Grenswachters (3): Johannes

De tweede Elia
Het optreden van Johannes de Doper staat van meet af aan onder het voorteken van hetgeen Gabriël bij zijn geboorte-aankondiging had gezegd; 'Hij zal voor hem heengaan in de geest en kracht van Elia, om te bekeren de harten der vaderen tot de kinderen, ... om de Heere te bereiden een toegerust volk.' Met de geest en kracht van Elia wordt bedoeld de Geestkracht, waardoor Elia als boetgezant is gebruikt om het afvallige verbondsvolk weer terug te brengen tot de belijdenis: 'De HEERE is God.' Elisa begeerde dat twee delen (een dubbel erfdeel) van die Geest ook op hem zou mogen rusten. Niet minder dan Elisa is ook Johannes de geestelijke erfgenaam van Elia. Daarmee ging de profetie van Mal. 4,5 in vervulling.
Meer nog dan zijn uiterlijke verschijning (denk aan zijn harige profetenmantel en zijn eenvoudige menu) merken we aan de inhoud van zijn prediking dat hij de tweede Elia is: bezield van een innerlijke drang om het volk op te roepen tot bekering, in het licht van de nabije komst van de Christus. Zijn komst brengt gericht en genade. Hij zal Zijn dorsvloer doorzuiveren, het kaf verbranden en het koren inzamelen. (Luk. 3,17). Hij komt eraan! Wie Zijn gericht niet vreest, zijn zonden niet belijdt, kan Zijn genade niet ontvangen. Iedere vorm van halfslachtigheid of vrijblijvendheid moet worden uitgebannen.
Daar hebben we meteen een punt dat wij nodig moeten overwegen in de adventstijd. Wat is naar uw gedachte de meest geschikte adventshouding? Kan de zegen van het Kerstfeest ontvangen worden in een hart waarin halfslachtigheid en vrijblijvendheid tegenover de Heere om de voorrang strijden?

Johannes en Jezus
Heel nauw waren Johannes en Jezus met elkaar verbonden. Dat blijkt op verschillende manieren. We zouden hier kunnen wijzen op de parallellie in beschrijving van de geboortegeschiedenis van Johannes en van Jezus in Lukas 1 en 2. Denk bijv. aan de verschijning van de engel, de ontroering die dat teweeg brengt, de vraag die gesteld wordt, de naam en het getuigenis dat ten aanzien van het kind gegeven wordt; de lofzang die gezongen wordt, de beschrijving van de geboorte zelf, de besnijdenis en naamgeving: op al deze punten is er een zekere parallellie aan te wijzen. Die parallellie geeft als zodanig al te denken en laat uitkomen hoe nauw de dienst van Johannes verbonden was aan de komst van Christus. Iets dergelijks treffen we bijv. aan in Matth. 3,2 waar de prediking van Johannes wordt samengevat met de woorden: 'Bekeert u, want het Koninkrijk der hemelen is nabij gekomen', terwijl in Matth. 4,17 de prediking van de Heere Jezus met exact dezelfde woorden wordt samengevat. De relatie tussen Johannes en Jezus is ongetwijfeld nauwer geweest dan men doorgaans vermoedt. Jezus Zelf heeft Zijn dienst in het nauwste verband zien staan tot het werk van Johannes en heeft Johannes geëerd als de van God gezonden wegbereider (Matth. 11,10); de laatste grenswachter voor de komst van de nieuwe bedeling, die tegelijk de eerste is die dienstbaar was voor het aanvankelijke begin ervan (Luk. 16,16).
Dat Jezus Zijn werk in het nauwste verband heeft gezien met het optreden van Johannes de Doper, blijkt ook uit Matth. 21,23-27. De leden van het Sanhedrin willen geen antwoord geven op de vraag of zij de doop van Johannes erkennen als van God gegeven. Weigeren zij Johannes te erkennen, dan kunnen zij ook Jezus niet erkennen.
Verder is er nog op te wijzen, dat in de weg van Johannes de weg van Christus reeds tevoren werd afgetekend. Johannes' gevangenschap en marteldood was een voorspel tot Christus' eigen lijden en sterven. Een treffend voorbeeld daarvan vinden we in de gelijkenis van de boze wijngaardeniers. In Mark. 12,4 komt een detail voor, dat we bij de andere evangelisten niet aantreffen, namelijk dat een van de gezonden knechten verwond werd met een hoofdwond. Deze ene ondergaat weliswaar het lot van al de profeten, maar juist deze verwijzing doet sterk denken aan Johannes, die werd onthoofd. De zoon van de eigenaar van de wijngaard wordt tenslotte gezonden en ook hij wordt niet ontzien, vindt geen gehoor of geloof, en wordt gedood.

Zie het Lam Gods
Er zou nog veel meer te vertellen zijn over Johannes de Doper, die de vriend van de Bruidegom wordt genoemd, en een brandende en lichtende kaars. Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen is ongetwijfeld geweest dat hij verwaardigd werd om Christus te dopen. Sindsdien heeft hij met een dieper geloofsverstaan de Christus gepredikt als het Lam Gods, dat komen moest om verzoening aan te brengen (Joh. 1). Daarvoor moest dit Lam de doodsjordaan door. Zo wordt alle gerechtigheid vervuld. Gods gerechtigheid. Op basis daarvan kunnen zondaren zalig worden, door het geloof.
In het getuigenis van Johannes de Doper, de laatste grenswachter voor de nieuwe bedeling, klinkt de stem van de bruidswerver. Deze moet zelf wegvallen, opdat bruid en Bruidegom verenigd worden. Inderdaad, Johannes is ook weggevallen. Minder geworden, opdat Christus meer zou worden. Als - na zijn dood- de mensen later de Heere Jezus horen preken op de plaats waar Johannes tevoren preekte, bij de Jordaan, dan getuigen ze: Johannes deed wel geen wonderen (zoals Jezus), maar alles wat hij van Christus zei, was waar (Joh. 10,40-42). Dat is de rijkste bekroning voor het werk van een dienstknecht, als de mensen inderdaad tot Christus geleid worden en kunnen getuigen: 'ik heb het zelf uit Zijn mond gehoord.' Als u zo, door de advent- en kerstprediking tot Christus Zelf geleid mag worden, dan hebt u een gezegend Kerstfeest.

H. Korving

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen