De kracht van de kerk

Stel je toch eens voor dat het geheel of grotendeels van mensen afhing... Kerken kunnen er aan gaan, kerkgemeenschappen kunnen verdwijnen, zoals de kerkgeschiedenis overduidelijk laat zien. Hele gebieden kunnen zelfs anti-christelijk worden en tientallen jaren kan het lijken dat er niets van de kerk is overgebleven. Toch is het zeker dat Gods kerk blijft, want de kerk is de vergadering der gelovigen.
En deze vergadering is niet afhankelijk van de vrije wil van de mens en van activiteiten van een groep mensen. God vervult krachtig Zijn raad.
Van het begin der wereld tot aan het einde is de Zoon van God bezig om deze gemeente bijeen te brengen en te houden. Deze heilige kerk wordt door God bewaard en staande gehouden tegen het woeden van de wereld in, zo vervolgen wij ons belijden, dat geheel op Gods Woord gegrond is. Gods liefde voor zondaren houdt niet op en door deze onvoorstelbare zondaarsliefde van de Vader komen verloren zonen thuis en ontvangen een plaats in het vaderhuis. Vast en zeker. Dit is tot een levendige troost voor heel Gods volk van alle tijden.
Dankzij Gods werk zal straks geen van de uitverkorenen ontbreken.

Bruidsgemeente
De kerk is de bruid van de hemelse Bruidegom en daarom op weg naar de bruiloft van het Lam. Hoe vaak komen we de benaming 'bruidskerk' niet tegen in Gods Woord en daarom in heel de kerkgeschiedenis. Hosea, de profeet, moest in zijn huwelijk al uitbeelden de eenzijdige liefde en trouw van de Bruidegom. Wie Hooglied 5 en 8 leest, komt diep onder de indruk van wie de Bruidegom voor zijn bruid is.
De bruid des HEBREN leeft niet alleen van de eeuwige liefde van de Vader, maar niet minder van de trouw van haar Bruidegom, Die zij met Maria haar Zaligmaker mag noemen. We kennen het prachtige lied:
Om haar als bruid te werven
Kwam Hij ten hemel af;
Hij was het, die door Zijn sterven
Aan haar het leven gaf!
Aan het kruis heeft Hij Zich geheel voor haar overgegeven, tot in de dood toe. Dat is liefde, goddelijke liefde, eenzijdige liefde, onbegrijpelijke liefde. En deze liefde 'verklaart' de Bruidegom aan Zijn bruid. En dat voor eeuwig!
Hij heeft de schuld verzoend, door het geven van Zijn dierbaar bloed. We spreken daarom meer dan eens over de Koning van Zijn duurgekochte kerk. Heel de Schrift spreekt van verzoening door voldoening. De oudtestamentische eredienst beeldt dit uit en maakt dit doorzichtig, de brief aan de Hebreeën laat daarop het volle nieuwtestamentische licht vallen.
Zo wordt deze gemeente vergaderd als bruidsgemeente, toebereid tot de bruiloft van het Lam. Straks volmaakt, in smetteloze kleding, zoals de Schrift zegt.

Eén kerk
Hier is deze kerk helaas verbrokkeld, verscheurd, verdeeld. Maar straks vergaderd tot één, als de ene kudde onder de ene Herder.
De ontrouw van de bruid doet de trouw van de Bruidegom niet teniet. Hij blijft Dezelfde voor haar. Hij bewaart haar trouw tot het einde, zo mogen we geloven.
De kerk van alle tijden kent slechts één vaste grond:
't is Christus, die door lijden zijn volk aan Zich verbond.

Uit ieder volk verkoren, toch in haar Heiland één,
is zij door Hem herboren, blijft dit haar kracht alleen:
één Geest, één vast vertrouwen, één doop, één heiige dis,
één Heer, op Wie te bouwen haar troost en rijkdom is.

God houdt Zijn kerk in leven, hoe ook bespot, verdrukt,
door dwalingen omgeven, verscheurd, uiteengerukt.
Al roepen van de tinnen de wachters nog: Hoe lang?
Straks gaat de dag beginnen en 't klagen wordt gezang.

Wederliefde
Wie deze liefde leert kennen en daaruit mag leven, geniet niet alleen van deze grote liefde van de Bruidegom, maar gaat Hem hartelijk beminnen. Met Johannes belijden we dan van harte: wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. Deze liefde heeft drie aspecten, zoals onze belijdenis dit zo kernachtig verwoordt.
In de eerste plaats komt dit uit in een 'standvastig beminnen'. Vanuit Psalm 18 zingen we dan mee: ik zal U hartelijk liefhebben, HEERE, mijn Sterkte. We stemmen in met Psalm 73 en belijden dat we de HEERE al onze liefde waardig achten en kennen Psalm 116 als ónze psalm: God heb ik lief.
We gaan de Heere ook 'gedurig dienen', en dat met heel ons hart (Psalm 108), met vreugde en tot Zijn dienst bereid (Psalm 100) en met ijver (Psalm 134).
Om Hem ten slotte eeuwig te loven en te prijzen, zoals we dit in tal van psalmen uitgedrukt vinden, zie alleen naar de psalmen 72, 146 en 150. Met heel ons hart roepen we het uit: 'k zal eeuwig zingen van Gods goedertierenheen, zoals Psalm 89 begint.

Van Amstel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen