De Heer is waarlijk opgestaan

De Heer is waarlijk opgestaan

Toen ’s Heilands Englen ’t zegel braken
En wentelden den zwaren steen,
Toen vlood de ontstelde wachter heen,
Met vale doodsverf op de kaken,
En voelde ’t hart van siddring slaan;
De Heer was waarlijk opgestaan.

Maar als de Raad der boosheid hoorde
Wat door de wachters was aanschouwd,
Zij daadlijk met een handvol goud
’t Waarachtige verhaal versmoorde;
Haar dacht, de dag der wraak brak aan:
De Heer was waarlijk opgestaan.

Maar als de rij van zijn vriendinnen,
Droefgeestig in den grafkuil ziet,
Zoo spreekt een Engel: ‘Vreest gij niet!
Hij, dien gij zoekt, schuilt hier niet binnen;
Gaat heen; zegt zijn Disciplen aan:
De Heer is waarlijk opgestaan.’

‘Hoe lieflijk mag die blijmaar klinken;
De lieve Heiland bleef niet dood;
Zijn toeven in des aardrijks schoot
Deed schittrender zijn glorie blinken;
Wij kunnen rustig grafwaarts gaan:
De Heer is waarlijk opgestaan.

Nicolaas Beets. Uit: Gedichten. Deel 2. Leiden, 1905.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen