De gebarsten kruik

Het evangelie. Wat een blijde boodschap! Die gun je toch aan iedereen? Jezus met al zijn heil. Genade, vergeving en genezing. Uitzicht op herstel van het recht en op een nieuwe wereld. Als dat je leven binnenkomt, word je schatrijk.

Met een schat ga je natuurlijk zorgvuldig om. Die wil je echt niet kwijt. Dus stop je je kostbaarheden in een doosje. Misschien doe je ze zelfs in een kluis. Zou het met het evangelie anders gaan? Niet voor niets schrijft Paulus aan Timoteüs: ‘Bewaar … het goede, dat u is toevertrouwd’ (2 Timoteüs 1: 14).

Weet u waar ze vroeger schatten verstopten? Niet in een brandkast, maar in een aarden kruik. Die kruik begroeven ze dan in een gat in de grond. Zo kan het nog altijd gebeuren dat je ineens stuit op een schat van oude munten of zilveren sieraden. De kruik of de pot is al lang stuk, maar de schat is er nog altijd.

Broos en breekbaar
In 2 Korintiërs 4: 7 schrijft Paulus dat we de schat van het evangelie hebben in een aarden kruik. Die kruik is broos en breekbaar. Stoot je hem stuk, dan valt hij zo aan diggels. Het is het einde van de kruik, maar … gelukkig niet van de schat!

Dus: het evangelie is een schat. Kostbaarder dan goud of zilver. Maar je vindt die schat in een aarden kruik. Bij die kruik denkt Páulus aan zijn aardse bestaan. Dat is broos en breekbaar. Paulus was niet iemand die je vandaag meteen zou uitnodigen om te spreken op een seminar over effectief communiceren. Niet alleen de boodschap die hij bracht, maar ook de wijze waarop hij die bracht riepen veel kritiek op. Soms zat hij daarom met de handen in het haar. Toch werd hij niet radeloos. Want altijd was er die schat, de kracht van God die hem bewaarde voor moedeloosheid.

Prachtig beeld eigenlijk voor de brenger van het evangelie. Hij of zij draagt een boodschap verder. Die boodschap zit niet verpakt in mooi cadeaupapier. Ze zit verpakt in een gebrekkig mens. Iemand met misschien te weinig theologische bagage, een flink aantal onhebbelijkheden of een levensverhaal vol vijven en zessen. Maar God schrijft zo iemand niet af. Hij wil hem of haar gebruiken, ondanks alle zwakheid en beperkingen. Als een bedelaar die andere bedelaars vertelt waar het brood te krijgen is!

Gemeentestichting
Ik betrek dat even op gemeentestichting, het thema waar dit nummer van De Wekker aan gewijd is. Je zou zeggen: is dat wel iets waarin een broos en breekbaar kerkverband als dat van de Christelijke Gereformeerde Kerken zich kan onderscheiden? Zijn we niet te klein, te behoudend en te verdeeld om in Nederland anno 2013 iets te betekenen? Moeten we niet liever blij zijn als niet te veel bestaande gemeenten verdwijnen dan dat we ons richten op het ontstaan van nieuwe gemeenten?

Op kerkelijke vergaderingen in ons kerkverband wordt Openbaring 3: 7-13 soms gelezen. Filadelfia is een kleine gemeente, die – heel verrassend – toch grote kracht heeft. Dat heeft ermee te maken dat ze trouw geweest is aan Gods Woord en dat ze de naam van Jezus niet verloochend heeft. Maar er is meer! God heeft aan deze kleine gemeente een open deur gegeven. Dat zegt iets van haar missionaire werfkracht. Ondanks het geringe aantal leden had ze toch uitstraling naar buiten. Dat handjevol mensen in Filadelfia heeft begrepen dat Christus aan zijn gemeente twee handen heeft gegeven: met de ene hand houdt ze het Woord van God vast, met de andere hand geeft ze het door.

Waterdrager
In India ging een waterdrager elke dag naar de rivier om water te halen. Aan zijn juk hingen twee kruiken. De ene kruik was gebarsten en verloor steeds water. Soms kwam hij thuis en bleek hij al half leeg te zijn. Op een dag kon hij er niet meer tegen en zei tegen de waterdrager: ‘Ik schaam me zo!’ ‘Waarom dan?’, vroeg de waterdrager. ‘Omdat ik niet in de schaduw van uw andere kruik kan staan. Hij levert elke dag de volle hoeveelheid water af, maar ik verlies onderweg steeds water.’ ‘O, maar dat wist ik al lang’, antwoordde de waterdrager. ‘Toch wilde ik je blijven gebruiken. Zijn de bloemen langs de weg je dan niet opgevallen? Ze groeien alleen maar aan jouw kant. Een tijdje terug heb ik daar zaad gestrooid. Jij hebt ze elke dag begoten en nu kan ik steeds een prachtig boeket plukken voor mijn heer.’

We hebben de schat van het evangelie in een aarden kruik, schrijft Paulus. Jaren geleden was hij in zwakheid naar Korinte gekomen, met vrees en beven (1 Korintiërs 2: 2 en 3). Op zijn prediking en presentatie viel van alles aan te merken. Maar God heeft hem machtig willen gebruiken als waterdrager. Een compleet nieuwe gemeente ontstond in een puur heidense omgeving.

Is dat niet een opsteker voor iedere gemeente en gemeentestichter die niets liever wil dan het water van het evangelie brengen naar mensen die dorst hebben? Een gebarsten kruik staat God niet in de weg om zijn werk te doen.

A.P. van Langevelde
Ds. A.P. van Langevelde is predikant van samenwerkingsgemeente De Lichtzijde te Zoetermeer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen