Jagen...

Inspanning
Het woord 'jagen' komt in het Nieuwe Testament vijf keer voor: vier keer in de brieven van Paulus en een keer in de Hebreeënbrief. Het betekent: zich tot het uiterste inspannen om iets te bereiken. De doelen die nagestreefd worden zijn in de diverse teksten verschillend maar hebben allemaal iets te maken met de praktijk van het menselijke leven. In de brief aan de Filippenzen gebruikt Paulus het woord 'jagen' om iets over zichzelf te zeggen. Hij schrijft dan dat hij jaagt naar de voortgang in het christelijke leven (Fil. 3: 12) en naar de volmaaktheid (Fil. 3: 14). In de brieven aan Timotheüs spoort de apostel met dit woord Timotheüs aan om te streven naar gerechtigheid, godzaligheid, geloof, liefde, lijdzaamheid en zachtmoedigheid. (1 Tim. 6: 11 en 2. Tim. 2: 22). Tenslotte de Hebreeënbrief. Daar houdt de schrijver zijn lezers voor om 'te jagen naar vrede met allen en naar de heiliging, zonder welke niemand de Here zal zien. (Hebr. 12: 14) Samenvattend kan gezegd worden dat 'jagen' in het Nieuwe Testament ziet op de inspanning van de gelovigen om verder te komen in het christelijke leven. Een christen 'jaagt' om steeds meer het beeld van Christus te vertonen en tot eer van God te leven.

Atleet
Het opmerkelijke is dat het woord 'jagen' ontleend is aan de sportwereld. Het ziet op de sporter die op de atletiekbaan zich tot het uiterste inspant om als eerste de finish te bereiken. De apostel Paulus zal deze lenige hardlopers met hun getrainde lichamen vaak gezien hebben op zijn reizen door de Grieks-Romeinse wereld. En niet alleen gezien. Maar ook goed in zich opgenomen. Daarom kan hij - geleid door de Geest - deze sportterm gebruiken om iets over zichzelf te zeggen (Ik jaag...) of om anderen aan te sporen (Jaagt naar...).
En dan gaat het dus niet om de inspanning iets voor God te presteren. Alsof het heil door ons verdiend zou moeten worden. Wat dat betreft heeft met name Paulus genoeg van de benauwdheid en de innerlijke onvrede ervaren die ons deel is zolang we met de wet in de hand zelfde verhouding met God willen herstellen. Nee, het gaat hier om de inspanning die de vrucht is van Gods genade. Fil. 3: 12 maakt dat verband heel duidelijk. Paulus jaagt, zegt hij daar. Maar alleen omdat hij door Christus Jezus gegrepen is. Daar ligt zijn levensgeheim en nergens anders: in de reddende greep van Jezus Christus. Maar die genade maakt niet lui of gemakzuchtig. Integendeel, die genade maakt christenen tot atleten. Die genade doet gelovigen jagen naar groei in het christelijke leven. Opdat Christus verheerlijkt zal worden in ons leven.
Maar is dat jagen ook praktijk in het leven van de gelovigen? Vertoont ons leven het beeld van de atleet die alles op alles zet om zijn doel te bereiken Of is de gang er uit? Lijkt ons leven misschien meer op een oud mannetje dat op een bankje in het plantsoen van de voorjaarszon geniet? Dat laatste is zonder twijfel wat God wil geven. God gunt ons rust. De rust van de genade om te mogen weten wie Hij is. De rust om in het werk van de Her Jezus troost voor leven en sterven ontvangen. De rust om - ondanks onze zonden - geborgen te zijn in Hem. Maar die rust van het geloof komt niet in mindering op de strijd van het geloof. Anders gezegd: de ontspanning van de genade gaat hand in hand met de inspanning van het geloof.
Laten we dat nooit vergeten. Het christelijke leven is niet alleen je laten overstralen door het licht van Gods genade. Het christelijke leven is ook strijden. Het heeft iets van het vuur. Niet van het olympisch vuur. Maar van het vuur van de Geest, die ons doet jagen. Jagen naar een leven waarin we verder komen in liefde voor God en de naaste.
Dat we daarbij struikelen en vallen staat buiten kijf. En als het ons ernst is in ons leven zullen we dat voor Gods aangezicht belijden. Maar dat neemt niet weg dat de Geest ons voortdurend - net als Paulus - deze gedrevenheid doet zoeken: ik jaag...

Gebed
Vervolgens wijs ik er erop dat het nieuwtestamentische woord 'jagen' direct verband houdt met twee andere dingen: het gebed en het verlangen naar de volkomen verlossing.
Eerst iets over de betekenis van het gebed. We kunnen de groei in het christelijke leven niet ontvangen als er niet voortdurend sprake is van het gebed: 'Here, leer het mij. Schenk het mij. Verheerlijk U in en door mij.' Te denken is aan wat Paulus in Fil. 1 bidt voor de gelovigen. Maar ook andere Schriftgedeelten zouden hier te noemen zijn. En met elkaar maken ze één ding duidelijk: het christelijke leven is een zaak van gebed.
Ik onderstreep dat hier met enig nadruk omdat in onze kringen wel eens de gedachte de kop op steekt dat het Christelijke leven vanzelf komt en vanzelf groeit. Nog hoor ik een ouderling uit onze kerken zeggen dat preken over de levensvernieuwing eigenlijk overbodig zijn, want - zei hij - als de Here het hart opent door het zaad van het Woord dan groeit er vanzelf vrucht. En in zekere zin is dat nog waar ook. Maar het is tegelijk eenzijdig en daarom gevaarlijk. Want het miskent de werkelijkheid van ons miserabele hart; een hart dat - ook als het de Here Jezus toebehoort - nog zo oneindig veel behagen kan hebben in de zonde en zo de doorwerking van het Woord weerstaat. Voortgang in het christelijke leven komt ons niet aanwaaien. God werkt het. Zeker. Maar slechts daar waar de handen zich vouwen tot voortdurend gebed.

Volkomen verlossing
In de tweede plaats is in het Nieuwe Testament het verlangen naar de volkomen verlossing een sterk motief om te 'jagen'. Paulus spreekt erover in Fil. 3: 'of ik ook enigszins moge komen tot de wederopstanding van de doden.' (vs. 11). En de Hebreeënbrief noemt het in één adem: 'jagen naar de heiliging zonder welke niemand de Here zal zien'. (12: 14).
Het verlangen naar de voleinding hoort wezenlijk bij het christelijke leven. Temidden van alle gebrokenheid die we ervaren mogen we uitzien naar de dag dat God volkomen zal overwinnen. Met alle nederlagen die ons deel zijn op de weg achter de Here mogen we uitzien naar het eeuwige leven waarin we nooit meer zullen zondigen maar God in volmaaktheid zullen dienen. En die verwachting verlamt de gelovigen niet in hun taak op aarde. Integendeel, dat verlangen is voor hen juist een stimulans om zich tot het uiterste in te spannen. Zo was het bij de Heiland. De vreugde (!) die vóór Hem lag, deed Hem het kruis verdragen en de schande verachten. (Hebr. 12: 2) En zo is het bij allen die Hem volgen: de overdenking van de hemel doet ons op aarde vooruitgaan. Want het gelovig bezig zijn met de hemel geeft geen opwinding, maar inspanning. Het maakt een christen tot een gedreven mens. Het maakt een christen tot een atleet die jaagt...

G. van Roekel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen