‘Belangrijk dat kind met autisme zich welkom voelt in gemeente’

Lenie: “De diagnose werd gesteld toen Bart een jaar of vijf was. Op school speelde Bart het liefst alleen. Hij had moeite met het groepsgebeuren in de klas. Elke verandering die wij in ons gezin aanbrachten, vond hij lastig.
Na enkele boeken over autisme te hebben gelezen, raakten we ervan overtuigd dat hij deze stoornis moest hebben. Uit verschillende testen bij een jeugd- en kinderpsychiatrisch centrum bleek dat Bart inderdaad een vorm van autisme heeft. Zijn stoornis valt onder de verzamelnaam PDD-NOS.”

Letterlijk
“Bart neemt taal heel letterlijk. Tijdens kerkdiensten zorgde dit nog wel eens voor problemen. De Avondmaalsviering bijvoorbeeld vond hij heel eng. Hij zag de dominee als de ‘burgemeester’ van de kerk die zei dat de wijn het bloed van Christus was. Bart kon niet begrijpen dat de wijn symbool stond voor het bloed. Tijdens de viering werd hij erg onrustig en wilde eigenlijk weg. Toen we dat merkten, hebben we aan de leiding van de kinderdienst in onze gemeente gevraagd of ze het Avondmaal wilde uitleggen, zodat Bart het ook zou begrijpen. Gelukkig is dat toen heel keurig gedaan in de kinderdienst.
Eerlijkheid is erg belangrijk voor Bart. Als kleine jongen bleef hij al bij de deur staan als hij met anderen belletje ging trekken. Dat was wel zo eerlijk als je aanbelde, vond hij. Zo heeft hij ook moeite gehad met sommige Bijbelverhalen. De betekenis van gelijkenissen vond hij bijvoorbeeld erg lastig. Inmiddels is Bart steeds beter gaan begrijpen dat niet alles wat mensen zeggen letterlijk bedoeld is.”

Gemeente
“Binnen onze gemeente is er steeds meer begrip gekomen voor het gedrag van Bart. In het verleden spraken ouderen hem weleens aan op zijn gedrag in de kerk. Als hij bijvoorbeeld onrustig was geweest, werden hij en zijn zus daarop aangesproken. Wij adviseren vooral om dat niet te doen, maar te overleggen met de ouders. Het is zo belangrijk dat kinderen met autisme zich veilig en welkom voelen in de gemeente.

Een andere manier waarop mensen met autisme volgens ons geholpen kunnen worden, is het gebruik van een beamer in de kerk. Tijdens onze kerkdiensten is dat gelukkig mogelijk. Door de preek bijvoorbeeld te ondersteunen met plaatjes of steekwoorden, wordt de boodschap een stuk duidelijker.
Of er ook een taak voor mensen met autisme in de gemeente ligt? Hun kracht is bijvoorbeeld dat ze rechtlijnig zijn en dingen tot in detail kunnen uitzoeken. Ze zijn van de feiten tot achter de komma. Misschien dat ze de predikant bijvoorbeeld kunnen helpen met het uitzoeken van iets.

Tegenwoordig gaat Bart nog heel af en toe met ons mee naar een kerkdienst. Hij vindt een kerkdienst eigenlijk net te druk en herhaling in een preek stoort hem. Wij hebben ons als ouders daar nu bij neergelegd. Bart zegt gelukkig wel dat hij gelooft dat er een God is en daar praten we ook met elkaar over. Hoewel zijn geloofsbeleving misschien anders is dan we hoopten, vertrouwen we erop dat Bart op zijn manier zal blijven geloven. God heeft ons dit kind niet voor niets heeft gegeven, dit is goed. Het heeft ons gezin sterker gemaakt en ons leven verrijkt. We hebben niet meer gekregen dan dat we aankunnen. Aan ons als ouders is de opdracht om hem biddend op te voeden, zodat ook Bart zich zal kunnen handhaven in de maatschappij. Als we om ons heen kijken, zie je veel ouders met idealen. Daar zijn we helemaal niet meer mee bezig. Het is voor ons belangrijk dat Bart dicht bij God zal blijven en gelukkig is met de mensen om hem heen.”

Meer informatie over het boekje ‘Gewoon?! Passend?! Onderwijs?!’ is te vinden op www.gewoonpassendonderwijs.nl.

Het verhaal van het gezin Hissink
Hans en Heleen Hissink uit Naarden hebben twee kinderen. Zowel zoon Harry (28) als dochter Willemijn (27) hebben een autistische stoornis. Net als hun vader zijn ze lid van de Christelijke Gereformeerde Kerk van Naarden. Sinds een paar jaar kerkt hun moeder in Bussum. “We hebben God bij de doop beloofd dat we ze een godvruchtige opvoeding zouden geven.”
Heleen: “Al toen Harry en Willemijn baby waren, merkten we dat ze veel kenmerken van autisme hadden. Het stond voor ons al snel vast dat onze twee kinderen zich anders dan normaal ontwikkelden. Willemijns motoriek kwam bijvoorbeeld erg langzaam op gang. Toen ze ongeveer drie jaar oud waren, werd de diagnose gesteld: zowel Harry als Willemijn hebben een vorm van autisme die zoiets betekent als ‘te hard en te nabij’. Tijdens gesprekken gaan ze dicht op je staan en praten ze hard tegen je.

Eenzaamheid
Verdrietig was voor hen dat ze weleens eenzaam waren tijdens hun kinderjaren. Op kinderfeestjes werden ze niet uitgenodigd vanwege hun bijzondere gedrag. Om dezelfde reden konden ze ook niet naar zondagsschool. Daarom hebben we dominee Viergever, die destijds predikant in Naarden was, gevraagd om onze kinderen privélessen te geven. Dit deden we vooral voor Harry, die veel te bewegelijk was voor de zondagsschool. De dominee ging dan tussen de kinderen zitten met de kinderbijbel. Met hem gingen we er dan echt voor zitten en uiteindelijk begrepen ze de diepere betekenis van de Bijbelverhalen. Door de verhalen telkens weer te vertellen, zijn ze vertrouwd geraakt met Gods woord.

Naar de kerk gaan was lastig voor onze kinderen. Willemijn was tien jaar toen ze meeging naar de kerk. Tot ergernis van anderen ging ze dan nog weleens op de bank staan. We zijn toen maar vooraan op de galerij gaan zitten, waar het veel beter ging. Ook bezochten we weleens aangepaste kerkdiensten van een andere gemeente. Toen Harry wat ouder werd, is hij in een zorgpaviljoen van Sherpa in Baarn gaan wonen. We wilden graag dat hij de kerkdiensten in onze eigen gemeente kon blijven bezoeken. Ieder weekend werd hij opgehaald door gemeenteleden van ons. Daar hebben ze ons erg mee geholpen.

Harry gaat nog steeds regelmatig bij ons naar de kerk, hoewel hij sinds drie jaar onder begeleiding woont in De Bijeberg in Barneveld. Het is zijn vaste gewoonte om ’s ochtend en ’s avonds hardop uit de Bijbel te lezen. Als hij bij ons is, hebben wij daar als ouders zelf ook wat aan. We krijgen zoveel goeds terug!

In 2006 heeft Harry belijdenis gedaan in de gemeente van Naarden. Een jaar later deed zijn zus belijdenis. We brachten ze altijd naar de catechisatielessen, die gegeven werden door onze consulent, dominee Droger. Met behulp van een boekje van Maarten Luther, dat Harry van school had gekregen, heeft hij de lessen op zijn eigen niveau kunnen volgen. Voor hem is het erg belangrijk dat de Bijbelse stof niet ingewikkeld, maar duidelijk en gestructureerd wordt verteld. Hij beleeft zijn geloof op een bijzondere manier. Na de kerkdienst stelt hij bijvoorbeeld heel veel vragen aan zijn vader over de preek. Hij denkt bijvoorbeeld veel na over de wederkomst en de eindtijd. We zien dat hij een diep geloofsleven heeft. Als het avondmaal wordt gehouden, komt Harry dat weekend naar huis om het mee te vieren. Hij wil dat echt niet missen.

Zingen
Met z’n vieren hebben we op het kerkkoor van onze gemeente gezeten. Willemijn heeft een geweldige stem en Harry is onze wandelende stemvork. Als het hele koor van de wijs raakte, bleef hij de zuivere toon zingen. Nadat het koor werd opgeheven, vormden we met z’n vieren een zanggroepje. Nog de afgelopen Kerst hebben we twee liederen tijdens een kerkdienst gezongen; het was muisstil in de kerk. Voor ons is zingen enorm ontspannend, maar nog belangrijker vinden we dat Harry en Willemijn op deze manier laten zien dat ze iets kunnen. Onze kinderen hebben talenten die ze kunnen gebruiken.

Of we als ouders ook moeite ervaren door hun stoornis? We weten dat we een goede God hebben, waardoor we als gezin verder kunnen. Ook hebben we altijd veel hulp gehad van anderen bij de opvoeding. We hebben deze twee kinderen op onze weg gekregen en we lopen het spoor. Dit doen we niet met gebogen hoofd, hoewel we ook wel verdrietige momenten hebben gehad. Maar voor ons geldt de Bijbelse gedachte: doe wel en zie niet om. De Heere weet van de zorgen in ons hart. Natuurlijk hebben we die als het gaat om de vraag hoe het in de toekomst met onze kinderen zal gaan. Maar het mooiste is dat we weten dat ze kind van de Vader zijn.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen