'Het is een heilige roeping van elke christen'

'Die betrokkenheid op de nood van kerk en wereld is inderdaad al vroeg begonnen. Na het gymnasium stond ik voor de vraag wal ik zou gaan studeren. Ik begon toen heel bewust aan de studie rechten. Vooral omdat ik mee wilde helpen aan rechte verhoudingen. Het is immers een bijbelse opdracht om 'recht te maken wat krom is'. Daarom koos ik na mijn studie ook voor het werk in de advocatuur, wat ik een aantal jaren met veel vreugde gedaan heb. Overigens leerde ik al gauw dat 'recht maken wat krom is' niet zo eenvoudig is en grote inspanning kost. Ik leerde ook, dat recht doen te maken heeft met veel menselijke factoren en daarom zorgvuldige afweging vraagt.'

Christelijke Gereformeerde Vereniging voor Jeugdwelzijn
'Mijn betrokkenheid bij het kinderbeschermingswerk van onze kerken begon direct na mijn afstuderen in 1956. De volgende dag namelijk brachten twee diakenen mij een bezoek. Het waren bestuursleden van de Vereniging van diaconieën of zoals de officiële naam toen luidde 'De vereniging tot verzorging van wezen, half wezen en ouderzorgdervende kinderen'. De diakenen van vroeger zullen zich die oude naam nog herinneren en ook de vele naamswijzingen, die later volgden! Die twee diakenen vroegen mij mee te werken aan het kinderbeschermingswerk van onze kerken. Ik had geen moment bedenktijd nodig en vond het een voorrecht om ten dienste van de kerken en van kinderen bezig te zijn. Zo was ik dan vele jaren naast mijn gewone werk betrokken bij het werk in Utrecht. Later was ik vele jaren werkzaam bij de Raad voor de Kinderbescherming. Door mijn beroep kreeg ik ervaring en kontakten, die van groot belang waren voor het kinderbeschermingswerk van onze kerken.
Toen ik vele jaren later mijn dagtaak kreeg bij de Vereniging, raakten wij steeds meer gewikkeld in de strijd tegenover de overheid om het voortbestaan van het christelijke kinderbeschermingswerk. Dat de Vereniging nu gefuseerd is met de Stichting De Driehoek (geref. vrijg.) was een noodzakelijke en goede ontwikkeling. Het ging en gaat nog steeds om het voortbestaan van dit stuk werk ten dienste van kinderen. Ik ben nu niet meer betrokken bij het werk van de SGJ. Wel blijft het een plaats houden in mijn gebed. Dat kan niet anders. Het is een stuk van mijn leven geweest waarvoor ik de Here dankbaar ben.'

Hulpverlening
En toen kwam het deputaatschap voor hulpverlening in binnen- en buitenland?
'Dat klopt. In 1992 werd ik door de Generale Synode benoemd tot lid van het deputaatschap voor de hulpverlening. Deze benoeming hield vooral verband met mijn reizen naar en ervaring in Oost-Europa. Sinds 1977 ging ik namelijk bijna jaarlijks naar oud-diaconessen en predikantsgezinnen in Hongarije. Daar leerde ik de vele moeiten en spanningen van binnenuit kennen. Ik was blij met de benoeming door de Synode omdat ik nu op deze wijze kon meewerken aan de hulpverlening.'

Wat is uw taak binnen het deputaatschap?
'Laat ik eerst iets zeggen over de opdracht van deputaten. Onze taak is het verlenen van hulp aan kerken en christelijke instellingen. Daarnaast richt het deputaatschap zich op de voorlichting aan en de toerusting van diaconieën. Tenslotte hoort ook de hulpverlening bij rampen tot het takenpakket van het deputaatschap. Om al dit werk zo goed mogelijk te kunnen doen werken deputaten Hulpverlening met verschillende beraadsgroepen voor de diverse werelddelen. In deze beraadsgroepen worden de verzoeken om steun behandeld.
Zelf maak ik - samen met br. L. den Butter en br. H. Jochemsen - deel uit van het Europaberaad. Verder ben ik secretaris van het deputaatschap en in die hoedanigheid ook lid van de twee moderamina - ADMA en Hulpverlening - die samen het Diaconaal Bureau in Veenendaal beheren.
Voor werkbezoeken ben ik een paar keer naar de Oekraïne en naar Roemenië geweest. In de Oekraïne steunen we drie middelbare scholen. Het is geweldig om te zien hoe enthousiast de schoolleiding en de leerlingen - gesteund door de leiding van de kerk - bezig zijn. In Roemenië zijn onze kerken betrokken bij hulp aan bejaarden die in een treurige toestand leven. In gesprekken met hen en met het bisschoppelijk bureau in Cluj komt steeds de dank naar voren aan het adres van onze kerken. Ik geef dat bij deze maar aan de lezers door.

Alles bij elkaar is het werk van deputaten veel omvattend. De meeste deputaten doen dit werk in hun schaarse vrije tijd. Gelukkig hebben de vrouwen in ons deputaatschap wat meer de tijd. Maar de inzet van de medewerkers van het Diaconaal Bureau is en blijft onmisbaar. Zij voeren het werk uit, verzorgen de voorlichting aan de kerken via het blad Doorgeven, de jaarlijkse projectenlijst en de folder voor de hulpverleningszondag en geven advies over het opzetten van diaconale projecten.'

Geld
Is hulpverlening vooral een zaak van geld?
'Het geven van financiële steun namens onze kerken is erg belangrijk. En het blijkt dat dit financiële aspect van de hulpverlening een grote plaats heeft in de kerken. Om een paar voorbeelden te noemen. Voor noodhulp bij rampen is in de afgelopen jaren op indrukwekkende wijze geofferd. In 1999 kwam 1,5 miljoen gulden binnen voor noodhulp. En in 2000 brachten de kerken voor de hulp bij de rampen in Mozambique, Venda, Botswana en Enschede meer dan 1 miljoen gulden op.
Verder zijn de algemene giften en de giften/legaten voor grote en kleine projecten gestegen. Daarvoor zijn we erg dankbaar. Het laat zien dat er in de kerken bewogenheid is met de nood in de wereld. En dat is ook nodig. Hoe zouden deputaten anders al die projecten kunnen blijven ondersteunen? De broeders en zusters ver weg en dichtbij rekenen op ons en wij kunnen hen toch niet teleurstellen!
Toch is hulpverlening meer dan geld geven. Het gaat om bijbelse motieven als: het omzien naar weduwen, wezen, gevangen en armen en allen die in nood zijn. En dat is de heilige roeping van elke christen en van elke gemeente van Christus.
En als kerken elkaar dan helpen dan gaat dat vanuit de gemeenschap met Christus. In dat kader zijn ook de werkbezoeken te zien die deputaten afleggen. Wij horen steeds dat dit persoonlijk contact veel betekent voor de broeders en de zusters en hen bemoedigt. Dan ervaren we iets van die gemeenschap in onze gesprekken en in gezamenlijk gebed. Zo'n werkbezoek is ook belangrijk omdat we daardoor vaak een beter inzicht krijgen in de situatie ter plekke en samen met de plaatselijke kerk de hulpverlening beter kunnen afstemmen.'

Hulpverleningszondag
Al jaren is de eerste zondag in februari de zogenaamde hulpverleningszondag. Hoe is dat eigenlijk ontstaan?
'De hulpverleningszondag is een herinnering aan de watersnoodramp van begin februari 1953. Toen werd ons land wereldwijd geholpen en beseften we hoe belangrijk hulp eigenlijk is. Van daaruit is deze zondag ontstaan. Nu mogen wij iets voor anderen betekenen.
Het thema voor de hulpverleningszondag van dit jaar is: Geholpen om te helpen. Dit thema is ontleend aan Pred. 9: 13 - 18 en aan 2 Cor. 8: 9: wij moeten geholpen worden door de wijsheid van de arme, dat is: zijn inzicht in de eigen situatie, en door de genade van onze Here Jezus. Opdat wij op onze beurt ook anderen zullen helpen. Ik vind dit een mooi thema waar alles in zit.
De opbrengst van deze collecte is voor het werk van deputaten enorm belangrijk. Het aantal projecten dat door onze kerken gesteund wordt is erg hoog. Er is dus veel geld nodig. Helaas vertoont de opbrengst van deze collecte sinds 1999 (toen ruim ƒ 300.000,=) een dalende lijn. Die teruggang heeft te maken met de meer dan gehalveerde minimumbijdrage van ƒ 1,50 per lid, die door de Generale Synode van 1998 werd vastgesteld. Deputaten hopen dat de kerken dit jaar weer meer zullen offeren. De hulpverleningscollecte is namelijk de basis van ons werk.'

Wat betekent dit werk voor u zelf?
'Ik denk dat het bezig zijn met de nood in de wereld mij heeft veranderd. Ik vraag me dikwijls af waarom die grote verschillen tussen rijk en arm? Waarom zij wel in zulke moeiten en rampen en wij niet? Je bent dankbaar voor wat je hebt en je leert te relativeren als er problemen zijn. Je bent ook meer bezig met de vraag welke consequenties dit alles heeft voor je eigen gaven en bezit.
Het werk heeft ook uitwerking op je geloofsleven. Zo zag ik in Oost-Europa hoe christenen ondanks de ellende toch blijmoedig van hun geloof en vertrouwen in Christus getuigden. De verdrukking had op hun geloofsleven een heilzame uitwerking. Je keert na zo'n bezoek geestelijk rijker terug al is je koffer dan leeg. De gever wordt ontvangen, de ontvanger wordt gever.'

G. van Roekel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen