De lege graven

Onbeantwoorde vragen
Dit schokkende voorpaginanieuws staat in het evangelie van Mattheus in een bijzin vermeld. De enige getuigen die aan het woord worden gelaten zijn de soldaten bij het kruis die uitroepen: “Werkelijk, Dit was Gods Zoon!”

Terwijl wij veel vragen hebben bij deze tekst. Wie waren dit precies? Wat hebben zij allemaal gezegd? Waarom bleven zij tot na de sabbat in hun graven? En waar zijn zij daarna gebleven?

De eerste vraag is gelukkig te beantwoorden vanuit het evangelie. De volgelingen van de Heere Jezus worden daar heiligen genoemd. Maar al die andere vragen zijn een stuk lastiger. Ze zijn Jeruzalem ingegaan en daar aan velen verschenen. Waarom wordt daar verder niks van gezegd? En waarom horen wij ook niets van de dingen waarvan zij kunnen getuigen?

Zwijgen als het graf
Ze zwijgen als het graf. Hun graf is opengegaan bij de aardbeving en zij zijn levend geworden. Ze zitten in hun graf totdat de Heere Jezus is opgewekt uit de dood, en daarna pas verlaten zij hun graven. Dat is veelzeggend. Ze zijn niet heimelijk ontsnapt. Ze zijn niet gevlucht, tijdelijk op vrije voeten, opgejaagd tot ze weer zijn gepakt. Nee, het dodenrijk is in doodsnood, onmachtig om opgewekte doden terug te halen.

Want het echte nieuws staat bij Mattheus op de voorpagina: de Zoon van de Eeuwige God is gestorven. Hij Die het Leven is, is de dood ingegaan, het Licht schijnt in de duisternis van graf, en het duister blijkt verdwenen te zijn.

Ze zitten in hun graf, opgewekt uit de dood, stil. Hun Heere, de Levende Die levend maakt, is in de dood. Zij wachten tot Hij opstaat. En dan, wanneer de engel de steen voor Zijn graf heeft weggerold, dan pas gaan zij uit hun graven. Zij wachten, want zij hoeven niet te vluchten. Het leven dat zij hebben ontvangen is geen vluchtig leven, maar leven dat wortelt in de Eeuwige.

Wat zij hebben gezegd aan de mensen die zij ontmoetten in Jeruzalem? Niets meer dan de engel zei, want wat kun je eraan toevoegen? “Hij is opgewekt, zoals Hij gezegd heeft!” Zelfs de Vader in de hemel getuigt (Mattheus 17: 5b): “Dit is Mijn geliefde Zoon, in Wie ik Mijn welbehagen heb; luister naar Hem!” Want Zijn woorden zijn de woorden van het eeuwige leven.

Eén vraag kan ik niet beantwoorden: waar zijn zij later heengegaan? Zijn ze als Henoch en Elia weggenomen, of zijn ze als een overwinnaarsgave meegenomen naar de hemel, als een “collateral blessing”, of zijn ze teruggekeerd naar hun graven, opnieuw gestorven en begraven? Het laatste wringt, waarom zou deze prachtige zegen weer moeten doodlopen in een graf? Past het niet veel meer bij de heerlijkheid van de Heere Jezus dat ze zijn meegegaan bij Zijn Hemelvaart naar de hemel?

Maar zoveel zaken wringen, voelen ongepast aan. Hoe vaak staan we niet met grote vraagtekens bij een graf? Hoe vaak zouden we niet willen uitroepen naar de hemel: “Waarom!” Hier zijn heiligen opgestaan, ze hebben twee nachten en een hele dag gewacht in hun graf op het aanbreken van de Paasmorgen en ze hebben geen getuigenis gegeven buiten de woorden van onze Heere Jezus Christus. Misschien gingen ze zelfs terug naar hun graf met een loflied, “Nu laat U, Heere, Uw dienstknecht gaan in vrede, volgens Uw Woord, want mijn ogen hebben Uw zaligheid gezien.” (Lucas 2: 29,30)

Het enige antwoord
Veel vragen kunnen we stellen, weinig antwoorden krijgen we, behalve: “Hij is hier niet; want Hij is opgestaan, gelijk Hij gezegd heeft.” Al wat wij nodig hebben is het ene Offerlam, de ene opgestane Heere, Zijn volbrachte werk, Zijn overwinning van de dood en Zijn woorden, de woorden van het eeuwige leven. Dat houdt stand in eeuwigheid!

S.B. van der Meulen
Ds. S.B. van der Meulen woont in Delft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen