Van de oase naar het oefenterrein

Ds. Visser voert het gesprek in legerkostuum. Op een zaterdag, want het overige deel van de week brengt hij intern in opleiding door bij de Koninklijke Militaire Academie in Breda. De daginvulling verschilt aanzienlijk van het ritme dat hij kende als gemeentepredikant. De essentie van zijn werk blijft echter hetzelfde, aldus Visser.

De overtuiging dat God een bewogen God is met deze wereld en met verloren mensen vormt voor hem de hoofdmotivatie om legerpredikant te worden. Het besef dat ook mensen buiten de kerk met het evangelie bereikt moeten worden zat er al vroeg in, zegt hij.

“Ik ben geboren en getogen in Scheveningen. Als we dan door Den Haag en Scheveningen naar de kerk liepen, was ik me er altijd al goed van bewust dat heel veel mensen dat niet deden. Van meet af aan heb ik me betrokken gevoeld op niet-christenen.”
Na afronding van zijn studie in Apeldoorn, twijfelde hij dan ook lang over de mogelijkheid zendingswerk te gaan doen in Guatemala, waar vanuit de zusterkerken van Noord-Amerika, de Free Reformed Churches gewerkt werd. Het werd toch het gemeentewerk. Op 29 juni 2001 deed hij intrede in de gemeente van Ouderkerk aan de Amstel.

Oase
“Ik heb het heel goed gehad in Ouderkerk”, benadrukt Visser. “Er zijn mooie dingen gebeurd. Het was soms ook best moeilijk. Als beginnend predikant moet je veel dingen voor het eerst doen.” Het verlangen om breder te dienen dan de kerk bleef echter leven.
De indruk van Visser is dat hij als gemeentepredikant moeilijk ingang kreeg in de wereld buiten de kerk. “Er is in Ouderkerk zeker het een en ander gebeurd op het gebied van evangelisatie. Er zijn cursussen opgezet voor buitenkerkelijken en als kerkenraad en predikant stimuleer je de gemeente ook om zout en licht te zijn in de omgeving, maar het was moeilijk om werkelijk tot de man en de vrouw hier in de straat door te dringen.”

De kerk hier heeft iets van een oase, stelt Visser, met een verwijzing naar de naam van de kerk van Ouderkerk: Elim. “De mensen in het dorp weten door de activiteiten naar buiten soms wel wat er gebeurt en zijn soms verwonderd over de onderlinge betrokkenheid. Maar de gedachte dat ze ook zelf deel van die gemeente uit zouden kunnen maken komt in de regel niet bij ze op. Het staat te ver van ze af.”
Toen Defensie via deputaten Geestelijke Verzorging Militairen in oktober 2005 aan alle predikanten een brief stuurde met het verzoek een sollicitatie als krijgsmachtspredikant te overwegen, opende zich voor Visser een mogelijkheid gestalte te geven aan het werk naar buiten.
“In ons gebed tot God hebben we – mijn vrouw en ik – toen gezegd: wilt U een deur openen als het Uw weg is en sluiten als het dat niet is.” Het leek aanvankelijk op het laatste uit te draaien, toen Visser bij een eerste selectieprocedure afviel, maar later belden deputaten met de mededeling dat er nog een vacature was. Zij verzochten Visser het opnieuw te proberen. Inmiddels is hij na tien weken training bijna klaar bij de Koninklijke Militaire Academie in Breda.

Groepsproces
Van de oase naar het oefenterrein is in meerdere opzichten een behoorlijke overgang, geeft Visser aan. In plaats van verdiept in de boeken voor de zondagse preek, is Visser nu soms dagenlang op bivak. Dat betekent abseilen van klimtorens, lopen van hindernisbanen en schietoefeningen. Om zes uur ’s ochtends staan de ‘rekruten’ op appel, waarna er eerst een half uur gesport wordt. De rest van de dag is geheim. Iedereen gaat in de vrachtwagen, die elk moment kan stoppen voor een oefening. Daardoor leren de deelnemers ieder moment paraat te zijn. Er is dan geen enkel contact met de buitenwereld. Mobiele telefoons moeten ingeleverd worden.
“Het is een proces van lichamelijke en mentale harding”, aldus Visser. “Je staat op zo’n bivak onder druk van de tijd, met alle psychologische gevolgen van dien. Omdat je zeer intensief met elkaar optrekt gaan er allerlei groepsprocessen werken. Je bent op elkaar aangewezen, je leven kan in een oorlog van de ander afhangen.”

Het team waarmee Visser oefent, is een bont gezelschap van ‘horizontale instromers’: artsen, juristen, fysiotherapeuten, interne journalisten en tevens een dirigent ten behoeve van het krijgsmachtsorkest. Ook een humanistisch raadsvrouw is van de partij.
Er staat sport, veel sport, op het programma, maar ook lessen in vakken als internationale betrekkingen, wapenkunde, zelfhulp en EHBO. Het gehele programma noemt Visser “best wel pittig”.

Geweld en Bijbel
Visser geeft aan dat hij zich “heel betrokken” voelt op de mensen in het leger. “Ze vormen een dwarsdoorsnede van de maatschappij, wat ook betekent dat de kerkelijke betrokkenheid vrij laag is.” Ongeveer 15 procent heeft enige band met een christelijke kerk.
“Ik ben ambtsdrager voor die 15 procent. Zo zal ik op missie kerkdiensten houden. Maar het is ook heel sterk mijn gebed of de Heere mogelijkheden wil geven om deuren te openen naar de anderen en hen iets te laten zien van Christus en het evangelie.”
Het is al winst wanneer hij vooroordelen uit de weg kan ruimen, geeft Visser aan. De meest basale kennis over kerk en geloof is niet meer aanwezig is, merkt hij. “Mag een dominee wel getrouwd zijn, vragen ze dan. Is een dominee trouwens hetzelfde als predikant, of is een predikant protestants? Ik heb ook wel de vraag gehad, tijdens een schietoefening, of een dominee wel op zijn plaats is in het leger. God is toch liefde?”

Een presentatie die Visser in Breda voor de groep hield over zijn specifieke werk heeft hij gewijd aan het thema geweld en de Bijbel. “Ik heb gezegd dat de Bijbel een boek is waar veel geweld in voorkomt. De Bijbel is daarin heel realistisch. Het is geen boek over een utopie. God werkt juist in deze gevallen harde wereld waarin het donker is geworden. Wij zijn daar overigens zelf de oorzaak van. Toch laat God Zijn eigen Zoon omkomen in het geweld van het kruis. Zo is God begonnen deze wereld te redden. De overheid draagt het zwaard niet vergeefs. Een geweldsorganisatie als defensie kan zo ook het recht dienen. Zo leg ik uit ook als dominee in het leger te kunnen werken.”

Vissers betoog werd gemengd ontvangen. “Dapper om het zo te zeggen”, vonden sommigen. Van anderen hoefde het zo niet. “Ik wil echter niet verhullend zijn over mijn Zender. Als ik niet de mogelijkheid heb volop dienaar van het Woord te zijn in het leger, raak ik de essentie van het ambt kwijt.”

Burger in het groen
Visser, die met zijn gezin binnenkort naar Veenendaal hoopt te verhuizen, wordt waarschijnlijk het eerst gestationeerd in Garderen. Daar zal hij als krijgsmachtspredikant veel tijd steken in de kennismaking met de mensen daar. “Ik wil zicht krijgen op hun leven en dicht bij de mensen gaan staan. Dat betekent dus meegaan op oefeningen, vaak in de kantine zijn. De eerste periode zal ik vooral proberen het vertrouwen van de mensen te winnen.”

Visser wordt een zogenoemde ‘burger in het groen’, wat wil zeggen dat hij voor zijn werk primair verantwoording af blijft leggen aan de kerk. Hij is als ambtsdrager uitgezonden vanuit de gemeente van Ouderkerk. “Ik wil ook graag op zondag blijven preken in de kerken. Er is mij veel aan gelegen de band met de kerken te onderhouden. Voor het onderling contact, maar ook voor mijn eigen geestelijk welzijn.”

Uitzendingen naar het buitenland zullen ook onderdeel zijn van Vissers taken. Dat betekent dat hij vier maanden van huis kan zijn. “Juist op uitzendingen als naar Uruzgan is het belangrijk dat er geestelijke verzorging meegaat en dat mensen op zondag een dienst bij kunnen wonen. Voor mijn gezin betekent het echter wel een belasting.”
Die staan ondertussen echter volkomen achter hem, zegt Visser. “Mijn vrouw en ik hebben de besluiten samen genomen. We bidden er ook samen voor. Ook de kinderen. Dat papa in het leger van de Heere ging vertellen, vonden ze toch wel een goed idee. Dat is mooi, toch?”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen