Christus verlangt naar uw behoud

Citaat:
Wie u ook bent, in welke zonde u ook ligt en op welke afstand u ook van God bent op dit moment, Christus verlangt naar uw behoud.

Wie:
Robbert Murray MacCheyne (1813-1843)

Waar:
Het is een citaat uit een van zijn preken (New Testament Sermons, uitgave the Banner of Truth Trust, Edinburgh 2004, blz. 84: Christ weeping over Jerusalem) gehouden in de St. Peter’s Church in Dundee, Schotland.

Wie was Robert Murray MacCheyne?
Robert Murray MacCheyne werd op 21 mei 1813 in het Schotse Edinburgh geboren. Hij leidde als jongen een werelds leven, maar de dood van zijn negen jaar oudere broer zette hem stil. Vanaf dat moment werd hij geleidelijk tot Christus getrokken. Vanaf 1831 studeerde hij theologie. In 1835 werd hij hulpprediker te Larbert. In die periode bestudeerde hij onder meer de werken van Jonathan Edwards.
Maar de Heere gebruikte ook de leerschool van het lijden. Hij schreef: ‘Ik verlangde te vurig om grote dingen te doen. Het streven naar lof is altijd mijn hoofdzonde geweest; en welke school kon dan geschikter voor mij gevonden worden dan alleen te lijden, buiten het bereik van het oog of oor van mensen?’
Van 1836 tot 1843, het jaar van zijn dood, was hij als predikant verbonden aan de gemeente van Dundee. Toen hij in 1839 een reis naar Palestina maakte en dus zelf afwezig was, vond er in zijn gemeente een geestelijke opwekking plaats. Op zijn sterfbed bad hij in gunnende liefde: ‘Deze parochie, Heere, deze gemeente, deze gehele stad!’ Hij stierf op 29-jarige leeftijd.

Wat was de plaats van de prediking in zijn leven?
MacCheyne was er diep van overtuigd dat de prediking het heilsmiddel bij uitstek is. ‘Het zijn’, zegt hij, ‘niet zozeer de grote talenten, als wel de gelijkvormigheid aan Jezus waarop God Zijn zegen geeft. Een heilig Evangeliedienaar is een vreselijk wapen in de hand Gods’. Hij preekte als een stervende tot de stervenden: in grote bewogenheid met het eeuwig heil van zondaren. Zijn prediking was doortrokken van het gewicht van de eeuwigheid. Daarvan moet elke prediker zich bij elke preek bewust zijn. ‘Gij weet niet wanneer de laatste Sabbat zal aanbreken die gij met uw gemeente zult doorbrengen. Spreek voor de eeuwigheid.’

Kunt u aan de hand van het citaat aangeven hoe hij preekte?
Uit het citaat blijkt het ruime en gunnende van zijn prediking. Dat komt overigens niet in mindering op het ontdekkende element. Maar dat zonde-onthullende is nooit voorwaardelijk van karakter. Het mes komt van de Heelmeester! Die liefde van Christus dringt MacCheyne. ‘Er is niemand onder mijn hoorders, die Jezus niet roept. Dus zijn allen verloren in zichzelf (…). Christus is niet voor de duivelen gekomen, maar voor alle mensen; voor ieder die een menselijk hart omdraagt en mens genoemd wordt, is Christus in de wereld gekomen. Het is niet om iets goeds in de mensen, noch om enige verandering in hen dat Christus ons Zichzelf aanbiedt, maar juist om hun verloren toestand als mensen. Hij stelt Zichzelf onder aller bereik’.

Wat betekenen de geschriften van MacCheyne voor u persoonlijk en voor uw werk als predikant?
Als ik kijk naar de bewogen en diep-ernstige manier waarop hij preekte, voel ik mij beschaamd. Het is belangrijk dat je als predikant regelmatig in de spiegel kijkt van ‘grote’ predikers. Dat is ontdekkend. Mocht je ook denken dat je ’t wel aardig doet, dan helpt een blik in zo’n spiegel je daar wel vanaf. Maar zulke voorbeelden stimuleren tegelijk ook tot het gebed om door dezelfde Geest gedreven te worden als zij.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je alles hoeft over te nemen van wat MacCheyne schreef. Exegetisch bijvoorbeeld zijn er nogal wat ‘missing links’. Graag onderstreep ik het grote belang van grondige exegese in de prediking. Maar tegelijk moesten wij meer hebben van de ernst en bewogenheid van MacCheyne’s prediking.

Wat kunnen we vandaag van iemand als MacCheyne leren?
Het leven is voor veel mensen vandaag zo plat als een pannenkoek geworden: er zit geen hoogte en diepte meer in; het eeuwigheidsbesef ontbreekt. Dat werkt helaas ook in de kerk door. Kennen wij als predikanten nog iets van de schrik des Heeren, die de mensen beweegt tot het geloof? Is er dat besef dat onze hoorders straks voor de rechterstoel van Christus staan en dat ze dan met God verzoend moeten zijn, zal het goed zijn? MacCheyne, en velen uit dezelfde traditie met hem, bepalen ons daar nadrukkelijk bij.
Wat we ook van hem kunnen leren is op een goede manier onderscheidenlijk te preken. ‘Bekommerden’ bijvoorbeeld worden door MacCheyne niet gekoesterd. Volgens hem is een bekommerd mens nog buiten Christus. En buiten Christus mag je niemand rust gunnen.
Ook valt het accent op de heiliging op. Maar dan nooit als een nieuwe wet, maar nauw verbonden aan de rechtvaardiging.

Waarom zou u ook aan ons het lezen van de werken van MacCheyne willen aanbevelen?
Het zijn geschriften waarin werkelijk geestelijke leiding wordt gegeven. Toen ik in een van de gemeenten eens aan de ouderlingen het boek ‘de Bron van zaligheid’ van MacCheyne onder de aandacht bracht, zei een van de broeders een poos later, nadat hij het gelezen had: ‘Dat boek heeft veel voor me betekend, persoonlijk en voor mijn werk als ambtsdrager’.

Meer weten en verder lezen:
• L.J. van Valen, Gedreven door Zijn liefde, Den Hertog Houten 1993
• Robert Murray MacCheyne, De Ark der behoudenis, Den Hertog Houten, 1992
• http://web.ukonline.co.uk/d.haslam/m-cheyne.htm

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen