is op Gods Woord en beleefd wordt in een biddend uitzien naar Hem, Die alleen uitkomst uit alle nood kan geven.
De naam Zacharias betekent: de HEERE gedenkt. Maar het kan zo aangevochten worden. In zijn huiselijk leven kende Zacharias een groot verdriet: kinderloosheid. In dat ene woord wordt een wereld van gedachten, vragen, tranen, hopen en teleurstellingen getekend. Wellicht herkent u er iets van. Geen kind. Zou hun nageslacht dan bij de komst van de Messias niet aanwezig zijn?
Wat kun je het geestelijk moeilijk krijgen als God ons leidt in wegen van beproeving. Hoe lang moet een mens eigenlijk blijven hopen? Mogelijk waren de gebeden om een kind al wel zeer verstild geworden. Van uitgesproken gebeden vervaagd tot stille verzuchtingen. Verwachting en bestrijding kunnen soms dicht bij elkaar liggen en in het binnenste om de voorrang strijden. Toch maakt de HEERE het waar: Hij gedenkt aan Zijn eigen Woord.

De HEERE gedenkt
Zacharias krijgt op een goede dag hoog bezoek. In de tempel, bij het reukofferaltaar. Dit reukofferaltaar wijst op het gebed, dat als reukwerk opstijgt tot God. Op het reukofferaltaar werden vurige kolen gelegd van het brandofferaltaar. Hierin ligt diepe symboliek. De ware dankbaarheid (reukoffer) komt op uit de rechte beleving van de verzoening en schuldvergeving (brandoffer). Op deze plaats nu gaat de HEERE Zacharias onderwijzen. Bidden heeft zin, Zacharias. Het ware bidden, dat pleit op Gods belofte, vindt gehoor bij God. Niet omdat wij zo mooi kunnen bidden. Maar omdat er aan de verhoring van het gebed een offer ten grondslag ligt.
'Zacharias, uw gebed is verhoord.' We kennen Zacharias' reactie. Die was onder de maat. Vandaar dat hij van Godswege zwijgen moest. Nu moest hij stil worden voor God. Dan heeft een mens geen praatjes meer. Dan buigt hij onder God. Soms worden in de stilte de diepste dingen geleerd. Met Job moest hij de hand op de mond leggen. Maar de Heere houdt niet op Zacharias ook in deze periode te gedenken. Vandaar dat toch in stilheid en vertrouwen zijn sterkte mocht zijn. Mijn ziel is immers stil tot God. Dan heb je geen slechte adventstijd, want de lofzang, die eerst in stilheid tot God was, mondt straks uit in de openbare aanbidding: 'Hij heeft gedacht aan Zijn genade. Zijn trouw aan Israël nooit gekrenkt.' De HEERE gedenkt! Daarom wordt het Kerstfeest.

H. Korving

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen